Ik fluit lichtjes tussen mijn tanden terwijl ik de man voor me een beetje lacherig aankijk. 'Ik sta onder arrest voor bedreiging van de wereld, hè?' De man knikt nors. 'Ik wist niet dat spieken op een ander examen, waar je trouwens niets van kunt overschrijven, een bedreiging voor de wereld vormde,' vertel ik met een uitlacherige toon,'en trouwens, Kate is mijn naam, niet Katehali of wat dan ook,' ga ik spottend verder.
Het uitgestreken gezicht van de generaal voor me krijgt een strenge uitdrukking en een flits van ergernis. 'Kijk meneer,' mijn ogen flitsen naar de naam die op het naamplaatje op zijn borst staat genaaid,'Wolters,' vul ik mezelf aan,'het spijt me van het niet-spieken, maar ik zou graag mijn proefwerk van wiskunde afmaken.'
Ik probeer me los te trekken en weg te wandelen, maar meteen wordt al het grof geschut op mij gericht en een stevige hand op mijn schouder trekt me naar voren, richting generaal Wolters' brede lijf en strenge gezicht.
'Meisje,' begint hij poeslief in mijn oor te fluisteren,'jij gaat de volgende dagen nergens meer naar toe behalve de douche die buiten jouw isoleercel staat. Dus jouw proefwerk is niet echt meer belangrijk aangezien je voor een lange tijd de buitenwereld niet meer gaat zien.' vertelt hij hard en koud,'en trouwens, we doen dit voor je eigen bescherming.'
Generaal Wolters recht zijn rug en ik kijk hem honend aan. 'Voor mijn eigen bescherming? Nou bedankt, maar ik kan prima voor mezelf zorgen.'
Wolters draait zich met een stugge beweging om en geeft zijn mannen teken om in te pakken en te vertrekken. Hij zucht voordat hij zijn woorden uitspreekt, duidelijk geërgerd. 'Heb je het nieuws de afgelopen dagen niet gezien of gehoord, meisje?'
Ik word achter Wolters aangeduwd en voel het kleine, ronde loopgaatje van een automatisch wapen in mijn rug prikken terwijl ik verder achter de generaal aan wandel. 'Nee, ik moest leren voor mijn examens dus ik had niet echt veel tijd om naar het nieuws en dergelijke te luisteren.'
'Dan heb je iets gemist jongedame, er wordt over niets anders meer dan over jou gepraat. Jij bent het thema van alle gesprekken in het nieuws wereldwijd dus ik vrees dat je je dáár niet kan tegen beschermen.'
Ik negeer hem, denkende dat hij onzin uitkraamt. Wolters springt een grote, beschutte legertruck in en ik word tussen twee militairen geduwd en tegenover Wolters gezet. Hij glimlacht zijn gele tanden bloot, maar ik beantwoord zijn spot niet en leun naar voren om naar buiten te kijken. Met een woeste klap word ik terug naar achteren geduwd, tegen de zijkant van de truck aan.
'Het is veilig. Ze kan niets doen, niet echt,' spreekt Wolters de man aan die me naar achteren duwde terwijl hij een korte blik werpt op mijn geboeide polsen. Ik kijk hem kort aan, maar buig me dan opnieuw naar voren om mijn school te zien verdwijnen in een donker zwart gat van verschillende auto's en trucks die worden gevolgd door twee zwaarbewapende helikopters.
Een pijnlijke steek treft mijn borstkas door het besef dat ik mijn vrienden en familie waarschijnlijk een lange tijd niet meer ga zien. Ik draai me naar de generaal om die me glurend van kop tot teen in zich opneemt en me probeert in te schatten. 'Waarom nemen jullie mij mee?' vraag ik hem, plots vermoeid.
'Alles wordt je uitgelegd wanneer we op de veilige locatie zijn. Maar zoals ik al zei, je bent wereldnieuws.'
'Maar wáárom?' vraag ik hem nadrukkelijk terwijl ik mijn hoofd tegen de zijkant van de truck laat rusten.
Generaal Wolters zwaait met zijn hand. 'Geen vragen meer.'
Ik zucht en sluit mijn ogen. Naar mijn gevoel gaat dit nog een lange dag worden.
Een knetterende spanning vult de cabine van de truck terwijl we het schoolterrein af rijden. Luid geschreeuw en gekets van stenen weerklinkt schel in mijn oren en zodra we de straten op rijden worden we overrompeld door de woedende menigte die razende dingen roept en allerlei voorwerpen gooit. De politie probeert de straten vrij te houden, maar hier en daar glipt er iemand door de levende muur van agenten en moet het leger ze ontwijken of gebruikt de politie traangas om de aanvaller van de straat te plukken.
Het meeste geroep kan ik niet ontcijferen door de snelheid waarmee we wegrijden, maar soms dringen er flarden door zoals 'Lever het kind uit zodat we veilig zijn!' of andere zoals 'Hoe kan een alien zo bij ons infiltreren?!' maar vooral 'Onze leiders zijn corrupt en omgekocht! Geef ons veiligheid!'
Hier en daar weerklinkt er ook een geweerschot, maar ik wil niet weten of het raak was of een waarschuwingsschot.
