Dat deed me weer terugdenken aan vroeger. Aan mijn doodnormale leven. Al sinds ik een klein kind ben heb ik gewoon een alledaags leven gehad, verzorgende ouders, altijd leuke groepen op school, gemiddelde cijfers en niet veel speciale talenten. Het enigste wat speciaal aan me was is dat er altijd een identieke tweeling naast me liep, wat mensen op straat soms nog wel is verwarde. Daar konden we altijd hard om lachen. We hebben zelfs Jason en Bobby ermee in de maling genomen. Wacht eens...
"Waar is Bobby" zei ik opeens alsof het uit het niets kwam.
"Die hebben we met een blinddoek ver het bos ingestuurd zodat hij en zijn 'vampiervriendjes' ons niet zouden vinden"
"Je kan hem toch niet zomaar in het bos achterlaten!"
"Het was zijn eigen idee, hij stelde het voor, niet wij" zei Mary, ze klonk een beetje boos, maar ook heel bezorgd.
"Weten jullie wel of hij in principe wel veilig thuis is gekomen?!"
"Nee" zei Jason koel.
"Sinds je weet dat Bobby een vampier is doe je alsof hij een koelbloedig monster is. Hij kan er niet eens wat aan doen dat hij zo geworden is!!"
Hij keek me aan, ik zag dat hij zich schuldig voelde. En dat was maar goed ook.
"Wie is Bobby!?" riep John opeens.
Weer gaf Paul hem een stomp.
"Aww kom op zeg, waarom stomp je me altijd. Straks kneus je nog een rib van me"
"Ach, doe niet als een mietje, je bent een wolf man"
"Half ja"
"Hoe zijn we vrienden geworden"
"Omdat we de buitenbeentjes zijn en we zijn het dynamische duo!"
"Das waar"
"Wolffist!"
"Wolffist!"
Hun handen veranderden in klauwen en... wacht eens... hun handen veranderden... in klauwen... hoe?!
Ik was niet de enigste die zich verbaasde, de rest keek ook verbaasd naar ze op.
"Oke, hoe doen jullie dat" zei Jason, stomverbaasd net als de anderen.
"Tja, als de normale kinderen niet met je op willen schieten, heb je veel meer vrije tijd om met je beste vriend iets speciaals te verzinnen" zei Paul.
"Een buitenbeentje zijn is lang zo slecht nog niet, anders was ik nooit met Paul omgegaan" zei John gelijk daarna.
"In ieder geval 1 voordeel aan mijn situatie"
En ik dacht dat er geen vriendschap was die ook maar in de buurt kwam van mijn relatie met Mary. Eigenlijk ben ik nu wel blij dat ik dat fout had, iedereen verdient zo een vriendschap. Daar kon Jason eigenlijk nog wel is iets van opsteken.