Ik stop mijn boeken in m'n kluisje en luister naar het verhaal van mijn beste vriendin. Ze leunt tegen de kluisjes terwijl ze dromerig vertelt over de wedstrijd van het rugby team. Het rugby team van onze school, het beste team van de regio.
'Ik weet dat je niks aan die sport vind, maar zou je echt niet een keer mee willen?' Ik schud mijn hoofd en loop naar het klaslokaal. Het rugby team is zo speciaal omdat hier verder niks te beleven valt, in Ierland.
'Ik heb niks met die populaire jongens, die denken dat ze alles zijn omdat ze alle meisjes kunnen krijgen.' Glimlach ik. 'Daar heb je een punt, maar het is toch leuk om naar ze te kijken?'
Mijn stembanden zetten een hatelijke lach op. 'Ze zijn zo populair omdat hier niks te beleven valt, in Ierland. Misschien kunnen ze goed wedstrijden spelen, maar het is echt niks voor mij.' Ik pak mijn wiskunde boeken uit mijn tas en leg ze op mijn tafel.
Sinds een paar weken is het rugby team populair, eerst herkenden we ze niet eens, maar sinds een wedstrijd tegen een ander team uit London, die ze gewonnen hebben, zijn ze heel populair. Ik heb niks met rugby en al helemaal niks met populaire jongens.
'Misschien kan ik je opvrolijken met een leuk feest? Morgen geeft het rugby team een feest omdat ze gewonnen hebben, iedereen is welkom,' grijnst ze. Ze weet dat ik van feestjes houd.
'Weet je, alles waar het rugby team mee te maken heeft, wil ik graag niks mee te maken hebben,' glimlach ik terwijl ik haar een schouderklopje geef.
'Catherine, please?' Ze gaat op haar knieën voor me zitten en maakt buigende bewegingen. Ik schud mijn hoofd. 'Je kunt niet oordelen als je ze nog nooit in het echt hebt zien spelen, dat is niet aardig van je.'
Door haar grote grijns schiet ik in de lach. 'Oké, oké, ik ga al met je mee, je hebt gelijk, maar ik ga alleen mee voor jou, en voor de drank.'
Als de docent het lokaal binnen komt is iedereen meteen stil en sla ik mijn boeken open. Crissy zit nog na te giechelen door wat er net is gebeurt. Ze kan altijd haar zin krijgen.
Het rugby team bestaat uit 15 spelers, en elke week is er wel een wedstrijd, er worden poster opgehangen zodat mensen naar hun wedstrijd gaan kijken. Het is een soort van uitje voor veel mensen, bijna de hele school gaat altijd kijken.
Behalve ik.
Ik heb gewoon niks met sport, misschien ben ik daarom niet zo dun als andere meisjes. Niet dat het iets uitmaakt, misschien dat dat ooit verandert.
Mijn gedachten dwalen af naar het feest van morgen, zou dat net zo leuk zijn als al die andere feestjes die ik mee gemaakt heb? Ik bedoel, ik ben nog nooit naar een feest geweest van een sportteam.
'Ik heb gehoord dat Niall er morgen ook is,' grijnst Crissy als ze speels op mijn arm slaat. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk haar vragend aan.
'Wie is Niall?' Vraag ik verbaast. Beledigd draait ze zich om.
'Weet jij niet wie Niall is? Dé Niall?' Ik haal mijn schouders op en ze doet haar mond open om wat te zeggen.
'Niall is dé populairste jongen van het hele rugby team! Jezus Catherine schaam je!'
'Ik heb echt nog nooit van ene Niall gehoord?' Lach ik. 'Ik heb het over die jongen met perfect blonde haren, zee blauwe ogen en een glimlach als de hemel,' droomt ze weg.
'Het spijt me Crissy, maar ik weet nog steeds niet over wie je het hebt,' ze slaat op mijn arm en ik kijk haar boos aan.
'Stop met mij te slaan, het doet pijn en ik kan er niks aan doen dat ik hem niet ken, zo geïnteresseerd ben ik in het rugby team,' fluister ik zacht. De docent kijkt ons boos aan waardoor we stil zijn.
'Jij Catherine, leeft onder een steen, en daar moet ik jou snel onderuit halen, dit is niet goed, echt niet.' Proest ze uit. De tranen lopen over haar wangen van het lachen.
'Jij verdient een klap in je gezicht, je bent onaardig bezig,' vertel ik haar.
'Je zult hem morgen zien, het feest is bij hem thuis, en je trekt iets aan wat sexy is, geen oversized sweater,' ik knik gehoorzamend en ze grijnst.
'Maar ken je Liam dan ook niet?' Fluistert ze. 'Ja, die ken ik maar al te goed, hij was zo lief om mij omver te lopen en me uit te lachen.'
Liam zit ook in het rugby team. Ik haat hem, ik liep door de gang van de kluisjes en hij liep me expres om ver, lachend liep hij verder alsof er niks gebeurd was.
'Wacht nou maar tot morgen avond, dan weet je precies wat ik bedoel.'
A/N
Hey lieve lezers, ten eerste wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn nieuwe boek! Het eerste hoofdstuk is niet zo speciaal, maar de volgende hoofdstukken worden steeds beter! Vergeet natuurlijk niet te stemmen en een reactie achter te laten! Thank you :)