Overal staat er pers die zich tussen de protestanten heen duwt om toch maar het beste beeld te hebben, maar de militairen en agenten zorgen er zeer nauwgezet voor dat ze geen duidelijk beeld kunnen maken van mij. Het klinkt opvallend egoïstisch om te zeggen dat er zo veel volk naar me komt kijken. Misschien is uitsnauwen een betere omschrijving.
Zodra we de afgezette snelweg oprijden, voel ik me meer op mijn gemak en durf ik mijn ingehouden adem vrij te laten. Meteen spannen de soldaten naast me hun spieren op alsof ze paraat staan een kogel door mijn hersenen te jagen als ik een verkeerde beweging maak. Het lijkt wel alsof ze báng van me zijn.
Wolters spreekt zijn mannen streng toe dat ik niets kan doen zolang ik de speciaal gesofisticeerde handboeien draag. Ik kijk hem vragend aan, wetende dat ik hem geen vragen meer kan stellen. Hij beantwoordt mijn blik niet en ik leg me tegen de truckwand aan en sluit mijn ogen.
Ik kan de slaap niet vatten, maar houd mijn ogen gesloten om mezelf wat rust te gunnen. Vage herinneringen en beelden flitsen voor mijn ogen, maar ik ben me er niet bewust van. Tot de robotachtige stem die me de rillingen bezorgde weer luid en duidelijk in mijn oren klinkt. 'Lever Katehali Venmerr aan ons uit en jullie wereld zal gespaard blijven.'
Plots passen alle puzzelstukjes in elkaar. De generaal sprak me aan met Katehali, het leger, de mensen buiten... Daarom stonden er zo veel mensen me op te wachten; ze zijn bang van me. Ík ben Katehali.
Het besef raakt me als een klap in mijn gezicht en ik hap naar adem terwijl alles zwart wordt. Het vallende en tollende gevoel overweldigt me, maar ik schreeuw niet want ik voel geen angst. Een explosie van licht doet mijn ogen verbranden en ik knijp mijn ogen verwerend dicht en scherm mijn gezicht af van het pijnlijke licht. Zo snel dat het licht ontstond, verdwijnt het ook.
Kleine koude uitbarstingen triggeren mijn hersenen, maar ik ril niet van de koude. Voorzichtig open ik mijn ogen en mijn mond valt open wanneer ik besef waar ik naar kijk.
Vijf maanden geleden, in het licht van de eenzame lantaarnpaal, terwijl de sneeuw geruisloos op de bevroren grond valt.
Daar, een paar meter verderop, staat mijn aanvaller. Het is een jonge dertiger die volledig in het zwart is gekleed en een onverzorgd stoppelbaard je heeft. En daar, recht tegenover hem, sta ik. Angstig naar mijn aanvaller kijkend, maar niet wetende wie het is. Het is raar om mezelf van een afstand te kunnen zien.
Ik zie mezelf bang weglopen en mijn aanvaller volgt me. Ik loop met hen mee en houd abrupt stilstand als mijn aanvaller mezelf bij de keel neemt en me bepoteld. Een hol en vuil gevoel siddert door mijn aderen en ik moet verschrikkelijk veel moeite doen om niet weg te kijken. Ik word tegen de grond gewerkt en gil, maar mijn kreten klinken gedempt ook al sta ik maar een paar meter van mezelf en mijn aanrander af.
Samen gaan we neer tegen de grond en de man trekt mijn muts en sjaal van me af terwijl hij mijn jas open probeert te maken. Ik krap zijn wang open en hij duikt van me weg, maar haalt een revolver boven. Hij grijnst zijn gele tanden bloot en sist een paar woorden die ik me herinner als een afscheid.
Ik wil naar voren springen om mezelf te redden, maar houd me in en blijf verscholen zitten in de schaduwen.
Als een volhardende strijder hap ik naar de man zijn neus en hij valt geschrokken achterover waardoor hij zijn kogel afvuurt. De tijd vertraagt niet zoals dat wel leek te zijn toen ik deze hele situatie voor de eerste keer meemaakte.
In een razendsnelle beweging hef ik mijn handen voor mijn gezicht en het lijkt alsof ik een enorme krachtstoot afvuur naar de man en de kogel.
Ik kan het tintelen en branden van mijn aderen nog steeds voelen in mijn handen en armen.
De kogel wordt met een misselijkmakend geluid in het voorhoofd van de man geplant en ik wend mijn gezicht af om mezelf te zien liggen in de prikkende sneeuw. Ik lig creperend op de grond en mijn hele lichaam schokt.
Twee lichamen die nooit zo veel van elkaar konden verschillen, liggen samen op de grond. De één dood, de ander levend. Het stuk voetpad dat niet meer bedekt is met sneeuw, maar nat naar de hemel glimlacht, als verbintenis tussen hen in.
Mijn levende, schokkende lichaam ligt stil en duwt zich op om naar de man te kijken. Wanneer ze de kogel in de mans hoofd ziet, loopt ze geschokt weg, richting ons huis en besluit ze om nooit iemand hier iets over te vertellen ook al zal ze hier nog maandenlang nachtmerries over hebben en bijna elke nacht badend in het zweet wakker worden.
Het beeld vervaagt en ik zit terug in de truck en terwijl het vallende gevoel uit mijn lijf wegtrekt, staar ik recht in de loop van een automatisch machinegeweer en zijn er drie andere wapens op mijn lichaam gericht.
©Britt_02