"Σου είναι τόσο δύσκολο να μαζεύεις τα πράγματα σου;"η φωνη μου ακουγόταν σε ολο το δωμάτιο.
Είναι 9:00 το πρωί και τα νεύρα μου είναι ήδη τσιτωμένα. Την πρώτη μας μέρα την περάσαμε μέσα να τρώμε και να μιλάμε για πολλά πράγματα.
"Καλημέρα και εσένα μωρό μου."η αγουροξυπνημένη φωνή του Γιάννη με κάνει να σηκωθώ όρθια από το πάτωμα που καθαρίζω τόση ώρα.
"Άσε τα μωρό μου. Είπαμε να έρθουμε διακοπές και το μόνο που κάνω είναι να μαζεύω το χάος που έχεις κάνει."
"Τι με κοιτάς σαν χάνος παιδάκι μου;"τα μάτια μου ήταν μέσα στα νεύρα. "Ξέρεις ότι είσαι απίστευτα sexy όταν νευριαζεις;"ορεξούλες ο Γιαννάκης.
"Δεν έχω καμία όρεξη για τέτοια συζήτηση αυτή την στιγμή"ένα μικρό γελάκι έκανε την εμφάνιση του.
"Χθές το βράδυ όμως μια χαρά σου άρεσε."τα μάτια μου γουρλώσαν. Τι λέει αφού...
"Τι λες τι λες τι λες;;"πετάχτηκα πάνω στο κρεβάτι και τον χτυπούσα. "Αφού δεν κάναμε κάτι, είμαι σίγουρη για αυτό."
"Στην πραγματικότητα ναι άλλα στον ύπνο σου πρέπει να ήμουν πολύ καλός για να φωνάζεις έτσι."
Η έχεις ζέστη ή εγώ ζεστάθηκα απότομα. Τον βλέπω να γελάει και το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι.
"Καλά και δεν μπορούσες να με ξυπνήσεις. Ανώμαλε. Καθόσουν και το απολαμβάνες;."ένα μικρό χαστουκάκι έφτασε στο κεφάλι του. "Αφού δεν μπορούσα να το απολαύσω στο ξύπνιο μου είπα να το απολαύσω στο όνειρο σου."είπε ενώ μου έκλεισε πονηρά το μάτι μαζί με έναν μορφασμό πόνου από το χτύπημα μου.
Είχα κοκκινίσει. Πόση ντροπή. Τώρα ξέρει πόσο δύσκολο είναι για μένα να μένω μακρυά του. Αλλά όχι, θα τον κάνω να υποφέρει. Να θέλει και να μην μπορεί να με πλησιάσει. Έννοια σου Γιάννη μου και θα σε κάνω εγώ τούρμπο.
"Πάω για μπάνιο."είπα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.
Μπαίνοντας στο μπάνιο κοιταχτήκα στον καθρέφτη. Πόσο ντροπή Θεέ μου.
Ωραία λοιπόν θα ηρεμήσω και θα κάνω σαν μην έγινε τίποτα. Ναι, αυτό θα κάνω.
Πήρα τον χρόνο μου στο μπάνιο κάνοντας οσο περισσότερο μπορούσα. Το καυτό νερό μου έδινε δύναμη.
"Αχ Σοφία τι κάνεις;"μονολόγησα και έκλεισα το νερό. Βγήκα και τυλίχτηκα με μια μικροσκοπική πετσέτα και άνοιξα την πόρτα για κακή μου τύχη.
"Τι λεει;"με αυτό το χαζό χαμόγελο ο Γιάννης στεκόταν μπροστά μου. "Όλα καλά;"
Με εκνευρίζει αυτός ο άνθρωπος. "Κάνε στην άκρη θέλω να ντυθώ."σκούντηξα το χέρι του για να περάσω.
"Τσ τσ τσ τέτοια μου κάνεις και μετά δεν μπορώ να κρατηθώ."το ποτέ έφθασε από πίσω μου δεν το κατάλαβα. Η ανάσα του έσκιζε το δέρμα μου και ρύγισα ολόκληρη.
"Εεε.."ανασηκώθηκα και έτρεξα προς την βαλίτσα."πάνε να κάνεις κι εσύ ένα μπάνιο να προλάβουμε το πρωινό."
"Πεινάει το μωρό μου; τόσο καλός ήμουν ο άτιμος σε αυτό το όνειρο που σε έκανα να κουραστείς και να πεινάσεις;"
Τα μάτια μου γουρλωσαν και πήρα στα χέρια μου το φωτιστικό."αν δεν θες αυτό να σου έρθει στο κεφάλι εξαφανίσου αμέσως."
