Ze gooide daarna een plantenpot kapot.
"WAAROM!!"
"Jasmin..." zei ik heel zacht.
"WAT!" riep ze terwijl ze een kaars door de kamer smeet.
Ik liep achteruit.
Ze liep op me af en veranderde in het soort weerwolfmeisje wat ik tijdens de blue moon was.
Ik bleef achteruit lopen, maar ik liep al snel tegen een muur aan.
Al snel stond ze recht voor me.
Ze tilde haar 'klauw' op en hij bewoog snel richting mijn gezicht.
Ik was bang dat ze hem zo in m'n gezicht zou planten, ik was echt doodsbang.
Ik deed mijn ogen dicht hopend dat het snel voorbij zou zijn.
Maar toen hoorde ik een knal naast mijn rechteroor, er schoten wat stukjes beton tegen mijn wang.
Toen ik naast me keek zag ik haar klauw vlak naast mijn hoofd letterlijk aan de muur genageld.
Ze viel op d'r knieën en ze begon heftig te huilen.
"Het spijt me zo Alice"
Dat was precies wat Jason zei toen hij me had gebeten.
"Ik had dit nooit moeten doen, het spijt me" hoorde ik een klein zielig stemmetje zeggen.
"Het is goed Jasmin, ik snap het"
"Niet, je kan het niet snappen"
Daar zaten we dan, samen op de grond. We hebben geen woord meer gezegd.
Toen hoorden we de deur opengaan, het was Jasmins moeder.
Jasmin schoot omhoog van de vloer uit schrik, want ze zag er nog uit als een weerwolfmeisje.
"Hoi Jasmin, hoe gaa..."
Ze kwam op ons afrennen.
"O meisje toch, gaat het wel goed?"
Ze keerde zich naar mij toe, ze zag er verdrietig, boos en verward uit.
"Wat is er gebeurd, wat heb je gedaan!"
"Alice heeft niets gedaan mam" hoorde ik datzelfde zielige stemmetje van net zeggen.
"Wat is er gebeurt" vroeg ze, nog steeds op mij gericht.
"Ze... ze heeft me... verteld over haar... geboorte" zei ik stotterend.
"O meisje van me, ach lieverdje"
Ze gaf Jasmin een knuffel en ze werdt langzaamaan weer normaal.
Ze lachten naar elkaar en naar mij.
"Gelukkig gaat het weer goed met je schat" zei Jasmins moeder.
"Ik zal je de rest wel vertellen."
"Het hoeft niet als je niet wilt"
"Jawel, nu wil ik je alles vertellen ook"
En ze begon weer...
Ik zal vanavond nog een hoofdstuk schrijven.