Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Alice op het punt stond om naar Mary toe te lopen, maar ze keek bang heen en weer van mij naar Mary. Het was al erg wat ik de vorige keer heb gedaan, maar nu ben ik ècht te ver gegaan, veels te ver.
Ik liet Mary los en rende weg. Ik dacht dat het niemand wat kon schelen, dat niemand achter me aan zou komen, stiekem hoopte ik dat ook.
"Niet zo snel jij!" zei een meidenstem.
"Wie ben je?! Laat je nu zien, anders ruk ik je hoofd eraf!!"
"Net was ik al niet zo bang van je, waarom zou ik dat nu wel zijn" zei ze spottend.
"Laat je gewoon zien, ik heb hier geen zin in!"
"Oké, oké" Jasmin kwam uit een boom springen "Nu blij?"
"Nee"
"Is het nog niet goed voor meneer, zou ik u nog een kopje thee kunnen inschenken om het u naar wens te maken?" zei ze met een hoog, chique stemmetje.
"Het ligt niet aan jou en het is niet grappig"
"Wat is er gebeurt daarbinnen, want het zal vast daaraan liggen" zei ze begripvol.
Ik plofte neer en leunde met mijn rug tegen een boom. Jasmin kwam naast me zitten.
"Ik luister" zei ze serieus.
Toen ik haar alles had verteld, zij ze opeens "Dat is nog niet eens zo erg"
"Misschien gaat Mary wel dood en dat is niet erg!!"
"Hoe lang beet je haar"
"Ongeveer 20 seconden denk ik"
"Dat overleeft ze, easy"
"En hoe weet jij dat?"
"Ik ben een volle maan kind, hoe denk je" zei ze kattig.
"Sorry, daar had ik even niet aan gedacht"
"Hoe weet jij dat dat een logische reden is"
"Al sinds ik klein was, waren mijn ouders vampiers, iedereen weet dat jij het lekkerste bloed hebt van de hele roedel, jammer genoeg weet ik dat ook"
"H-heb je dat dan ooit geproefd"
"Jammer genoeg wel"
"Hoe?!"
"Ik... oké ik vertel het je wel"
"Als je niet wilt dan..."
"Nee, ik vertrouw je wel"
Die simpele zin toverde een glimlach op haar gezicht. Dat maakte me nog zekerder om het te vertellen. Nou, daar ging ik dan.
"Je snapt vast dat mijn ouders heel graag wouden dat ik een vampier zou worden" ze knikte voorzichtig "Jij hebt zeker melk gekregen als kind?" zei ik. Weer knikte ze voorzichtig "Je gaat toch niet zeggen wat ik denk dat je gaat zeggen hè" zei ze bangig. "Ik ben bang van wel" zei ik. "Nee, dat is ziek" zei ze uit schrik "S-sorry, ik bedoelde het niet zo om rot te doen over je ouders ofzo" zei ze schuldig. "Maakt niet uit, nu denk ik hetzelfde over ze, over ze allemaal"
"Dus ze hebben je echt...?" ze kwam amper uit haar woorden "Bloed gevoerd als baby"