Als ik vanaf nu geen Pov boven het begin van mijn verhaal zet gaat het gewoon verder met de Pov waarmee het vorige hoofdstuk is afgesloten. In dit geval is dat Alice.
"Zoiets heb ik nog nooit in mijn hele leven gezien" zei July geschokt "Je hebt geen stap gezet en je doorbloeding was de gehele tijd goed" zei ze toen "Er was gister ook al niets aan de hand met je benen, waarom nu wel?" vroeg ze "Wat is er gebeurt toen je in coma lag?"
"WAT COMA!" riep ik gelijk "Hoe lang!"
"Ongeveer een maand" zei ze kalmpjes.
"Het waren toch maar een paar dagen!"
"Nee, het was echt een maand" zei ze weer.
Ik wist niet meer wat ik moest zeggen, was het echt zo lang?
"Dus wat is er nou gebeurt?" vroeg ze nog eens.
"Ik... ik weet niet"
"Zeker?"
Ik was net uit die tunnel en ik moet er gelijk weer over praten. Ik wil niet meer herhalen wat er is gebeurt, net nu ik sommige details eindelijk ben vergeten. Ik wil het vergeten, niet meer aan denken. En nu mag ik het weer eens gaan herhalen. Fijn.
"Nee"
"Ik wil niet aandringen, maar wat is er gebeurt dan?"
Ze wist dat ze aandrong, maar ze moest het zo hoognodig weten.
"Lopen"
"Lopen?"
"Ja"
"Wat bedoel je precies met lopen?"
"Gewoon precies wat lopen betekent"
"Maar wat heeft het met lopen te maken?"
"Alles"
"Waarneer heb je gelopen"
"De hele tijd, non-stop"
"Dus als ik het goed begrijp kon je niet stoppen met lopen in je coma?"
"Ja"
"Hoe kon je dan lopen?"
"Weet ik niet, ik weet ook niet wat het met de echte wereld te maken heeft"
"Waar heb je gelopen?"
"Ik wil het zelf niet eens meer weten"
"Maar waar dan, ik zal stoppen met vragen stellen. Maar geef me alsjeblieft wat duidelijkheid"
"In een tunnel, een grote lange donkere tunnel zonder einde"
Ik begon weer te huilen, ik wou het niet, ik voelde het niet eens aan komen. Het is net zoiets alsof je neus opeens begint te lopen als je verkouden bent. Je doet er niets aan, het gebeurt gewoon.
"Ach meisje toch, sorry. Ik snap dat je het moeilijk hebt, maar ik wil niets liever dan je benen weer gezond maken"
Ze gaf zo veel om me, al kende ik haar niet zo goed. Het is gewoon iets wat Jasons moeder altijd heeft, bij iedereen. Heel verzorgend, dat komt ook omdat ze een dokter is. Maar ze is gewoon zo, dat zit in haar.
Ze gaf me een knuffel. Mijn armen hingen eerst langs me, maar ik moest haar wel terug knuffelen, dat voelde ik gewoon.
"Ik zal er echt alles aan doen voor je, als jij maar weer beter wordt"
Ik voelde me net een klein kind. Normaal gesproken haat ik dat, maar op dit moment was niets fijner.