Chapter 8
ELLE's POV
Pagkatapos namin magsimba, we went to the Park na lang. Ewan ko. Kapag kasama ko sina Lola at Lolo. Pakiramdam ko hindi nageexist si Elle :)
Nagpunta kami sa Park? Basta may mga puno and benches. I think Park nga ito. Tapos may mga food stalls sa gilid. Maya maya bumili sina Lolo at Lola.
Naiwan kami ni Patrick dito.
"Uy Pat--"
"Wag mo kong guluhin may kailangan pa akong tapusing basahin."
OKAY! Grabe. SUNGIT MUCH! Kainis to. Maglalaro na nga lang ako sa phone ko. =___=+
Lolo Tom: Oh mga bata kain muna kayo oh. Binili namin kayo ng lola mo ng pagkain.
Tapos inabot ko yung hotdog at juice na binili ni Lolo.
Hanggang sa.. Naiirita na naman ako.
I'm being ELLE again.
Nakita ko kasi.
Kung paano titigan ni Lolo Tom si Lola Lita.
Kita mong mahal niya. Nakakainis lang.
Kasi sa isang lalaki ko lang nakita ang ganyang titig. Sakanya lang. </3
Lola Lita: Iha may problema ba.
Ako: Mukha ba akong may problema?!
Nagkatinginan sila. I'm so bipolar. I'm being Elle.
Pero I want to be Chanel when I'm with them dahil malaki ang utang na loob ko sakanila.
Pero.. AISH. I'm gonna eat na lang. However, while eating.. hindi na ako nakatiis. WHY?!
I saw Lola. He's preparing the food of Lolo Tom. Yah.
I'm bitter.
Pero kasi.. dati rati.. ganan ang hiling ko.
Na sana sa pagtanda ko. Ganito kami ni Kean.
Hindi ko alam kung bakit at paano, pero natalikuran ko sila. Nagdabog ako at nagwalk out ako. Tapos naupo ako sa isang bench sa tabi ng lake doon sa park.
Maya maya may kamay na pumatong sa balikat ko--
"OHEM--Lola?"
"Anak."
"Anong ginaga--Sina Lolo? Si Patrick?"
"Ayun kumakain doon. Nagalala kasi ako sayo. Bigla kang umalis, at pakiramdam ko mabigat ang pakiramdam mo."
PSYCHIC =__________=+
"May problema ba anak?"
"No. I don't have any problem -________-+"
"Anak. Kung kailangan mo naman ng kausap andito lang ako eh."
"I don't need someone to talk to Lola. -______-+"
"Naiinitindihan ko anak."
Tapos naupo siya sa tabi ko at tumitig sa lake.
(NP: Don't Say Goodbye by Juris)
"Alam mo, noong bata pa kami ng lolo mo, lagi kaming nandito. Noong bata ang lolo mo, habulin yan ng mga babae. Tahimik kasi eh. Hindi ko alam kung bakit pero uso noon na magkagusto ang babae sa tahimik na lalaki. :) Isang araw, nakita ko siya, nakaupo dito, malapit sa lake na ito. Nagdradrawing. Noon palang may gusto na ako sakanya. Pero hindi ko ipinapahalata. Tapos unti unti akong sumilip sa drawing niya. Nagtago pa nga ako eh. Hindi ko masyadong maaninag ang dindrawing niya kaya lumapit ako, ngunit sa kasamaang palad, nadapa ako dahil may naapakan akong bato. At muntik na akong dumeretso at mabasa sa lawang ito pero nasambot ako ng lolo mo, at napabayaan na niya yung drawing niya. Nagtama ang mata namin. At hanggang ngayon, hindi pa rin nagbabago ang pagtingin namin sa isa't isa."
Habang kinekwento ni Lola yun. Iyak lang ako ng iyak.
Naiinggit ako.
Bakit? Bakit? Bakit naman may mga taong nagkaroon ng mala FAIRYTALE na buhay?
Bakit sa akin hindi pwede yun?
Bata pa lang ako, gusto ko ng makita ang sarili ko sa katayuan ni Lola.
Yung nagkekwento sa apo niya tungkol sa lalaking napangasawa niya.
Babalik sa kahapon at masayang ikekwento kung paano nabuo ang pagiibigan.
Pero bakit ganoon?! Bakit natuludukan agad ang kwento namin?! Bakit kinuha agad siya?!
BAKIT NIYA AKO AGAD INIWAN MAGISA?!
