Het enigste wat ik nog zag was oogverblindend wit licht.
Er kwam in de verte een zwart gedaante naar me toe lopen. Het gedaante kreeg steeds meer vorm en ik zag lang golvend haar.
Eenmaal vlak voor me zag ik een vrouw, onbeschrijfelijk mooi.
"In al die jaren is er eindelijk weer een blue moon wolf" zei een galmende stem.
"Wie bent u?" vroeg ik.
Ik zat op mijn knieën met mijn onderarm voor mijn ogen, tegen het felle licht.
"Ik ben de maangodin"
Mijn mond zakte langzaam open, ik sprak serieus met de maangodin.
"Ik wil je een boodschap brengen"
Mijn arm zakte langzaam voor mijn gezicht weg. Mijn mond was weer dicht, maar we ogen werden heel groot.
"Morgen zal er weer een blauwe maan zijn, zorg ervoor dat Mary morgen dus transformeert"
Daarna verdween het witte licht samen met de maangodin en ik werdt wakker in Jasons armen.
"Wat is er met me gebeurt, mijn hoofd doet zoveel pijn"
"Wij weten het ook niet precies wat er gebeurde. Je viel gewoon flauw, maar je ogen bleven open. Ik schrok heel erg, want je kreeg wolfen ogen" zei Jason met een opgeluchte, maar nog steeds beverige stem.
"Gaat het met je, wat is er gebeurt?" vroeg Mary bezorgd.
"Ik... ik heb met de maangodin gesproken" ik geloofde het zelf zelfs nog maar half.
Ze keken me allemaal aan alsof ik gek was geworden, maar ze wisten dat het waar was.
"W... wa... wat z... zei z.. ze?" Jasmin leek niet uit haar woorden te komen.
"Dat ze morgen voor een 2de blauwe maan zou zorgen en dat Mary... morgen dus... getransformeerd moet worden" nu kwam ik amper uit mijn woorden.
"M..morgen al. Toen ik zo snel mogelijk zij, bedoelde ik niet morgen al. Ik... ik denk dat ik niet kkklaar ben, maar het moet ze zeker wel"
Arme Mary, ik dacht dat ze niet kon wachten, maar nu ze niets meer kon doen was ze niet meer zo enthousiast.
"Ja" zei ik maar.
Die dag daarna hadden we school, Mary was de hele dag stil. Elk uur, elke pauze. Alleen als er iets aan haar werdt gevraagd zei ze iets. Bobby was niet op school wat makkelijk te begrijpelijk was. Jasmin ook niet, dat begrijpen jullie vast ook wel. Het liefst zat ik zelf ook thuis om Mary voor te bereiden op wat er deze avond zou gebeuren, maar hoe leg je dat uit aan je ouders hè.
Toen we thuiskwamen plofte Mary gelijk op de bank neer en ze begon te huilen, ik heb haar nog nooit zo hard horen huilen. Maar ja, wat maakte het uit, onze ouders zouden beiden pas rond 4 uur thuiskomen en er was verder niemand in de buurt.
"Het komt wel goed, je transformatie zou niet fijn, maar je eerste volle maan zal het beste zijn wat je ooit hebt meegemaakt.
"Als jij het zegt" de eerste lach sinds gisteravond verscheen op haar gezicht. Ze gaf me een knuffel, huilend om haar verdriet, maar met een lach op haar gezicht.
Zo hebben we een kwartiertje gezeten tot ik mam en pap in de buurt rook.
Mary zag me ruiken en toen ik zei dat mam en pap kwamen lachte ze alleen nog maar meer: "Kan ik dat zo ook?"
"Ja natuurlijk"
"En kan ik dan ook harder rennen?"
Ik knikte ja.
"Kan ik dan ook beter zien?"
Weer knikte ik ja.
"En ben ik dan sterker?"
"Ja zeker, veel sterker"
"En zou ik dan beter kunnen horen?"
En ik knikte weer ja.
Ze leek wel een klein kind met haar grote glimmende ogen en haar nieuwsgierige stem.
"Kan ik dan ook met de maangodin praten?"
"Ik hoop het" zei ik toen.
Opeens trok ze me omhoog, zo de trap op onze kamer in.
"Waarom dit nou?"
"Ik wil niet dat mam en pap ons zo nog horen" zei ze ondeugend.
We hebben nog een hele tijd over weerwolfen gepraat, tot half 6. We aten wat en gingen toen bij Jason 'logeren'.
Toen we daar om 8 uur waren (we moesten tassen inpakken etc.) zou alles pas echt beginnen. Zowel voor Mary als voor mij.