"BLIJF VAN MIJN ZUSJE AF, JIJ MONSTER!!" schreeuwde ze gelijk.
"Ik bood het hem zelf aan!!!" riep ik terug "Het is niet zijn schuld, ik wou het!" zei ik om Bobby te verdedigen.
Toen was ze eindelijk stil, iets wat ik nog nooit van haar heb gewild of gevraagd.
Door al dit gedoe leken we wel uit elkaar te groeien. Het is gewoon te veel in een te korte tijd. Eigenlijk zouden we even een pauze moeten nemen, maar dat kan moeilijk in zulke omstandigheden. Zomaar even alle gebeurtenissen stil zetten en even rustig aan doen. Dat zou geweldig zijn, maar zoals ik al zei, dat kan niet.
Toen besloten we maar terug naar het kamp te gaan. Toen we daar waren, gingen we het tentje in wat tijdelijk voor ons was opgezet. Nu we bij de roedel hoorden, kregen we onze eigen boomhut! Maar daar kwam niet veel van door alle commotie. Gelukkig was de bouw wel al een eindje op weg.
We hadden al wat meubeltjes: een bank, wat loungestoelen en zelfs een eettafel en twee grote bedden. Als je het hier over een tentje hebt, heeft dat ongeveer de afmeting van een appartement. We hebben een koelkast en een klein keukentje. Verder zijn er nog wat plantjes her en der. Kortom, een lekker knus hutje.
Ik plofte neer op de bank, Alice kwam naast me zitten. Jasmin was er ook al bijgekomen, zij zat in de zwarte loungestoel. Bobby zat op de donkerpaarse en Jason zat naast Alice op de bank.
Alice stond op "Ik wil even mijn excuses aanbieden aan jullie allemaal, ik weet niet waarom, maar de laatste tijd ben ik flink pissig tegen iedereen. En dat spijt me heel erg" ze ging weer zitten en Jason en ik gaven haar gelijk een knuffel.
Bobby's Pov:
Ik vond het bijzonder fijn dat ze haar excuus aanbood en voor de rest was het ook genoeg excuus, maar voor mij niet. Ze heeft me pijn gedaan, niet lichamelijk, maar hier, in mijn hart.
Alice's Pov:
Ik zag Bobby's blik, hij keek nog steeds heel verdrietig. Ik stond op, pakte een eetkamerstoel en ging recht tegenover hem zitten. Ik pakte zijn handen en zei "En aan jou moet ik natuurlijk de meeste excuses aanbieden, ik heb nare dingen gezegd, die ik toen al had moeten terugnemen. Als je me nu haat, snap ik dat volledig, maar ik hoop dat je het me kunt vergeven en dat we weer een soort van opnieuw kunnen beginnen"
Hij keek naar me op, keek recht in mijn ogen en zei toen "Excuses aanvaard"
Die twee simpele woorden, maakten een zoveel betekenende zin. Ik kon niet anders dan hem omhelzen. Eerst liet hij zijn armen nog langs zich hangen, maar al snel sloeg hij ze stevig om me heen.
"Hé Bobby" Jarrod kwam ons tentje inlopen "We hebben net wat eten gevangen en we houden veel bloed over, dus als je wil" bood hij aan.
"Ja, heel graag" zei hij vriendelijk.
"Blijf je ook hier tijdens het eten?" vroeg Jarrod nog, voor hij de tent uitliep.
"Als het mag" zei hij verlegen.
"Natuurlijk mag dat, anders vraag ik het toch niet" zei hij met een glimlach.
"O-oke, bedankt" zei hij met een zwak glimlachje.
Bobby's Pov:
Daar zaten we dan met z'n allen rond het kampvuur, ik bleef maar kijken naar Zachery en Esmee die als kleine wolfjes met elkaar zaten te stoeien. Verder waren alle anderen een soort tikkertje aan het spelen. Dus ik was de enigste tiener die rond het kampvuur zat, tot Zachery en Esmee op me af kwamen rennen.
Ze veranderden vlak voor mijn neus en ookal gebeurde het in een flits, het zag er fascinerend uit.
"Kom je niet meespelen" vroeg Esmee met een schuin hoofd aan me.
"Ik ben toch geen weerwolf"
"Nee, maar vampiers kunnen toch ook heel hard rennen?" vroeg Zachery verward.
Daar had hij een punt "Als jullie willen dat ik meespeel"
"JAAA" schreeuwden de twee in koor.
Ik keek even naar de anderen, Benjamin knikte goedkeurend "Maar over een half uurtje eten" riep hij ons nog na.