Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Πως γίνεται να είμαι έγκυος; Μα τι λέω; ξέρω και μάλιστα πολύ καλά. Το θέμα είναι πως είμαι ακόμα 18 και...Και σε λίγες μέρες ξεκινάω μια νέα ζωή. Πως θα το πω στον Γιάννη; Στους γονείς μου; Θεέ μου.
"Σοφία είσαι καλά θες να καθίσεις λίγο; Είσαι χλωμή." μου είπε η Αγάπη με σπασμένη φωνή καθώς και αυτή δεν ήξερε πως να αντιδράσει.
"Όχι καλά είμαι. Αγάπη; Τι θα κάνω; αύριο βγαίνουν οι βάσεις και εγώ μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος."
"Μήπως θες να πάρω τον Γιαν-."
"Όχι με τίποτα. Όχι ακόμα τουλάχιστον." είπα κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις.
Ήθελα να περιμένω να δω που θα περάσω. Να δω πως και που θα συνεχίσω την ζωή μου. Και ήθελα να του το πω από κοντά. Σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο. Αλλά ενα μήνυμα ήταν αρκετό.
"Πρέπει να βρεθούμε. Είναι πολύ σημαντικό."
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει.
"Σε μισή ώρα σπίτι μου. Μου έλειψες."
Του έλειψα. Και που να ήξερε τι ωραία που θα περάσει από εδώ και πέρα.
"Αγάπη πάνε σπίτι σου. Έχω κάποιες δουλειές."
"Όχι δεν σε αφήνω εδώ πέρα μόνη."
"Είπα κάτι Αγάπη. Έγκυος είμαι οχι άρρωστη, φύγε και θα τα πούμε αργότερα."
"Έχε χάρη που σέβομαι την κατάσταση σου κύρια μου. Να προσέχεις."
Γύρισε και μου έδωσε μια σφιχτή αγκαλιά λες και ήθελε να κολλήσουν τα σπασμένα κομμάτια μου ξανά.
"Θα τα πούμε. Να με πάρεις τηλέφωνο." μου είπε και έφυγε χωρίς να σταματάει να με κοιτάει.
Όσο περπατούσα για να πάω σπίτι του σκεφτόμουν. Τι θα του πω. Τι θα κάνω. Πως θα συνεχίσω. Δεν σταμάτησα να σκέφτομαι μέχρι που δεν κατάλαβα πότε έφτασα στην πόρτα του. Εκεί η καρδιά μου άρχισε να τρεμοπαίζει.
Η πόρτα του ήταν ανοιχτή και άκουγα πάλι μια γυναικεία φωνή να ουρλιάζει. Ανέβηκα και κρύφτηκα πίσω από την πόρτα.
Ήταν η Σία. Πάλι αυτή στο σπίτι του. Αλλά αυτή την φορά τσίριζε και ήταν μέσα στα νεύρα. Του φώναζε πως πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Και ότι από εδώ και πέρα θα άλλαζαν πολλά. Μα τι εννοούσε;
Είδα τότε τον Γιάννη να την πιάνει από το χέρι και να της λέει πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ και ότι η μόνη γυναίκα που θέλει στην ζωη του είμαι εγώ. Τότε η Σία γύρισε μέσα στα δάκρυά και του ειπε:
"Μάθε πως μετά τον χωρισμό μας πήγα στον γιατρό. Είμαι τώρα 3 μηνών έγκυος. Και μάντεψε αγαπημένε μου Γιάννη ποιος είναι ο πατέρας. "
"Ορίστε; Τι είναι αυτά που λες Σία." της αποκρίθηκε ο Γιάννης μέσα στα νεύρα.
"Την αλήθεια. Έχω εδώ πέρα ότι χαρτιά χρειάζεσαι για να πιστείς. Θα γίνουμε γονείς."
Τα έχασα. Και εγώ και αυτή; Και τώρα τι; 2 παιδιά 1 μπαμπάς; Χωρίς να καταλάβω πως, το σώμα μου βρήκε την δύναμη και εμφανίστηκε μπροστά τους. Ο Γιάννης δεν μπόρεσε να πει τίποτα. Η Σία από την άλλη δεν έχασε λεπτό και μου είπε τα ευχάριστα. Μετά έφυγε διότι ήθελε να ξεκουράσει το μωρό της όπως είπε. Πόσο ψεύτικη.
"Σοφία άσε με να σου εξηγήσω."
