Το φώς του ήλιου με ξύπνησε. Όχι ότι κοιμήθηκα και πολύ. Ένιωσα κάτι δίπλα μου. Ο Γιάννης κοιμήθηκε στο πλευρό μου. Όλο το βράδυ. Μου κρατούσε το χέρι σφιχτά. Σηκώθηκα χωρίς να τον ξυπνήσω. Κοιμόταν τόσο ήρεμα και το πρόσωπό του ήταν τόσο γαλήνιο.
Το είχα πάρει απόφασή. Θα έφευγα μακρυά του για το καλό και των δύο.
Ετοίμασα την βαλίτσα μου. Δεν είχα πάρει και πολλά ρούχα μαζί μου. Του έγραψα ένα γράμμα. Τόσο δειλή. Ούτε την δύναμη να του το πω πρόσωπο με πρόσωπο αυτό που ήθελα δεν είχα. Τα δάκρυά μου υπέγραφαν ότι είχα γράψει στο χαρτί.
"Ξέρω ότι με αυτό που κάνω σε απογοητεύω. Αλλά είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για εσένα. Δεν θέλω να σε βλέπω στεναχωρημένο. Θέλω να φτιάξεις την ζωή σου με χαρά. Θα σ'αγαπώ. Αντίο!"
Πήρα την βαλίτσα μου και μέσα στα δάκρυά βγήκα από το δωμάτιο. Ήμουν αδύναμη, αλλά έπρεπε να φύγω, για εμένα, γι αυτόν. Για εμάς.
Πήρα τηλέφωνο την Αγάπη. Το σήκωσε ο Μιχάλης.
"Μιχάλη η Σοφία είμαι. Πως είσαι;"
"Καλά είμαι Σοφία μου εσύ πως είσαι; Η Αγάπη έχει ανησυχήσει και σε ψάχνει."
"Θα σας τα εξηγήσω όλα. Σπίτι σου είστε;"
"Ναι έλα από εδώ."
"Εντάξει ταλεμε σε λίγο." Είπα και έκλεισα το κινητό μου.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα αν ήθελα να τους πω το ποσό δειλή είμαι και τον άφησα. Ήμουν σίγουρη ότι η Αγάπη θα τα έβαζε μαζί μου χωρίς να σκεφτεί σε πόσο δύσκολη θέση είμαι.
Το κινητό μου δεν είχε σταματήσει να χτυπάει. Συνέχεια, κάθε 5 λεπτά χτυπούσε. Ήταν ο Γιάννης και σίγουρα με έψαχνε.
Είχα δρόμο ακόμα για το σπίτι του Μιχάλη. Ξαφνικά στο κινητό μου έφθασε ενα μήνυμα.
"Σε παρακαλώ μωρό μου πες μου που είσαι να έρθω να σε βρώ. Δεν έχεις αρκετές δυνάμεις. Οι γονείς σου μου είπαν ότι δεν είσαι σπίτι. Θα τρελαθώ απαντησέ μου."
Μπήκα στο δίλημμα να του απαντήσω. Αλλά όχι...έπρεπε να φανώ δυνατή.
Μετά απο 1 ώρα έφθασα. Το σπίτι κανονικά με τα πόδια ήταν μισή ώρα αλλά με την βαλίτσα και όλο αυτό τον πόνο που ένιωθα απορώ πως έφτασα κι ολας.
Ανέβηκα γρήγορα. Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε η Αγάπη. Πριν πω το οτιδήποτε, με σταμάτησε στην πόρτα και μου είπε "πριν πεις κάτι να σε ενημερώσω ότι μέσα είναι κάποιος που μάλλον δεν θα ήθελες να τον δεις τωρα"
"Ποιος ρε Αγάπη;"
"Εεε...Να...με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης...Και να.." έλεγε με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα.
"Θα πεθάνεις αλήθεια σου λέω Αγάπη."
"Μ'αγαπάς όμως"είπε με ενα χαμόγελο. Αφού μου πήρε την βαλίτσα απο τα χέρια και την έβαλε στην άκρη πέρασα μέσα.
"Είναι εδώ;"είπα
"Ναι."μου είπε και πέρασαμε στο σαλόνι του σπιτιού του Μιχάλη.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;"την ρωτησα
"Με πηρε ο Μιχαλης και μου είπε οτι ήρθε ο Γιάννης σπίτι του και δεν ήξερε τι να κάνει . Έτσι ήρθα ."
Με το που μπήκα, είδα την κουρασμένη μορφή του Γιάννη που κοιτούσε τον Μιχάλη. Μόλις με είδε σηκώθηκε ήρθε προς το μέρος μου και με πήρε αγκαλιά.
