Sorry, beetje laat. Maar hij is er wel.
We hebben nog 1 week vakantie op dit prachtige eiland. Met Chrissy is het snel gegaan. Jason verwacht dat ze over 2 weken haar kindje in haar armen kan houden. Zwangerschappen bij weerwolfen en vampiers zijn veel korter dan bij mensen. Heel cliché, namelijk zo'n 9 weken. En aan Chrissy te zien, dacht Jason dat het bij Chrissy nog 2 weken zou duren. In totaal dus maar 5 weken.
Maar de laatste week ging het bij Chrissy alleen nog maar sneller dan eerst. Haar buik was in 1 week al haast 2 keer zo groot geworden. Jasons verwachting veranderde al snel. Volgens hem zou het nu nog maar een dag of 3 duren, wat betekent dat ze op het eiland zou bevallen. We wisten niet echt wat we daarvan moesten denken of vinden. En als het echt over 3 dagen zou zijn, zou het op Mary's en mijn verjaardag zijn. En als het nog niet toevallig genoeg zou zijn, zou het ook nog eens tijdens een volle maan zijn.
Jasons Pov:
Vandaag was de verwachte dag. We hadden besloten om Alice's en Mary's verjaardag op de laatste vakantiedag te vieren. Ik wou dat mijn moeder er was. Ik zou wel weten hoe ik dit moest doen, maar zelfs zij heeft nog nooit een bevalling van een hybride meegemaakt. Ik ben zo bang dat er iets mis zal gaan, de kans is ook groot. Maar dat laat ik niet merken. Dat is het beste voor iedereen, behalve voor mij. Het sloopt me van binnen, het gevoel dat Chrissy kan overlijden.
"Zou je me willen helpen met het dragen van de boodschappen, John is ergens mee bezig?" vroeg Paul die me gelijk uit mijn gedachtegang haalde. Ik kon wel wat afleiding gebruiken, dus ging ik met hem mee.
"Waarom hebben jullie opeens luiers nodig?" vroeg de kapitein spontaan.
"Mijn kleine broertje is onverwachts gekomen" loog Paul snel.
"Je was toch de enigste erfgenaam van dit eiland?" ging hij door.
Paul begon nerveus te kijken, maar ik zei al snel "U verstond hem waarschijnlijk verkeerd, hij zei zijn, niet mijn"
Paul keek me opgelucht en dankbaar aan.
"O, sorry. Mijn fout jongens" zei hij lomp, daarna vaarde hij weg.
"En toen vroeg hij ons waarom we luiers nodig hadden" zei Paul lachend. Bobby, Mary, Alice en Jasmin lachen mee. John was in de muziekkamer, Merina luisterde erbij. Ze was werkelijk gefascineerd door 'mensenmuziek' zoals zij het noemde.
Jake en Chrissy waren samen in de rode kamer.
"Dus toen loog hij maar dat zijn broertje op bezoek was" zei ik spottend.
"Ja, en toen zei hij dat ik de enigste erfgenaam was" zei Paul zuchtend.
"Toen maakte ik er maar van dat het mijn broertje was" vulde ik hem aan
"En hij geloofde het ook nog". "Maar als hij gewoon naar Paul keek, zag hij dat we logen"
"Hij was zeker te gefascineerd door het merk ofzo" zei Bobby lachend.
"Bobby" fluisterde ik toen hij langsliep.
"Supp, Jc" zei hij hard.
"Ssst, doe even wat stiller" siste ik.
"Oké oké, sorry hoor" zei hij sarcastisch.
"Kom effe mee naar onze kamer"
"Okay Jk"
"Stop daar alsjeblieft mee"
"Sorry Jorry" zei hij grinnikend.
Ik zuchtte "Kom nou maar gewoon" daarna trok ik hem mee de kamer in.
"Wat is er dat je zo stil doet?" vroeg Bobby nieuwsgierig.
"Ik moet je wat vertellen, maar je mag er geen woord over zeggen"
"Oké, vertel nou"
"Beloof het me" zei ik streng.
"Ja, beloofd"
"Er is een grote kans dat Chrissy de bevalling niet zal overleven" zei ik ernstig.
Daar schrok Bobby toch wel even van. Hij had vast een dom geheimpje verwacht ofzo. Nou, mooi niet.
"Dat meen je niet, je maakt een grapje" zei hij met een kleine glimlach.
"Natuurlijk niet, ben je gek!" riep ik.
Daarna hoorden we geklop op de deur. Er zou toch niemand hebben meegeluisterd. De deur ging met een zwaai open.
"Chrissy...!" riep Jake nog net voor ik opsprong en hem mee naar de rode kamer trok.