Terwijl we in het restaurant op ons eten wachten en Penn, Ava en Sydney druk met elkaar kletsen, zit Toby er maar een beetje stilletjes bij. Hij staart voor zich uit en frunnikt aan de rand van het tafelkleed. Af en toe zie ik één van de anderen verontruste blikken op hem werpen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, want zelf doe ik dat ook de hele tijd.
Ik had alles verwacht van zijn reactie op het nieuws over zijn vader, maar niet dat hij in zou storten. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat zijn tranen op waren. Dat zal ook wel komen doordat hij nooit huilt. Hij heeft een hele voorraad aangelegd.
"Connor," zucht hij als ik voor de miljoenste keer een bezorgde blik op hem werp. "Je hoeft niet te doen alsof ik terminaal ziek ben, oké? We praten er straks wel over."
Ik knik begrijpend, maar ik weet toch wel dat ik zijn geschokte houding niet kan negeren. Waarschijnlijk moet hij me de rest van de avond nog zo'n tien keer waarschuwen en dan nog betwijfel ik of het effect zal hebben. Ik wil mensen gewoon gelukkig zien. Is dat zo slecht?
Na een tijdje staat Toby op om naar de wc te gaan. Penn maakt van de gelegenheid gebruik om me aan te stoten. "Gaat alles wel goed met hem?"
"Nee, maar hij wil er niet over praten. Niet met iemand anders dan mij in ieder geval. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit niet met jou kan bespreken."
"Nee joh," reageert Penn alsof ik iets heel raars heb gezegd. "Dat maakt toch helemaal niet uit? Privézaken zijn privézaken. Ik ben veel meer geïnteresseerd in jouw geheimen dan in die van hem."
Ik schiet in de lach. Dit is precies de Penn die ik ken. Zijn gevoel voor humor is één van de dingen die ik zo leuk vind aan hem. Als kind keek ik dan ook altijd uit naar onze vakanties in Engeland omdat we dan weer samen allerlei ongein uit konden halen. Bij het afscheid was het meestal janken geblazen omdat ik hem niet weer maanden kon missen. Inmiddels gaat dat stukken beter, al vind ik het nog steeds moeilijk om na een lange zomervakantie of een paar kerstdagen in Bridlington weer naar huis te moeten. Dit jaar zal het misschien nog wel moeilijker worden dan ooit. Er zijn zoveel rare dingen gebeurd.
"Niet te veel stressen, schaapje van me."
Een vage glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het horen van die oude bijnaam. Vroeger noemde hij me altijd schaapje. Ik kan me niet meer precies herinneren wanneer dat over is gegaan. Dingen veranderen nou eenmaal. En wat mijn leven betreft, is er de afgelopen tweeënhalf jaar een heleboel veranderd. Ik had nooit gedacht dat ik de eerste van ons zusjes zou zijn met een serieuze relatie en kijk ons nou. Al ruim twee jaar gelukkig en als je het mij vraagt zijn we niet kapot te krijgen. Zelfs niet door het kleine obstakel dat momenteel de weg verspert als een kudde koeien in de Oostenrijkse Alpen.
Omdat Toby weer terug bij de tafel komt, doe ik alsof ik uitermate geïnteresseerd ben ik de honderden kleine koolzuurbelletjes in het glas cola dat voor me op tafel staat. Hij mag niet denken dat we het over hem hebben gehad. Straks praten we verder. Als ik tenminste zoveel geduld kan opbrengen.
-
Tegen de tijd dat we terugkomen in het appartement, hangt daar de geur van etensresten en uitgeblazen kaarsen. Lee – en haar date – zijn nergens te bekennen. Misschien was ze zo moe van alles wat er vandaag is gebeurd dat ze gewoon naar bed is gegaan. Dat zou ik heel goed kunnen begrijpen.
Ik sleep Toby meteen mee naar onze eigen slaapkamer en zak op het bed neer. "Zo, nu gaan we praten, want vanmiddag was je niet echt in staat om iets te zeggen. Hoe voel je je?"
"Raar," zucht Toby terwijl hij zich naast me neer laat zakken. "Ik had dit niet aan zien komen. Hoe kan het zover zijn gekomen? Was hij niet veel te oud voor haar?"
Ik haal mijn schouders op. Dat weet ik niet. Johan moet ergens achterin de vijftig zijn. Corine was vijfendertig toen ze stierf. Het leeftijdsverschil moet zo'n vijftien jaar geweest zijn. Dat is niks vergeleken bij verhalen die je soms op televisie hoort. Daar schelen stellen soms wel twintig jaar of meer.
"Het is zo onwerkelijk dat iemand die ik al zo lang ken... Dat gewoon niks is wat het leek."
"Dat is niet waar. Alles is wat het leek omdat jullie het allebei niet wisten. Alles wat hij voor je gedaan heeft, was echt en niet omdat hij je moeder iets verschuldigd was."
