De statische, angstige spanning knettert door de achterbak van de truck en ik merk tot mijn grote verbazing dat we stilstaan, midden op de autosnelweg. Alle wapens zijn uitgeladen en staan op mij gericht.
Een onduidelijke stem kraakt door de walkietalkie van generaal Wolters en hij kijkt me gespannen en afwachtend aan. 'Rustig aan. Ze is zichzelf weer,' beveelt hij door de walkietalkie. Ik kijk hem vragend aan en weet niet waar hij het over heeft.
'Inpakken en wegwezen. We moeten zo snel mogelijk de basis bereiken!' roept Wolters naar buiten en in zijn walkietalkie. De militairen ruimen alles zo snel ze kunnen op en binnen een paar minuten rijden we met spoedsnelheid de autosnelweg over.
Een stille, maar duidelijke stem weerklinkt in mijn oren en kijk de truck rond tot ik één van de militairen naar me zie staren. 'Ze is gek,' zijn stem weergalmt in mijn hoofd en ik kijk hem geschrokken aan, niet zeker wetende of hij dat net luidop heeft gezegd of niet.
Ik schud mijn hoofd om het los te laten, maar een tweede stem klinkt schel in mijn hoofd. 'Gestoord kind. Ze zouden haar beter in een gekkenhuis opsluiten.'
'Zo veel verantwoordelijkheid zou nooit in een kind haar handen mogen worden gelegd.'
'Onze leiders zijn corrupt, die onbetrouwbare leugenaars! We hadden ze nooit mogen vertrouwen!'
'Lever haar dan toch gewoon uit, stelletje idioten!'
De stemmen lijken van een hele eind verderop op me af te stromen en ik kan al de stemmen in mijn hoofd niet meer aan. Ik gil en druk mijn handen tegen mijn oren terwijl ik de stemmen uit mijn hoofd probeer te weren. Mijn schedel klopt en steekt en ik hap naar adem. Het voelt alsof mijn brein ieder moment uit elkaar kan spatten en ik sluit trillend mijn ogen. 'Laat het stoppen, alsjeblieft,' smeek ik terwijl ik een manier probeer te vinden om ze te filteren.
De stemmen vervagen en er sijpelt terug rust in mijn hoofd naar binnen. Een ruwe hobbel doet me omhoog vliegen en ik open mijn ogen en kijk geschrokken in het rond. We rijden de zanderige oprit van een kazerne op en houden halt voor het immense gebouw.
Ik word uit de truck gesleurd en er worden verschillende dingen naar me geroepen, maar ik ben te hard onder de indruk om iets te kunnen doen. Ik word naar binnen geëscorteerd door zes militairen en Wolters loopt voorop. Ik hoor geschreeuw, geroep en gefluit en blik kort naar achteren om mensen, journalisten en de pers bijna over de hekken te zien klimmen. Er wordt met man en macht aan gewerkt om ze buiten te houden, maar wie er toch over kan klimmen, wordt meteen afgevoerd.
Met grote ogen draai ik me terug om en we lopen het donkere, onheilspellende gebouw in. We draaien verschillende gangen in en moeten door vele, deuren lopen die zijn beveiligd met gezichtsherkenning tot er een witte deur voor me verschijnt en Wolters hem opent met zijn vingertoppen. Er verschijnt een tweede doorzichtige deur die met ijzeren spalken en bouten is vastgemaakt en er verschijnt een grote, lange ruimte aan de linkerzijde van de deur waar er verschillende schermen staan en een groot raam.
De driedubbele glazen deur wordt geopend en ik word naar binnen geduwd en op de witte, plastieken stoel gezet die aan de witte tafel staat. Op de tafel staan er twee microfoons: een naar mij gericht en de andere naar de andere stoel.
Twee soldaten blijven in ieder een andere hoek staan en kijken strak voor zich uit terwijl hun geweer klaar ligt om te schieten wanneer nodig.
In elke hoek van het witte kamertje staat er een camera naar mij gericht en ik schuifel ongemakkelijk over mijn stoel terwijl mijn handboeien met een ijzeren ketting aan de tafel worden vastgemaakt. Wolters en de vier andere militairen verlaten de kamer en laten mij met de twee soldaten achter.
Ik zucht luid en kijk naar het lange, grote, zwarte raam dat ik herken uit de verschillende films en series als een raam waar je maar langs één kant door kan kijken en wordt gebruikt bij ondervragingen.
De witte muren reflecteren het witte licht in mijn ogen en ik sluit ze tegen het felle licht. Het ratelen van een slot weerklinkt scherp in mijn oren en ik richt mijn blik op naar de blonde vrouw die binnenkomt. Achter haar zie ik verschillende mensen naar de ruimte achter het raam wandelen. Ik herken enkele belangrijke gezichten zoals die van de premier van Engeland, de eerste minister van België, een belangrijk persoon van Saudi-Arabië en de Amerikaanse president.