"Anak handa akong makinig."
Nakita ko siya. nakangiti lang sa akin si Lola Lita. At bigla kong namiss ang mama ko. Kaya niyakap ko agad siya.
"Lola. Sorry. Naiinggit kasi ako sa inyo ni Lolo. Bakit po ganon?! Bakit po kayo may happy ending. Bakit po ako wala?" tapos tinatapik na lang niya yung likod ko.
"Lola, nagmahal ako. Isang lalaki. Akala ko siya na. Akala ko kami na hanggang sa huli. Akala ko katulad niyo, ikekwento ko ang naging buhay naming dalawa sa mga apo ko. Pero lola.. iniwan niya ako eh. Namatay siya. Dahil sa car accident. He was on his way back to me. But he never made it. Dapat magkakabalikan na kami. Pero.. wala eh. Kinuha siya. Iniwan niya ako. All his promises of us being together, FOREVER.. is gone. :("
Habang nagkekwento naiyak ako. Tapos si lola yakap ko at tinatapik ako.
"Anak naniniwala ka ba sa TADHANA? Kasi ako naniniwala ako eh. Yung batong naging dahilan ng pagkakadulas ko.. pwede namang hindi yun nandoon diba? O kaya naman, pwede namang hindi nagdradrawing ang lolo mo sa may lake noong napadaan din ako sa lake diba? Naniniwala ako na lahat ng bagay na nangyayari sa atin.. nakatadhana."
I use to believe in DESTINY.
Until he died.
"Anak, may plano ang diyos."
Of course he has plans. He's GOD. -_______-"
"Lahat naman tayo anak, kukunin ng diyos eh. Lahat tayo, babalik sa piling niya. Ako, alam ko, isang araw. Kailangan kong lisanin ang mundong ito. Isang araw, magpapaalam ako sa mga taong nagbigay ng inspirasyon sa akin dito. Pero hindi ako malulungkot. Dahil tanggap ko ang katotohanan. Tanggap ko ang nakatadhana sa atin."
"Anak kung kaya mo lang tanggapin na wala na siya, mas madali kang makakalimot. Oo. May mga pangako siya. Oo, akala mo siya na. Pero. Ayan iniwan ka niya. Sa tingin mo ba gusto niya yun? Hindi naman siguro diba? Pero siguro, nakatadhana yun na mangyari sakanya. Para may matutunan ka."
ANO?! ANONG KAILANGAN KONG MATUTUNAN NA ANG KAPALIT AY ANG BUHAY NIYA!? ANO?! :(
"Anak, bakit ba umaalis ang isang tao?"
"Kasi po.. ayaw na niya. Or may naglayo sakanya?"
"Hindi. Kung naniniwala kang lahat ng bagay ay may dahilan.. Maiisip mo na.. Umaalis ang isang tao, kasi mayroon pang MAS hihigit sakanya na dadating sa buhay mo."
Mas? May dadating nga ba?
"Kapag nagmamahal ka, wag mong paikutin ang mundo mo sakanya. Wag kang umasa sa pangako niya. At wag kang maniniwala sa bawat salitang bibitawan niya. Hindi perpekto ang mundo natin. Maniwala ka, kapag naipakita niya. Maniwala ka kapag nagawa niya."
"Anak, ang pag-alis niya ay mayroong kahulugan. Oo siguro masakit para sa iyo. Pero, noong umalis ba siya may nagbago sa mundong ginagalawan mo?"
May nagbago sa mundong ginagalawan ko?
"Noong umalis ba siya, naging gabi ang araw? Noong umalis ba siya tumigil ang mundo at nakiramay sayo? Noong umalis ba siya naapektuhan ba ang mundo? Hindi diba? Oo nagbago ang mundo mo. Magbabago ang mundo mo. Pero, ang pag-alis niya.. ay hindi katapusan ng mundo. Wag na wag mong iisipin yun."
"Kapag iniwan ka ng mahal mo, natural lang na umiyak ka, masaktan ka. Pero, hindi dapat magbago at masira ang mundo mo ng dahil sa pagkawala niya."
"Bukod doon, kailangan mong pakawalan ang sama ng loob, ang sakit sa puso mo. Kailangan mong pakawalan ang bawat alaalang naiwan niya sayo. Mahirap yun. Pero anak.. Makakatulong yun."
