Mary's Pov:
Ik weet niet of mijn relatie met Bobby nog wel zal standhouden. Hij is nu al een maand een vampier en ik begin nu al veranderingen te merken. Hij is niet meer zo vrolijk, hij is nu veel rustiger en koeler. Eerst waren we ook veel closer dan nu. Hij zei dat hij niet erdoor zou veranderen, dat was jammer genoeg niet waar.
Ik maak me zorgen om hem, hij heeft al vrienden verloren en hij heeft al sinds zijn transformatie niet meer met zijn ouders gepraat. Ik weet dat hij het moeilijk heeft, het houdt me tegen om het met hem uit te maken.
Maar dat is toch helemaal niet goed, bij elkaar blijfen zodat ik hem niet nog meer pijn zal doen. Of betekent dat juist dat ik van hem hou. Ik ben zo erg in de war.
"Mary, gaat ie wel goed? Je bent nu al drie dagen zo stil" zei Alice terwijl ze me op mijn schouder tikte.
"Ik... ik ben aan het nadenken" zei ik stilletjes.
"Nou Einstein, we moeten eten" ze trok me aan mijn arm mee de trap af.
Nee, zelfs Alice heb ik het niet verteld. Ik wil deze beslissing zelf maken.
Alice's Pov:
Ik maak me zorgen om Mary, ze vertelt me altijd alles en nu. Ik weet dat ik al het weerwolf gedoe voor haar geheim hield, maar... ja wat heb ik eigenlijk te maren. Eigenlijk heeft ze er recht op. En toch, nu ik weet hoe Mary zich voelde en het was niet leuk.
"Mary, eet alsjeblieft gewoon" zei pap door de stilte heen. Ze schrok op en begon rustig te eten.
Het was stil aan tafel, het was nooit stil aan tafel. Mary had altijd wat te zeggen aan tafel, waardoor we altijd wat hadden te praten aan tafel. Maar nu was ze doodstil. Net was ze niet zomaar aan het nadenken, er zit haar iets dwars, flink dwars.
Ongeveer rond 1 uur s'nachts hoorde ik Mary zachtjes snikken.
"Mary... gaat het wel?" vroeg ik voorzichtig.
Ik kreeg gesnik als antwoord.
Ik stond op en ging op haar bed zitten. Daarna begon ik over haar rug te wrijven. Ze keerde haar hoofd naar me toe, met glazige oogjes keek ze me aan.
"Nee" antwoorde ze snikkend.
"Wat is er dan?" vroeg ik nog voorzichtiger dan net.
"Wil ik niet zeggen"
"Maar ik wil je helpen Mary"
"Ik wil niet dat jij me helpt, het is ingewikkeld"
"Wil je dat ik me er niet mee bemoei"
"Ja"
"Wat nou als ik me er niet mee bemoei, maar het wel aan me vertelt?" stelde ik aan haar voor.
"Waarom"
"Je weet dat ik het niet leuk vindt als je zo verdrietig bent. En al helemaal niet als ik niet weet waarom"
"Ja maar..." zei ze nog.
"Ik voel nu ook jouw verdriet en het is echt ernstig. Het is Bobby hè?"
Mary's Pov:
Hoe wist ze dat opeens! Ik voelde dat mijn ogen gelijk open sprongen.
"H-hoe!?"
"Het is liefdesverdriet hè, ik zie het aan je, ik voel het"
Het leek alsof ze een seintje gaf aan iemand, maar dat zou toch niet?
"Wat deed je daarnet Alice?"
"D-dus je houdt nog van me?" hoorde ik een zachte stem zeggen.
Ik keek snel geschrokken om me heen en... Bobby stond in ons raamkozijn!
"Jij... d-d-daar... hoe lang... heb je al... ge-geluisterd?"
"Dat maakt niet uit, kom mee" hij pakte mijn hand en trok me mee het raam uit. Ik keek achter me en zag dat Alice ons rustig uit stond te zwaaien "Veel plezier jullie twee!" riep ze ons nog na.
"Waar neem je me naartoe?" vroeg ik half hijgend "We rennen nu al haast 10 minuten"
"Naar een hele speciale plek die je nog nooit eerder hebt gezien"
"Je maakt me zooooo nieuwsgierig. Vertel nou, vertel nou, vertel nou!"
"Ooit gehoord van het woord verassing?" toen stond hij abrupt stil.
Hij pakte een roze doek met rode hartjes uit zijn zak.
"Hier, doe deze om" zei hij met een grote glimlach.
"Oké, oké" ik bond de blinddoek stevig vast, ik ontdekte dat ik alleen de rode hartjes door de blinddoek zag.
"Wauw, hoe heb je dat gedaan!"
"Maakt niet uit, we zijn er bijna Mary" hoorde ik hem zeggen.
Een minuutje of 2 later stonden we stil.
"Doe hem maar af" zei Bobby met een enthousiast toontje in zijn stem.
Ik haalde de blinddoek los en opende mijn ogen.
Nog even een korte authors note:
Comment wat je wilt, commentaar, tips, ideeën. Altijd leuk om wat reacties te zien, of verbeterpuntjes te lezen.
Alvast bedankt ;p