De blonde vrouw van dertig schat ik, zet zich over me neer en kijkt me inschattend aan. Ik beantwoord haar indringende blik met een bange zucht en voel ergens een kleine spanning door de gedachte dat de belangrijkste en machtigste mensen naar me komen kijken.
'Katehali Venmerr--'
'Kate, mijn naam is Kate. Niet Katehali,' onderbreek ik haar.
Ze trekt haar wenkbrauw op, maar gaat verder. 'Kate, je bent geboren op twaalf januari in tweeduizend om zeven minuten over twaalf, is dat correct?'
Ik knik. 'Ja, dat is correct.'
'Je woonde in Antwerpen?'
Haar toon bevalt me niet en al helemaal niet wanneer ze de verleden tijd van wonen gebruikt, alsof ik daar niet meer woon. 'Ja, ik woon daar nog steeds.'
Ze kijkt me kort aan en kijkt dan verder op haar blad papier waar allerlei lijnen zwarte tekst op staan. 'Je woont in een pleeggezin?'
Ik krimp in elkaar terwijl er ongewilde beelden voor mijn ogen flitsen. 'Ja.'
'Heb je ooit paranormale gaves ondervonden?'
Ik kijk haar vragend aan en bekijk inspecterend mijn handboeien terwijl ik me afvraag of ze denkt dat ik eruit zie als een halve gare. 'Is dit een grap? Natuurlijk niet--' het beeld dat daarstraks ook voor mijn ogen verscheen van vijf maanden geleden flitst weer voorbij en ik zuig mijn adem naar binnen. 'Maar misschien ook wel...' verbeter ik mezelf.
Ze kijkt op van haar blad en kijkt me inschattend aan. 'Zoals?'
Ik begin te twijfelen en trek me terug. 'Ik-- ik denk het toch niet. Ik--'
'Zal ik je de cijfers geven om je terug aan het praten te zetten?' vraagt ze arrogant en ik zuig mijn adem naar binnen om mijn gemene terugkaatsing in te slikken. 'Doe maar.'
'De laatste twee dagen zijn er nog nooit zo veel mensen bekeerd tot een godsdienst waarvan de meeste godsdienstige plaatsen misbruik maken en geld vragen aan alle gelovigen die massaal naar deze heilige plaatsen trekken. In elk land is er een massale zelfdodingsepidemie opgedoken. Zelfmoord staat nu wereldwijd op nummer één van de meestvoorkomende sterfte-oorzaak. De infrastructuur wordt over de hele wereld belast door miljoenen mensen die naar een veilige plek vluchten. Duizenden bedrijven worden uit de grond gestampt die zogeheten bunkers zouden maken die tegen een apocalyps bestand zouden zijn. Gehele winkels worden leeggeroofd en--'
'Oké, oké! Ik snap het!' onderbreek ik haar met een naar gevoel in mijn onderbuik. In haar blauwe, strenge ogen flitst er woede voorbij en ik duw me van de tafel af. De stoel schuift piepend over de vloer terwijl ik rechtop sta en mijn handen tor vuisten vouw. Ongeduldig kijk ik naar het spiegelraam en verzet me hardhandig tegen de twee militairen die me terug op mijn stoel willen neerzetten.
'Laat me met rust,' sis ik hen toe en onder hun beschermende uniform merk ik hun angst op,'ik heb recht op uitleg en die wil ik nú! Waarom ben ik hier en wáárom zijn jullie zo bang van me! Ik kan niets doen!' schreeuw ik naar de mensen die me achter het raam begluren.
'Kan deze kleine rat nu niet gewoon zitten en zwijgen?!'
Woest draai ik me terug om naar de soldaten en ik kijk één van hen strak aan. 'Wát zei je daar?' vraag ik hem op een scherpe toon.
De militair trekt zich terug en zet een stap naar achteren. Hij schudt zijn hoofd en voor ik het besef richt ik mijn handen zijn kant op. De man vliegt tegen de muur aan en mijn woede ruist door mijn aderen. Mijn kaken vliegen rood aan en mijn spieren trillen.
Ik knijp mijn hand samen en de man maakt onder zijn masker een gorgelend geluid. Rondom me word er geschreeuwd en gegild, maar ik besteed er geen aandacht aan.
Een felle pijnscheut schiet door mijn arm en ik gil het uit terwijl de soldaat tegen de muur in elkaar zakt.
Mijn blikveld vertroebeld en ik voel me tegen de tafel aan knallen terwijl ook ik in elkaar zak en bewusteloos op de vloer beland.
©Britt_02