Ξύπνησα μόνη μου στον καναπέ. Μέχρι να καταλάβω που βρίσκομαι είδα και έπαθα. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται στιγμές από ότι έγινε χθες. Ο Γιάννης δεν ήταν δίπλα μου και αυτό με παραξένεψε.
Σκέφτηκα πως οι γονείς μου θα είχαν ανησυχήσει.
Και ναι είχα δίκιο. 20 κλήσεις από τους γονείς μου και 25 απο την Αγάπη.
"Θα έχουν πεθάνει από την αγωνία" σκέφτηκα.
Αμέσως έγραψα ένα μήνυμά που το έστειλα και στους τρεις λέγοντας πως είμαι καλά και ότι κοιμήθηκα σε μια φίλη μου.
Και φυσικα ειπα στην Αγαπη οτι θα της εξηγησω την κατασταση με το Γιαννη.
Σηκώθηκα με γρήγορες κινήσεις και πήγα προς την κουζίνα. Είδα ένα τραπέζι γεμάτο με όλα τα καλούδια που μπορούσε να έχεις καποιος για πρωινό.
Άκουσα μια πόρτα πίσω μου να ανοίγει. Γύρισα αμέσως και είδα τον Γιάννη να βγαίνει από το μπάνιο με δεμένη μια μικροσκοπική πετσέτα γύρω του.
Ας κρατηθώ.
"Καλημέρα υπναρού."
"Καλημέρα" είπα και τα μάγουλά μου κοκκίνισαν. Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω αυτό όταν είμαι κοντά του.
"Τι είναι όλα αυτά Γιάννη;"
"Θέλω να σε προσέχω και να σε περιποιούμαι πειράζει;"
"Όχι αλλά..."
"Αλλά τίποτα." Με τράβηξε κοντά του και με φίλησε γλυκά στον λαιμό. Και συνέχισε. Τα χείλη μας έγιναν ένα μετά από τόσο καιρό.
Τον κοίταξα μέσα στα μάτια και όλα μέσα μου ηρέμησαν. Πήγε να συνεχίσει αλλά εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να μείνουνε αγκαλιά όλη την ημέρα. Τον είχα ανάγκη.
"Έλα να ξαπλώσουμε σήμερα μαζί."
"Έχω δουλειά αγάπη μου αλλά σου υπόσχομαι ότι θα με έχεις αγκαλιά όσο θες."
"Ξες τι θέλω;" του ειπα με τα μάτια διάπλατα.
"Τι θες μάτια μου;" με ρώτησε και με φίλησε στο μέτωπο.
"Εσένα. Εμένα. Μια Κυριακή αγκαλιά. Ανάμεσα σε παπλώματα. Εσύ να ανάβεις το τσιγάρο σου και εγώ εσένα." του είπα και του έκλεισα το μάτι.
"Α ρε μωρό μου αν μπορούσα να εμένα εδώ δεν θα σε άφηνα να σηκωθείς από το κρεβάτι αλλά δίνω το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο και πρέπει να παω Κομοτηνή."
"Έλα το βράδυ εσύ και θα σου έχω μια έκπληξη."
"Τι έκπληξη μικρό;"
"Έλα πρώτα εσυ και θα δείς." του ειπα στο αυτί και δαγκωσα τα χείλη μου.
"Θα με πεθάνεις εσύ. Αλλά πρέπει να πάω να ντυθώ γιατί θα χαρώ το τρένο"
"Ναι και εγώ πρέπει να φύγω να πάω να δω τους γονείς μου διότι ανησύχησαν."
"Να προσέχεις αγάπη εντάξει;"
"Εντάξει. Καλή επιτυχία αγάπη" του ειπα και του έδωσα ένα θερμό φιλί στο στόμα.
Έκλεισα την πόρτα και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου. Οι γονείς μου έλειπαν και εγώ ευτυχώς ειχα κλειδιά.
Αφού ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα έβγαλα τα παπούτσια μου. Μπήκα στο ντους και μετά απο μισή ώρα κάτω απο το ζεστό νερό βγήκα.
Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο απέναντι απο το τζάκι. 13:46
Σε λίγο ο Γιάννης θα ξεκινήσει να γράφει. Αμέσως πήρα την μαμά μου τηλέφωνο και της εξήγησα τι έγινε και πως τώρα ήμουν σπίτι. Μετά απο πολλές συμβουλές και πολλά "είδες το παιδί!" κλείσαμε το τηλέφωνο και σηκώθηκα να στεγνώσω τα μαλλιά μου. Πριν προλάβω βέβαια χτύπησε το τηλέφωνο μου.
"Έλα."
"Έτσι θα με χαίρετας μικρό;"είπε και με ενα θυμωμένο ύφος.
Ένα γέλιο ξέφυγε απο τα χείλη μου.
"Πες μου τι θές."είπα πιο γλυκά αυτη τη φορά.
"Εγω θα μείνω Κομοτηνή. Ήθελα να ρωτήσω αν μπορείς να έρθεις εδώ να κάτσουμε."
"Τι εννοείς να κάτσουμε; Για πόσο καιρό;"
"Καμιά εβδομάδα το πολύ."
"Πόση ώρα έχω μπροστά μου;"
"Μικρό...έχεις 2 ώρες μέχρι το επόμενο τρένο."
"Κλείνω. Ταλεμε. Γεια. Σ'αγαπω."
Σ'αγαπω; Άρχισα πάλι. Πόσο τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο για να πάω μέχρι εκεί.
Η ώρα περνούσε και δεν το καταλάβαινα. Είχα μπροστά μου μισή ώρα να πάω στα τρένα. Άφησα ένα σημείωμα στους γονείς μου και έβαλα μέσα στον σάκο μου 3-4 αλλαξιές.
Έφτασα με 10 λεπτά καθυστέρηση αλλά για καλή μου τύχη το τρένο δεν είχε ξεκινήσει.
Η διαδρομή ήταν μακρινή αλλά πολύ ήρεμη, σε σημείο να κοιμηθώ στα μισά.
Τα φρένα του τρένου με ξύπνησαν. Βασικά πιο πολύ με τρόμαξαν.
Βγήκα και πήρα τις αποσκευές. Πήρα τον δρόμο για το σπίτι του Γιάννη. Ήξερα που έμενε. Αφού είχα ξαναπάει ακόμα μια φορά.
Δεν ήταν και πολύ μεγάλη η απόσταση. Με περίμενε στο μπαλκόνι. Μόλις κοιταχτήκαμε ένα πλατύ χαμόγελο δημιουργήθηκε στο πρόσωπο μας.
Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να ανέβω στο σπίτι. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έλειπε τόσο πολύ και τον είδα νωρίς το πρωί.
"Μικρό μου." Είπε και με αγκάλιασε σφιχτά.
"Μου έλειψες."
"Μπες μέσα καρδιά μου." Με τράβηξε και έκλεισε την πόρτα.
"Εγώ ήθελα να σου κάνω έκπληξη και τελικά μου την έκανες εσύ."
"Εμ έτσι είναι Σοφάκι."
"Σταμάτα. Αμέσως να κοροϊδεψεις" ειπα με μισόκλειστα τα μάτια μου.
Άφησα την βαλίτσα μου στο χωλ. Και περπάτησα προς το μπάνιο.
"Μπαίνω για μπάνιο. Δεν σε ρωτάω καν. Έκανα τόσο ταξίδι."... "αγάπη μου." είπα και μπήκα γρήγορα μέσα γελώντας.
Αργότερα απο πολλές ώρες μουλιάσματος αποφάσισα να βγω. Αλλά...ξέχασα να πάρω πετσέτα μαζί μου. Και ο Γιάννης δεν ανταποκρινόταν στις φωνές μου.
Βγήκα μέσα στα νερά και προσπάθησα να μπω γρήγορα στο δωμάτιο.
Ένας ξερόβηχας με σταμάτησε και γύρισα πίσω μου.
"Εεεε Γιάννη.." είπα μέσα στην ντροπή προσπαθώντας να κρυφτώ κάπου.
"Γεια σου μικρή." Είπε με πονηρό βλέμμα...