Mary's Pov:
"BOBBY, WAT HEBBEN ZE MET JE GEDAAN!!!"
"Ik ben bang dat hij nog eventjes geen antwoord op kan geven. Ik zou het je wel kunnen zeggen, maar je ziet snel genoeg wat er zal gebeuren"
"Gebeuren, wat!?" Alice was veel beheerster dan ik, maar ik voelde haar woede. Van binnen kookte ze.
"WAAG HET OM HEM IETS TE DOEN" ik liet duidelijk wel zien dat ik kookte.
"Ik denk dat het daar te laat voor is"
Hij liet Bobby los en hij viel roerloos op de grond.
"BOBBY!!"
Hoe kun je vrolijkheid en geluk in niet meer dan een half uur zo erg uit elkaar rukken. Alleen hij kan dat, dat heb ik de afgelopen tijd wel ondervonden.
Alice's Pov:
Mary lag huilend en snikkend op handen en knieën. Ik ben naast haar gaan zitten om haar op zijn minst te troosten. Vanbinnen ging ik zelf ook helemaal dood van verdriet, maar op de een of andere manier liet ik dat van buiten niet blijken. Misschien omdat ik weet dat dit mijn schuld is, als ik niet zomaar was weggerend was dit nooit gebeurt.
"Bo... Bobby... waarom doen ze dit... met j... je" het enigste wat Mary zei, ze kon het amper normaal zeggen. Ze was stuk van al het verdriet en pijn wat haar in zo een korte tijd is aangedaan. Ze verdient dit niet, niemand verdient dit.
Opeens begon Bobby rare geluiden te maken, hij begon ook schokbewegingen te maken. Wat hebben ze gedaan met hem. Wat heeft ie mee moeten maken.
Mary keek nog geen seconde op en... "BOBBY, NEE, MONSTERS, JULLIE ZIJN MONSTERS, STUK VOOR STUK!"
"Mary..."
"LAAT ME MET RUST, LAAT ONS ALLEMAAL MET RUST!!! ZEG ME NU WAT JE HEBT GEDAAN!!!!"
"Dat zul je nu zien, kom jongens, we smeren m"
Wat er toen gebeurde hadden we niet voor mogelijk kunnen houden. Het was vreselijk.