"Wie dan?" vroeg Merina na een tijdje. Ze klonk hopeloos.
"Ik wil niet dat er iemand voor mij moet sterven. Dat... dat... nee, dat wil ik niet"
"Maar Chrissy..." probeerde Jake nog.
"Nee Jake, dit wil ik niet!"
Hij liet zijn hoofd zakken "Oké" zei hij verslagen.
Het was bijna 9 uur, ze hadden nog 1 uur om te beslissen.
Toen de klok 9 sloeg vielen Alice en Mary weer flauw, weer met hun ogen open. Hopelijk zou het dit keer wel goed nieuws zijn.
Toen ze weer bijkwamen, keken ze opgelucht, maar angstig.
"Wat heeft ze vertelt?" vroeg ik gelijk.
"Er is iets wat Chrissy kan redden zonder dat er iemand opgeofferd moet worden" zei Alice, daarna keek ze naar Jasmin.
Jasmins Pov:
Toen ze dat zei, keek ze naar me. Wat heeft dat te betekenen
"Wat is er met me?" vroeg ik snel aan Alice en Mary.
"Jouw weerwolfkracht is sterk genoeg om Chrissy te redden" legde Mary uit.
Dat moest ik even verwerken, ik raakte in paniek.
"Kan ik dan ooit nog een weerwolf worden?" vroeg ik paniekerig.
Ze schudde haar hoofd. Ik schrok van die reactie. Mijn weerwolfkracht opgeven om Chrissy te redden. Dat was geen makkelijke beslissing. Ik wist niet wat ik moest doen.
"Nou... misschien" begon Alice zacht.
"Misschien wat!?" riep ik gelijk.
"Misschien kunnen we weer contact maken om het te vragen" maakte ze haar zin af.
"Als dat kan" zei ik opgelucht.
"En hoe wil je dat dan doen" onderbrak Mary ons.
"Pak mijn handen" Alice stond op en liep naar Mary. Mary deed zoals gevraagd en pakte haar handen vast. Weer gebeurde het, ze vielen flauw, met hun ogen nog geopend.
Ze kwamen weer bij. Ik en Jason hielpen ze rechtop.
"En..." vroeg ik hoopvol.
"Er is een manier..."
"Wat dan" vroeg ik snel.
"Dat horen we pas na de overdracht van je kracht"
"Oke, als er maar een manier is" zei ik ietwat teleurgesteld.
"Er is een manier, we beloven het" verzekerde Alice me.
De beslissing was gemaakt, nu nog wachten tot de overdracht. Alleen ik, Jason, Jake en natuurlijk Chrissy waren nog in de kamer. We waren aan het wachten in doodse stilte. Tot Chrissy een beetje begon te kreunen. Ik voelde een pijnlijke druk op mijn borst, het werdt steeds erger. Ik kreeg tranen in mijn ogen van de pijn.
Jasons Pov:
Ik en Jake konden niets anders doen dan wachten en toekijken. Het was een vreselijk gevoel, gewoon kijken hoe iemand pijn zat te leiden. En we konden niets doen ook. Ik kon het niet meer aan, ik schoot op Jasmin af. Jake wou me nog tegenhouden, maar ik was hem te snel af. Ik omhelsde haar en duwde haar stevig tegen me aan. Haar armen bleven slap naast haar hangen. Ze had geen controle meer over haar lichaam, dat zag je aan haar. Ze verroerde zich niet, ze bleef alleen maar rechtop zitten. Maar toen ik haar omhelsde, liet ze zich slap voor zich uit vallen. Alsof ze opeens haar lichaam even terugkreeg. Maar dat was niet zo, ze verroerde zich nog steeds niet. Het was eng om haar zo te zien. Het was eng om haar zo in mijn armen te houden.
Opeens voelde ik een rilling over haar heen gaan, heel snel. Ik liet haar even los. Ze probeerde op te staan. Ik hielp haar voorzichtig rechtop. Ik ondersteunde haar even, waarna ze weer op haar eigen benen bleef staan. Ze keek me met doorweekte ogen aan.
"Help me Jason, haal me uit deze hel" fluisterde ze nog naar me.
Daarna viel ze weer op haar knieën. Haar borst schoot vooruit. Er kwam een soort bruine gloed uit haar. Daarna viel ze naar voren, plat met haar gezicht op de vloer. De bruine gloed schoot de lucht in en ging Chrissys borst binnen. Chrissys ogen werden even heel groot, daarna ontspande ze weer. Jasmin lag nog steeds roerloos op de grond. Ik tilde haar op en legde haar in mijn armen. Ze opende haar ogen langzaam weer.
"Het gaat goed Jason, ga je nu maar zorgen maken over Chrissy" zei ze met een glimlach.
Ik knikte en liep naar het bed.
Jake's Pov:
"Geboortetijd... kwart voor 12" hoorde ik Jason nog mompelen. Daarna legde hij het kindje in Chrissys armen. Het was gewikkeld in een roze lakentje.
"Het is een meisje" zei Jason nog. Hij glimlachte breed naar me "Gefeliciteerd"
Ik ging naast Chrissy op bed zitten. De baby had prachtige groeiend gele oogjes, zoals elke weerwolfbaby. Haar handjes grepen in het niets, tot ik mijn duim in haar handjes legde. Ze begon op het topje van mijn duim zuigen. Daarna voelde ik een klein tandje in mijn vinger drukken. Ze zoog rustig verder. Chrissy keek met glimmende ogen naar me op.
"Is ze...?"
Ik knikte.
"Hoe zullen we haar noemen?" vroeg ik.