"Να μου εξηγήσεις και να μου πεις τι; Ότι το μωρό φύτρωσε μόνο του; Ή οτι άφησες μια κοπέλα έγκυο και έτρεχες από πίσω μου με αποτελέσμα αποτέλεσμα να μείνω και εγώ έγκυος. Αλλά βεβαία τέτοιος ηλίθιος είσαι, δεν σκέφτεσαι αν καταστρέφεις ζωές."
Κατά την διάρκεια του "λόγου" που έβγαζα κατάλαβα τον Γιάννη να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό και να προσπαθεί να μου μιλήσει.
"Τι εννοείς ε-έγκυος;"
"Τι κατάλαβες εσύ καλό μου;
"Πως;" γύρισε και είπε ενώ συνέχισε να έχει ανοιχτό το στόμα του.
"Ξες πολύ καλά δεν θα τα ξαναλέμε."
"Και πως...Πως το έμαθες; έκανες εξετάσεις; Είναι καλά το παιδί;"
"Το μωρό μια χαρά είναι. Εγώ πάλι χλωμό το βλέπω να στέκομαι στα πόδια μου." του ειπα μέσα στα νεύρα. Ήθελα να τον χτυπήσω αλλά και παράλληλα να τον αγκαλιάσω. Πόσο μπέρδεμα τέλος πάντων;
Με πήρε αγκαλιά. Κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι για εμένα και οτι έπρεπε να με στηρίξει στο έπακρο. Δεν ήθελα να φύγω μέσα απο την αγκαλιά του. Ένιωθα ασφάλεια. Αλλά έπρεπε, οι γονείς μου με περίμεναν σπίτι και λογικά η Αγάπη τους το είχε πει, μιας και το κινητό μου δεν σταματούσε να χτυπάει.
"Πρέπει να φύγω ." του είπα με την φωνή μου να τρέμει
"Όχι. Δεν έχεις να πας πουθενά ."ειπε θυμωμένα
"Πρέπει Γιάννη. Οι γονείς μου μόλις το έμαθαν από την Αγάπη."
"Εντάξει απλά πρόσεχε τον εαυτό σου εκεί έξω. Σε παρακαλώ.
"Εντάξει μην ανησυχείς θα προσέχω."
Με ξανά αγκάλιασε και με φίλησε τόσο γλυκά που δεν μπορούσα να του κρατήσω κακια. Ήξερα ότι δεν ήθελε την Σία και το μωρό. Αλλά και πάλι ήμουν μπερδεμένη.
Έφυγα και πήρα τον δρόμο για το σπίτι μου. Δεν ήταν πολύ μακρυά μόνο 10 λεπτά.
Οταν εφτασα σπιτι, το αμαξι του μπαμπα μου ηταν παρκαρισμενο απο εξω.
Ωχ.
Αφού άνοιξα την πόρτα έβγαλα τα άβολα παπούτσια μου. Στον ήχο της πόρτας η μαμά μου ήρθε προς το μέρος μου.
"Σοφία που είσαι ; Τρελάθηκες τελείως ; Σε έχω πάρει εκατό τηλέφωνα ."
Την κοιτάω .
"Εεε μαμά έχω να σου πω κάτι ."
"Πάμε μέσα , μας περιμένει και ο πατέρας σου."
Αφού μπαίνουμε και οι δύο στο σαλόνι αντικρίζω τον πατέρα μου.
"Μπαμπά ;"
Με κοιτάει με μια πολύ ουδέτερη έκφραση .
"Κάτσε Σοφία ." είπε κοφτά.
Αφού κάθομαι στον έναν καναπέ η μαμά μου κάθεται απέναντι μου, δίπλα στον μπαμπά μου.
"Μας είπε η Αγάπη οτι πρέπει να μας πεις κάτι . Πολύ σημαντικό."λέει επιφυλακτικά η μαμά μου.
Ο μπαμπάς μου ξεροβήχει.
"Κοιτάξετε ..."λέω και καταπίνω "θυμάστε τον Γιάννη έτσι ;"ρωτάω και ακούω ένα "Ναι."και απο τους δύο .
"Ωραία...Εεε... Ο Γιάννης γύρισε, και βρεθήκαμε και μιλήσαμε...αλλα..."
Νιώθω ότι πλέον απο τα ανοιχτά παράθυρα του σπιτιού μου δεν μπαίνει αέρας αλλα καπνός. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Και τώρα τι θα τους πω; Ότι ο πατέρας του παιδιού μου ειναι πατέρας ενος αλλου παιδιου; Οτι τον χώρισα ; Τι να πρωτοπω..