Με έβαλε να καθίσω και η Αγάπη μου έβαλε ενα ποτήρι νερό. Πήγε να καθίσει κοντά στον Μιχάλη ο οποίος την τράβηξε προς το μέρος του. Μα πόσο τυφλή μπορεί να είναι αυτη η κοπέλα και να μην έχει καταλάβει ακόμα πόσο την αγαπάει ;
Ο Γιάννης πέρασε το χέρι του γύρω απο τους ώμους μου και με φίλησε.
"Νομίζω Σοφία, οτι πρέπει να μείνετε λίγο μόνοι σας."είπε η Αγάπη.
"Συμφωνώ."είπε ο Μιχάλης αφού της πήρε το χέρι "Εμείς θα πάμε για έναν καφέ."είπε και της άνοιξε την πόρτα.
Αφού φύγανε εγώ έμεινα να κοιτάω το πάτωμα .
"Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί έφυγες από το σπίτι μας;"
"Σπίτι μας; τίποτα δεν είναι δικό μας"
"Τι είναι αυτά που λες Σοφία; Τι έχεις πάθει;"
"Απο που θες να ξεκινήσω; Απο πριν ενα χρόνο που με άφησες; , από το ότι είχες σχέση με άλλη λίγο καιρό μετά τον χωρισμό μας; ή οτι έχασα το παιδί μου;"
Είχε μείνει να με κοιτάει. Δεν ήθελα να του μιλάω τόσο σκληρά αλλά έπρεπε. Έπρεπε να τον πληγώσω για να με ξεχάσει.
"Νομίζω ότι σταθηκα δίπλα σου αυτόν τον καιρό" είπε γυρνώντας την πλάτη του.
"Ε φυσικά οποίος νιώθει ενοχές αυτό κάνει."
Δεν άκουσα να μου απαντάει. Γύρισα και τον είδα βουρκωμενο. Μα τι κάνω; Τρελάθηκα;
Με έσφιξε δυνατά από το χέρι.
"Δεν θα μου μιλάς εμένα έτσι. Προσπαθώ τόσο καιρό για το καλό μας και όλα τα καταστρέφεις, ούτε το μωρό δεν μπόρεσες να κρατήσεις."
Το χέρι μου έφτασε στο μάγουλο του με μεγάλη δύναμη.
"Φύγε τώρα πριν κάνω τίποτα χειρότερο. ΤΩΡΑ." φώναξα.
Πήρε το κινητό του και εφτασε στην πόρτα, γύρισε με κοίταξε και έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Τόσο δυνατά που κάτι μέσα μου πόνεσε.
Αυτό ήταν. Τελειώσαμε.
Έμεινα να κλαίω λοιπόν, στο σπίτι του Μιχάλη. Όταν γύρισαν ήταν πλέον απόγευμα. Μάλλον δεν περίμεναν να βρούνε κανέναν εδώ γιατί μπήκαν χέρι-χέρι και ο Μιχάλης της είπε κάτι που γελούσε τόσο δυνατά που παραλίγο να με κάνει να ξεχάσω τα προβλήματα μου.
Με το που με είδαν έτρεξαν στο μέρος μου. Αφού τους εξήγησα τι έγινε η Αγάπη πήγε να ετοιμάσει δείπνο και έμεινα εγώ με τον Μιχάλη.
"Εεε..."είπε ενώ φαινόταν πολύ νευρικός.
"Ελπίζω να μην παίζεις μαζί της."είπα μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό.
"Τι; Οχι...οχι αλήθεια οχι."
Αν ήμουν καλύτερα ίσως να γελούσα με τις εκφράσεις του.
"Ωραία . Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση αλλα θα μείνει μεταξύ μας."
"Πές μου."είπε λίγο πιο ήρεμος αυτη τη φορά.
"Την αγαπάς όπως δείχνεις ;"
Μια απλή και εύκολη ερώτηση.
"Ναι" ηταν η μόνη απάντηση που έλαβα.
"Αλλα μην της πείς τίποτα ."με παρακάλεσε .
"Σύμφωνοι. Να της φερθείς καλά όμως."
"Αυτός είναι ο σκοπός μου."
Μετά απο κάποια λεπτά ησυχίας χτύπησε το κινητό μου. Ηταν ο Γιάννης και το έκλεισα.
"Σε αγαπάει πολύ όμως, πρέπει να το ξέρεις ..."μου ειπε ο Μιχάλης
"Το ξέρω. Αλλα δεν γίνονται κάποια πράγματα οπως τα θέλουμε."
"Τι εννοείς;"με ρώτησε.
Εκείνη την στιγμή πριν προλάβω να απαντήσω μπήκε η Αγάπη με μια περίεργη έκφραση.
"Τι έγινε ; Είσαι καλά ;" την ρώτησε αμέσως ο Μιχάλης.
"Μήπως να παραγγέλναμε καλύτερα;"
Ηταν η πρώτη φορά εδώ και εναν μήνα που γέλασα. Και το είχα πραγματική ανάγκη...