"Jij bent zo lief, weet je dat? Je kunt vreselijk stom zijn, maar je bent ook ontzettend lief." Hij trekt me naar zich toe en kust mijn voorhoofd.
Ik geniet van zijn aanraking. Eerder vandaag was ik zo bang dat dit er nooit meer van zou komen. Dat de enige manier waarop zijn lippen me zouden raken zou zijn als hij me uitschold voor de meest vreselijke dingen. Maar dat heeft hij nog niet gedaan en volgens mij gaat dat ook niet meer komen. "Vind je het erg dat hij het is?"
"Nee, ik denk het niet. Ik had het slechter kunnen treffen, toch?"
"Dat had je zeker." Johan kan dan misschien meestal puur zakelijk overkomen en het is moeilijk voor te stellen dat hij ooit enige romantische gevoelens voor een vrouw heeft gehad, maar hij kent ook precies ieders sterke en zwakke plekken en weet hoe hij daarmee om moet gaan. Daarbij zijn er weinig mensen met zo'n groot verantwoordelijkheidsgevoel als hij. En als je ziet hoe toegewijd hij is aan zijn baan dan moet hij dat ook wel worden aan zijn zoon, toch? "Wat ga je doen nu je het weet?"
"Ik weet het niet. Er zijn nog zoveel dingen die ik niet begrijp. Hij was haar baas."
"Volgens mij kon dat jouw moeder niet zoveel schelen." Van wat ik van mijn moeder begrepen heb, deed die het met iedereen.
"Haar misschien niet, maar Johan dan? Je kunt veel van hem zeggen, maar ik had niet verwacht dat hij het type zou zijn om te rotzooien met iemand die voor hem werkt." Toby schudt ongelovig zijn hoofd, alsof hij het beeld er maar niet uit kan krijgen. "Wie weet wat een oude viezerik hij stiekem is."
"Nee, zo moet je niet over hem praten," vind ik. "Niet als je niet zeker weet of het echt zo is." Maar eerlijk gezegd zou ik zelf ook nergens meer van staan te kijken. Johan en Toby's moeder? Bizar.
Toby staart weer voor zich uit zoals hij dat de afgelopen uren al zo vaak heeft gedaan. In zijn hoofd moeten een heleboel gedachten over elkaar heen vallen en ik zou willen dat hij die hardop uitsprak zodat ik hem kon helpen ze te verwerken. Nu weet ik niet zo goed waar hij precies mee zit of hoe ik hem steun kan bieden.
Om toch een poging te doen, stel ik de eerstvolgende vraag die in me opkomt. "Ga je het hem vertellen?"
"Ja. Misschien. Ooit. Ik... Het zal wel moeten, denk ik. Ik kan niet meer normaal naar mijn werk gaan nu ik dit weet. Ooit komt hij er toch achter. Dan kan ik het maar beter meteen zelf vertellen."
"Als je hulp nodig hebt dan ben ik er voor je, hè. Desnoods ga ik met hem praten, als je dat fijn zou vinden. Je zegt het maar. Ik wil je hiermee hel-"
"Aah!," klinkt het plotseling van ergens verderop in de gang. Volgens mij is het Sydney die zo gilt. Voetstappen rennen richting de woonkamer.
Ik spring op en trek de deur open. "Syd, alles goed?"
"O ja, hoor, prima," antwoordt ze luchtig. "Ik heb alleen de rest van mijn leven het beeld op mijn netvlies staan van Lee die het met haar nieuwe vriendje ligt te doen, maar verder is alles top."
Ongewild proest ik het uit. "Je hebt Lee betrapt?"
"Ja, en dat vind ik niet grappig, dus misschien kun jij even met je eigen vriendje gaan seksen in plaats van mij uit te lachen. Ik slaap vannacht wel op de bank."
"Je mag ook tussen Toby en mij in komen liggen," reageer ik liefjes.
"Vergeet het maar. Ava, er lag toch een extra dekbed in jouw kast?"
Nog steeds zachtjes grinnikend trek ik de deur van de slaapkamer weer dicht en ga weer naast Toby op het bed zitten. "Sorry voor de onderbreking. Waar waren we gebleven?"
"Zou jij het willen doen? Het hem vertellen? Ik durf eigenlijk niet zo goed en jij bent degene die het ontdekt heeft."
Daar heeft hij wel een punt. Dit is hoe dan ook mijn verantwoordelijkheid. "Oké, maar niet nu. Vanavond gaan we aan leuke dingen denken. Morgen hebben we het er wel weer over."
"Heel fijn. Je bent echt het liefste vriendinnetje van de wereld."
Ik bijt op mijn lip. Als hij denkt dat hij de enige is die dit niet durft dan zit hij er gruwelijk naast. Ik heb ook niet bepaald zin in dit gesprek met mijn kersverse schoonvader. Maar het is mijn verantwoordelijkheid. Hier kom ik niet onderuit.
- - -
A/N Nog 4 hoofdstukken tot het einde van deze serie, snik.