Σε κλάσματα δευτερολέπτου μπήκε στο μπάνιο και κλείδωσε. Μα τόσο πολύ με φοβάται τέλος πάντων;
10 φορές, ναι 10 φορές άκουσα να τραγουδάει τον ύμνο του Ολυμπιακού την ώρα που έκανε μπάνιο. Πόσο ύψος να έχει άραγε το δωμάτιο μας; Για να πέσω, αλλιώς θα τον πνίξω.
Βγήκε από το μπάνιο με μια άνεση και με σφυρίγματα. "Τελείωσα." Γυρνάω "και μας το λες για νέο; ντύσου γυρνάω από την άλλη."
"Γιατί ρε μωρό θα δεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί;" δεν είπα κάτι απλά τα πέντε μου δάχτυλα εμφανίσθηκαν μπροστά στο πρόσωπο του.
Πόση ώρα κάνει να ντυθεί αυτός ο άνθρωπος; "Έτοιμος." Η φωνή μου με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
"Επιτ- αααααα" οι τσιρίδες μου μπορεί να ακούστηκαν μέχρι την άλλη άκρη της Πάρου. "Πας καλά δεν έχεις βάλει καν εσώρουχο. Βλάκααα. Σε μισώ."
Τα γέλια του δεν έλεγαν να σταματήσουν. Σηκώθηκα και έφυγα όπως ήμουν. Πόση ντροπή σε μια μέρα; Δεν γύρισα να τον ξανακοιτάξω.
Έφτασα στον χώρο που μπορούσαμε να πάρουνε πρωινό αναψοκοκκινισμένη. Τόσο πολύ που με κοιτούσαν ολοι γύρο μου. Τι στο καλο; τόσο πολύ φαινόταν ότι είμαι έτοιμη να εκραγώ;
Ήπια τον καφέ μου και χάζευα το απέραντο γαλάζιο και την ομορφιά της Πάρου, αυτά με ηρέμησαν. Μέχρι να κάνει την εμφάνιση του ο Γιάννης.
Περπατούσε τόσο αποφασιστικά και με άνεση. Λες πήγαινε να κατακτήσει την Πόλη.
"Καλώς τα μάτια μας τα δύο."είπα με ένα χαμόγελο.
"Έχεις πάθει σοκ έτσι; Ε λογικό μετά από αυτο που είδες;"
Έτσι είσαι; Τώρα θα δεις.
"Ε καλά δεν ήταν και κάτι το θαυμάσιο μην φανταστείς."αχ θυμώνει. Πόσο μ'αρέσει αυτη η φάτσα απογοήτευσης που κάνει.
"Έλα τώρα άστα αυτά."
"Την αλήθεια λέω μωρό μου."και όπως είπα τούρμπο θα σε κάνω.
"Ε καλά ας σταματήσουμε αυτή την συζήτηση."
Δεν μίλησε άλλο και απλά έφαγε ότι είχε πάνω το τραπέζι μέσα στα νεύρα. Προσπαθούσα να κρατηθώ να μην πέσω κάτω από τα γέλια. Μου αρέσουν κάτι τέτοιες στιγμές μαζί του.
Χαζεύαμε και οι δύο την θέα όταν έφτασε δίπλα στο αυτί μου."Θέλω να πάμε κάπου οι δύο μας να δούμε αυτό το τοπίο." Τώρα αυτά γιατί τα κάνει δεν μπορώ να καταλάβω. Ξέρει ότι μου είναι δύσκολο.
"Αγαπητέ Ιωάννη."με κοίταξε με απορία."πως με είπες;"
"Ιωάννη.."
"Πως;"
"Ιωάννη..."είπα ψιθυριστά ενώ το χαμόγελο μου ήταν έως τα αυτιά μου.
"Για ξανά πες το μικρό."
"Ιω-" το στόμα του βρέθηκε στο δικό μου. Πρώτη φορά με φιλούσε τόσο γλυκά και παράλληλα με πάθος. Τι μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπός; Έχει γίνει ο καταλύτης μου. Μπορεί να με κάνει ότι θέλει. Αλλά όχι. Με έπιασε το πείσμα μου και δεν θα τον αφήσω έτσι.
Σταματάω το φιλί στην μέση."λοιπόν σήκω έχουμε να δούμε τα τοπία εδώ γύρω."σηκώθηκα παίρνοντας τα πράγματα μου από το τραπέζι."Άντε άντε!"
Είχε μείνει να με κοιτάει. Το ποσό το ευχαριστιέμαι δεν λεγεται. Του την δίνει να κόβω το φιλί μας στην μέση.
Και τώρα εκδίκηση...μωρό μου.