"Pagtanggap anak. Tanggapin mo na wala na siya. tanggapin mo na hindi na siya babalik. Para mas maluwang sa kalooban mo ang nangyari. At para-- ang taong MAS pa sakanya, ay patuluyin at papasukin mo sa buhay mo."
Andami daming sinabi ni Lola. Lahat yun bumaon sa isip ko. Lahat yun.. alam ko magagamit ko sa pagbabago ko.
At sa paglimot sa nakaraan ko. Masakit man. Pero mukhang tama si Lola. Kailangan kong pakawalan si Kean. At kailangan kong magsimula ng bagong buhay na wala siya.. Dahil totoo naman.. wala na siya. :(
"SALAMAT PO LOLA."
"Wala yun anak. Sana maging ayos ka. At kung nasaan man ang sinisinta mo ngayon, alam kong.. mas gagaan ang pakiramdam niyang makita kang masaya o unti unting natatanggap ang pagkawala niya."
Nginitian ko lang si Lola dahil sobrang love ko na siya. ^_________^ Ang gaan gaan ng pakiramdam ko dahil sakanya! ^_______^
>>THE NEXT DAY.
Gumising ako ng maaga, nagluto ako ng lugaw. Bumili pa talaga ako ng mga gagamitin sa palengke.
Nagpasama ako kay Patrick.
Pero ayaw niya. -________-
Kaya ayun. magisa akong bumili. Ang saya nga, kasi.. ang friendly ng tao dito sa probinsya. Pakiramdam ko lahat sila close ko ^__________^
Ayun nga, ang aga aga kong gumising para magluto. Pero bago yun binulabog ko muna si Patrick. Dahil hanggang ngayon naiirita ako sakanya kasi hindi niya ako sinamahan kahapon!
At umagang umaga ginising ko siya.
AT SOBRANG BADTRIP SIYA!
Pagkatapos noon dumeretso ako sa kusina.. At nagluto ng lugaw. Niluto ko to para magTHANK YOU kay Lola sa pagpapagaan ng loob niya sa akin. ^_______^
Pagkatapos kong maluto.. Dumeretso agad ako sa kwarto ni Lola. Kung saan natutulog pa din siya.
Hmm. Napaaga nga ata ang pagising ko. Maaga palagi gumising si Lola eh. Si Lolo wala na, baka nagising na rin. Oh well..
"Lola. Gising na po. Nagluto po ako ng lugaw para sa inyo." tapos tumabi ako sakanya at inilagay ko ang lugaw sa table katabi ng kama nila..
"LOLA GISING NA PO ^_________^"
Ang lakas na ng boses ko.
Nakakapagtaka naman.
Ang himbing ata ng tulog ni Lola.
Madali kasi magising si Lola eh.
"LOLAAAAAAAAAAAA! YOOOHOOOOOO! Tikman niyo ang lugaw ko!!!"
Sobrang lakas na ng boses ko. Kaya nagtaka na ako..
"Lola?" tapos hinawakan ko siya..
ANG LAMIG NIYA! O__________O kaya sinimulan na akong kabahan..
"LOLA! LOLA!"
Tapos inalog ko siya. Hindi pa rin siya gumigising..
"PATRICK!! PATRICK!! SI LOLA!! PATRICK!!"
Pero walang sumasagot..
Kaya tumayo ako.. nakita ko si Lolo sa labas..
"LOLOOOOOOOOOOOOO! SI LOLAAAAAAAAAAA!"
Kita ko agad agad na binitawan niya yung walis na hawak hawak niya para puntahan agad si Lola.
Again. Nasaktan na naman ako.
Last year.
May lalaking ding handang itigil ang oras sa mundo niya para sa akin.
Ngayon..
Tuluyan ng tumigil ang takbo ng oras para sakanya. :(
Habang naiisip ko un, hindi ko na namalayan na nandoon na pala si Lolo sa harap ni Lola. At unti unting dumarating ang mga kapitbahay para tingnan kung anong nangyari. Naninibago pa nga ako sa ganitong style eh. Na pumupunta ang mga kapitbahay. Pero sa probinsya ewan ko. Uso ata.
Maya maya dahil madaming matatanda ang napasok, napansin ko na nandoon na ako sa gilid ng kwarto. At nakatitig na lang.
"LISAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!"
Bakit po? Bakit po? Bakit niyo po kinuha si Lola?
Bakit po.. Lahat ng taong mahalaga sa akin kinukuha niyo? Bakit po ganoon?!