"Και δηλαδή τώρα είστε μαζί-μαζί;" τσίριζε η Αγάπη απο το τηλέφωνο.
"Ναι Αγάπη αλλά αν τσιρίξεις λίγο ακόμα θα τον ξυπνήσεις."
"Συγνώμη καλό μου αλλά χάρηκα τόσο πολύ. Έπρεπε να γίνει αυτό."
"Το ξέρω. Δεν αντέχω μακρυά του. είπα και γύρισα να τον κοιτάξω. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.
"Μόνο που αύριο πρέπει να φύγω Αγάπη."
"Τι; Γιατί;"
"Γιατί έλειψα αρκετά. Πρέπει να έρθω στην σχολή."
"Μα ρε Σοφία σιγ-..." της το έκλεισα στα μούτρα διότι είδα τον Γιάννη να ξυπνάει.
Γύρισα και του έδωσα ένα γλυκό φιλί στο στόμα.
"Καλημέρα μικρό."
"Έτσι θα συνεχίζεις να με λες τώρα;"
"Ναι μου αρέσει να σε πειράζω."
"Χθες όμως δεν σε είδα να σε πειράζει η ηλικία μου...μεγάλε."
Δάγκωσε τα χείλη του και τα μάτια του έκλεισαν.
"Είσαι υπεροχή μωρό μου."
"Άστα αυτά κύριε μου. Σήκω πρέπει να πάμε να φάμε πρωινό και μετά θα πάμε για ψώνια."
"Έλα ρε Σοφία οχι ψώνια...σεεε παρακαλώ."
"Δεν ακούω κουβέντα μωρό μου.""
"Έχε χάρη μικρό. Σήκω να φάμε το πρωινό μας και να ετοιμαστούμε."
Φάγαμε το πρωινό μας, ο Γιάννης δεν σταμάτησε να με πειράζει. Χαμογελάω και πάλι. Βλέπω ότι και αυτός είναι χαρούμενος. Μόνο που το χθεσινό συμβάν με την Σία με προβλημάτισε.
"Γιάννη" είπα. ""Τι δουλειά είχε χθες...η Σία σπίτι σου;"
Ο Γιάννης άφησε το πρωινό του και με κοίταξε θυμωμένα.
"Μην ανησυχείς. Δεν τρέχει τίποτα. Θα το κανονίσω."
"Τι εννοείς;" τον ρώτησα τρομαγμένη.
"Τίποτα Σοφία. Γιατί πρέπει να τα ξες όλα; "
"Γιατί είμαστε ζευγάρι και αυτή η γυναίκα είναι απειλή για μένα."
"Δεν θέλω να σε απασχολεί όμως." μου είπε χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
"Ναι όμως-" δεν πρόλαβα να μιλήσω και τα χείλη του βρέθηκαν στα δικά μου. "Τώρα αυτό τι ήταν;" προσπαθώντας να ηρεμήσω.
"Δεν θα σταματούσες αλλιώς." μου είπε κλείνοντας το μάτι.
"Πρέπει να τα λέμε όλα όμως."
"Εεε εντάξει." είπε με μια κοφτή ανάσα.
"Ε τι εντάξει;!" χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι.
"Μην μου υψώνεις την φωνή." είπε και έσμιξε τα φρύδια του.
Γούρλωσα τα μάτια μου. Δεν περίμενα να μου μιλήσει έτσι. Αλλά δεν θα την άφηνα να έχει το πάνω χέρι.
"Ααα για να σου πω κάτι κύριε Γιάννη μας, δεν είμαι κανένα κοριτσάκι για να μου μιλάς έτσι."
"Εεεε-" δεν πρόλαβε να συνεχίσει αλλά τον σταμάτησα.
"Δεν τελείωσα Γιάννη. Δεν είμαι κανένα αδύναμο για να μου μιλάς έτσι. Άντε γιατί πολύ ήρεμη είμαι."
Τον είδα να χαμογελάει στραβά. Μου την έδινε αυτό. Με κοιτούσε και δεν έλεγε τίποτα.
"Τελείωσες;" μου είπε καθώς ερχόταν κοντά μου.
"Ναι" είπα μέσα στα νεύρα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος.
"Έλα εδώ" με πήρε αγκαλιά "με τρελαινεις όταν κάνεις κάτι τέτοια" είπε και με φίλησε παθιασμένα στο στόμα.
Έτρεξα αμέσως προς το δωμάτιο για να ετοιμαστώ.
"Σε 10 λεπτά θα είμαι έτοιμη" του ειπα και έτρεξα στο δωμάτιο.
Μετά από...μισή ώρα ήμουν έτοιμη. Ένα τζιν σκούρο με μια γκρίζα μπλούζα και ένα ζακετακι ήταν ότι έπρεπε μιας και ο Οκτώβρης είχε μπει για τα καλά. Φόρεσα τα σταράκια μου και βγήκα από το δωμάτιο.
Ο Γιάννης σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
"10 λεπτά ε;" μου είπε και γέλασε.
"Ε καλά έκανα και λίγα λεπτάκια παραπάνω." του είπα και τον τράβηξα να βγούμε προς τα έξω.
Ευτυχώς στην πολυκατοικία που μένει ο Γιάννης έχει ασανσέρ και δεν πήγανε από τις σκάλες διότι βαριόμουν.
Βγήκαμε από την οικοδομή και ο πήραμε τον δρόμο για την κεντρική αγορά της Κομοτηνής.
Ένα χέρι με ακούμπησε στον ώμο και τρόμαξα. Γύρισα απότομα πίσω μου να δω ποιος είναι.
Ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω.
Μου βγήκε αβίαστα το όνομα του.
"Μίλτο;"
"Σοφία;"
Τα έχασα...