"Τελειώσαμε κατάλαβες; Τελειώσαμε. Γύρνα πίσω στον Μίλτο. Εκεί περνάς μάλλον καλύτερα."
"Τι λες; Γιάννη τι λες; "είπα με δάκρυα στα μάτια.
"Αυτό που άκουσες. Σήκω και φύγε από το σπίτι μου τώρα."
"Δεν το εννοείς...Πλάκα θα κάνεις έτσι; "
"Ωωω αγάπη μου καμία πλάκα."είπε ενώ ανέβηκε στο δωμάτιο μας.
Μετά από 2 λεπτά ήρθε με μια στοίβα ρούχα και τα πέταξε επάνω μου.
"Πάρε καια αυτά μην πεις ότι σε αφήσαμε έτσι."
"Αυτό που κάνεις είναι ανανδρο."είπα και τον έφτυσα.
Το χέρι του δεν άργησε να βρεθεί στο μάγουλο μου και πετάχτηκα επάνω.
Κοιμόταν δίπλα μου τόσο ήρεμα.
Ανόητα όνειρα.
Χαμογέλασα που τον είχα δίπλα μου. Αυτός λογικά θα έβλεπε όμορφο όνειρο γιατί δεν σταμάτησε να χαμογελάει.
Ξαφνικά τα μάτια του άνοιξαν και με κοίταξαν.
"Με κατασκοπεύεις;"είπε με την αγουροξυπνημένη φωνή του και χαμογέλασε στραβά.
"Όχι."είπα κάνοντας οτι κοιτάω τα νύχια μου.
"Πως κοιμήθηκες;"τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάω.
"Καλά. Χρειαζόμουν ύπνο, εσύ;"
"Καλά μωρέ."είπα και σηκώθηκα για να ξεκινήσω την ημέρα μου.
"Σήμερα θα βγω, για να διαβάσεις και εσύ λίγο."
"Που θα πάς;"
"Στα μαγαζιά. Οταν επιστρέψω θέλω να μιλήσουμε."
Έπρεπε να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορούσα διότι έχανα μαθήματα και αυτό με κρατούσε πίσω.
Μετά απο ένα μπάνιο και 30 λεπτά προσπαθώντας να επιλέξω τι θα φορέσω βρίσκομαι σε ενα μαγαζί με ρούχα.
"Όχι. Όχι. Όχι."έλεγα ψιθυριστά ελπίζοντας να βρώ κάτι ωραίο.
Όμως τίποτα. Μου την δίνει όταν γίνεται αυτό.
Μπήκα και βγήκα από όλα τα μαγαζιά της Κομοτηνής. Τίποτα δεν μου κέντρισε την περιέργεια εκτός από μια τσάντα την οποία και αγόρασα.
Προχωρούσα στην πλατεία. Ξαφνικά είδα μπροστά μου τον Μίλτο. Κατέβασα το κεφάλι και προσπάθησα να τον προσπεράσω. Αλλά ένιωσα το χέρι του να με σταματάει.
"Τι έγινε; Ούτε γειά δεν θα μου λες τώρα;"
"Α Μίλτο δεν σε είδα."
"Θα κάνω πως το πιστεύω διότι θέλω να πιω αυτό τον καφέ εδώ και καιρό."
"Ποιόν καφέ;"είπα με απορία.
"Αυτόν που θα πιούμε τώρα."είπε και με τράβηξε από το χέρι.
"Μα Μίλτο..."
"Δεν έχει μα. Μου χρωστάς αυτόν τον καφέ."
Κατέβασα το κεφάλι και δεν είπα κάτι. Καθίσαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε μπροστά μας.
"Και για πες. Τι νέα;"
"Τι νέα να έχω ρε Μίλτο, τίποτα."
"Που πέρασες;"
"Θεσσαλονίκη."
"Ωραία."
"Ναι."
"Έτσι θα μιλάμε τώρα;"
"Ναι."
Πήρε μια ανάσα και με κοίταξε.
"Μου έλειψες."
Σήκωσα το κεφάλι μου απότομα.
"Σε παρακαλώ Μίλτο. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο."
"Δεν μπορώ Σοφία. Όταν σε είδα χθες τα πόδια μου κόπηκαν."
Το τηλέφωνο μου χτύπησε. Ο Μίλτος κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Εγώ το σήκωσα. Ήταν ο Γιάννης.
"Ε-έλα μωρό μου."
"Έλα μικρό που σε βρίσκω;"
"Είμαι για καφέ με μια φίλη μου που μένει εδώ αλλά σπουδάζει μαζί με εμένα."έλεγα και είχα νευρικότητα.
"Μάλιστα. Θες να έρθω να σε πάρω."
"ΌΧΙ"είπα δυνατά.
Μια ησυχία κατέκλεισε την συζήτηση.
"Πάμε να φύγουμε Σοφάκι;" ακούω από πίσω μου και βλέπω τον Μίλτο με τα χέρια στις τσέπες να με κοιτάει.
Γουρλώνω τα μάτια και κλείνω το τηλέφωνο.
"Πας καλά; Μιλούσα με τον Γιάννη"
"Ε ντάξει για έναν καφέ ήρθαμε δεν σε πηδ-"
"Μίλτο!"είπα και κάρφωσα με μίσος τα μάτια μου στα δικά του.
"Καλά, καλά πάμε να φύγουμε πέρασε και η ώρα."
Σηκωθήκαμε, αλλά εκεί που ήμασταν έτοιμη να φύγουμε από την καφετέρια μια γνώριμη φωνή με σταμάτησε.
"Ώστε με φίλη για καφέ...μικρό ε;"
Γύρισα και είδα τον Γιάννη να με κοιτάει με μίσος και απογοήτευση.
Έτρεξα στο μέρος του και του κράτησα τα χέρια.
"Αγάπη μου να σου εξηγήσω."
"Πολύ κλισέ ατάκα μωρό μου δεν πιάνει σε εμάς."
Με έσπρωξε και πέρασε δίπλα από τον Μίλτο δίχως να τον κοιτάξει. Τον ακολούθησα τρέχοντας.
"Γιάννη σε παρακαλώ περίμενε έχουμε γίνει θέαμα. Δεν είναι όλα όπως φαίνονται."
"Κι άλλη κλισέ ατάκα Σοφακι. Αλλά δεν θα το συνεχίσω. Εμείς οι δύο τελειώσαμε."
"Ορίστε;"
"Αυτό που άκουσες σε λίγο να πας να πάρεις τα πράγματα σου και να φύγεις για οπου θες.Εμένα ξέχναμε δεν θα χάψω το παραμύθι σου όπως και εχθές"
Δεν μου άφησε να πω δεύτερη κουβέντα. Τον έβλεπα να φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Μια παρεξήγηση μας κατέληξε στον χωρισμό...Το όνειρο τελικά βγήκε αληθινό.