Jasons Pov:
Toen stonden we daar, met zijn vijven om Alice's bed heen. Mijn moeder stond bij de monitors die alles exact bijhielden voor al een maand.
Ik en Mary stonden aan beide kanten van haar hoofdkussen, Jasmin en Paul aan beide zijkanten en John aan het voeteneind.
We wachten allemaal in doodse spanning af wat er zou gebeuren.
Alice's Pov:
Al voor zo lang loop ik door die eindeloze tunnel van emoties en oneindigheid. Het was pikkedonker en er was geen einde aan. Het enigste wat ik heb meegekregen van de buitenwereld waren al het verdriet van de mensen die in tranen tegen me aan het praten waren. Lieve woorden, verdrietige en van Jason zelfs hopeloze zinnen. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig gehoord, ik werdt er zelf hopeloos van. Ik wou dat ik kon antwoorden, maar mijn mond kan niet open.
Ik loop al wat ik denk dat dagen zijn, maar wat maanden zullen zijn en wat voelt als jaren. Zo lang loop ik al door die tunnel. Er is niets veranderd, er is geen licht, geen voorwerpen, niets anders dan een eindeloos zwarte tunnel.
Er zit niets in, de breedte of hoogte verandert niet. Er komt nooit meer licht. Er is geen sprankje licht, dus eigenlijk heb ik de tunnel nooit echt kunnen zien, maar ik voel dat er niets verandert.
En al wil ik het, ik kan niet stoppen met lopen. In al die tijd heb ik alleen maar gelopen. Mijn benen doen pijn, al is dit niet echt. Mijn benen zijn gezwollen en pijnlijk, maar ik kan niet stoppen. Kwam er maar een einde aan.
Ik viel opeens op mijn knieën, ik ben gestopt met lopen!!! Toen verscheen er opeens een piepklein puntje licht. Het werdt steeds groter. Ik wou ernaartoe rennen, opstaan en het licht in lopen. Maar nu kon ik niet rennen, niet lopen, niet opstaan. Mijn lichaam gaf eindelijk toe aan de pijn, net nu het het slechtst uitkwam. Maar het licht zelf kwam steeds dichterbij, ik zag weer!
Uiteindelijk was het zo dichtbij dat ik mijn ogen opende en ik zag iedereen om me heen. Ik zag de volle maan boven aan de hemel.
Jason knuffelde me gelijk, tilde me rechtop en zei met tranen in zijn ogen: "Laat me nooit meer alleen, ik hou van je Alice". Daarna kuste hij me gelijk op mijn mond.
Toen hij me losliet knuffelde Mary me. "Ik heb je zo gemist, blijf vanaf nu voor altijd bij me oké" zei ze huilend.
Toen nam Jasmin de knuffel van Mary over. "Welkom terug meid, we hebben je zo gemist" zei ze, ook zij huilde.
Toen keek ik voor me, twee jongens, ik kende ze niet maar...
"O God, ik ga nu ook huilen" zei de een.
"Blijf sterk, we zijn mannen" maar daarna begon hij ook te huilen.
Ik herkende hun stemmen wel.
Vanavond komt er nog een hoofdstuk!