Hey lieve lezers, hier is een nieuwe deel omdat ik zoveel van jullie hou.❤️
De tranen vloeiden keer op keer over mijn wangen....Zodra Issam weg was, kon ik mezelf niet meer inhouden....Ik deed me best me groot te houden wanneer Issam er was, maar wanneer hij wegging, kwamen mijn gevoelens los....Ik voelde me niet thuis, ik wilde terug naar Faudel....Ik hield van hem, maar tegelijkertijd haatte ik hem....Ik haatte hem omdat hij me niet had tegengehouden.... Wekenlang had ik gehoopt dat me telefoon af zou gaan....Dat hij zou bellen en me zou vertellen dat hij me miste en wilde dat ik terug kwam....Maar dat deed hij niet...Mijn telefoon bleef stil op het bed naast me kussen liggen...Slapen kon ik niet bang, dat hij me zou bellen en dat ik zou slapen.....Ik deed alles huilend...Ik douchte me terwijl ik huilde, ik kookte terwijl ik huilde....Zo graag wou ik dat ik op kon staan en bij Faudel in bed kon kruipen zoals vroeger....Dat hij zijn armen om me heen zou slaan en dat ik me veilig kon voelen bij hem.....Ik was er ondertussen al achter gekomen waarom Bouchra had moeten sterven....Ze was te betrokken geraakt bij Faudel's werk....Ze had dingen gezien, gehoord die ze niet had moeten zien...Het was allemaal nog een vaag verhaal, maar het kwam er op neer dat Faudel verantwoordelijk was voor haar dood....Hij had haar moeten beschermen en dat had hij niet gedaan...Hij had haar laten vallen zoals hij mij had laten vallen....Duizenden excuses zoals deze verzon ik in mijn hoofd, alleen om hem te haten en te vergeten.... Ik veegde de tranen van mijn gezicht en snoot mijn neus....Dit kon niet zo langer...Ik moest verder gaan....Issam was in de laatste tijd mijn steun en toeverlaat geweest, hij wist hoe moeilijk ik het had en hield zich op de achtergrond en kwam alleen tevoorschijn wanneer ik hem nodig had...Wat ik op prijs stelde, want dit was iets wat ik even alleen moest verwerken....Ik was net als Bouchra begonnen al mijn gevoelens op papier te zetten...Het luchtte me op, om alles er even uit te laten....Meestal schreef ik alles op en verbrande meteen het blad, als een manier om het te vergeten... Ik zuchtte, liet mijn armen langs mijn lichaam zakken en bleef besluitloos naar de muur staren...Ik was al in geen eeuwen meer naar me werk gegaan....Alles nam al mijn energie en tijd in beslag....Een paar dagen geleden werd ik ontslagen....Het boeide me niet, het kon me niets meer schelen...Alles waar ik al die tijd voor had gewerkt, liet me koud....Ik zou alles opgeven als ik weer mijn oude leventje terug kon krijgen....De tijd waarin ik Issam nog niet kende en nog niet verliefd was op Faudel...De tijd waarin ik zonder bang te zijn in Faudel's armen kon kruipen en bij hem in slaap vallen...De tijd waarin ik niet wist wat hij deed....Het was me overduidelijk dat het zijn trots was, dat hem tegenhield....De laatste tijd, voordat dit alles gebeurd, droomde ik van een leven met hem alleen...Een leven waarin het toegestaan was dat we samen waren...Mensen hadden me altijd vreemd aangekeken, als ik ze vertelden dat ik met een vriend samen woonde...Ik had ze zo graag willen vertellen dat ik getrouwd was en met mijn man woonde....Nooit had ik gedacht dat ik bij iemand anders zou zijn dan bij hem....Hij was de enige die mijn verleden kende...Bovendien had hij er vrede mee....Ik dacht terug aan Issam die tegenover me zat een paar dagen terug....We waren wezen lunchen...Hij had me met moeite het huis uit getrokken...En toen hij tegenover me zat had hij me verteld, dat hij verder wilde gaan....Met mij...Hij wilde verder gaan met mij...Hij zei dat hij wist dat ik het moeilijk had, maar dat hij al ouder werd....Zijn ouders bleven bij hem aandringen dat hij moest gaan trouwen....Zijn moeder wist al dat hij een vriendin had, volgens hem....Maar hij kon zijn moeder moeilijk vertellen dat zijn vriendin bij hem in huis woonde....Hij zei dat zich er niet goed bij voelde...Ik had hem geen antwoord gegeven, gezegd dat ik er over zou nadenken...Maar hoe kon ik met hem trouwen als ik niet wist wat hoe het nu zat met Faudel.....Het was niet dat ik het niet wilde...Ik hield van Issam, dat zou ik niet ontkennen, maar ik hield ook van Faudel en van wie meer wist ik niet....Een ieder ander zou de keus makkelijk hebben gemaakt....De keuze tussen een drugsdealer of een advocaat is snel gemaakt....Maar ze wisten niet wat Faudel voor me betekende....Misschien moest ik naar hem toe gaan om met hem te praten....Ik moest weten wat dit betekende...Ik moest weten wat Faudel voelde...
Ik klopte zacht op de deur....Een deel van me wilde meteen weer weglopen, maar ik kon hier niet weg van blijven rennen....Na een minuutje werd er aan de deur gerammeld en ging die open...Voor me neus stond een jongen met een nors gezicht, die me niet bekend voorkwam....Hij keek me even vragend aan en zei toen..."Kan ik je helpen", ik bleef hem even twijfelend aankijken...."Ehm, ik kom voor Faudel"...Hij keek me op zijn beurt even bestuderend aan en vroeg toen.."En jij bent".....Ik antwoordde hem kort mijn naam en meteen verdween de norse blik...Hij nodigde me uit binnen te komen en ik stapte langs hem heen het huis in...Van de netheid die ik gewend was van Faudel was niets meer te zien...Overal lagen kleren...Het was gewoon een regelrechte troep...Ik hoorde de stem van de jongen van net achter me, dat hij wegging en ons even alleen liet...Hij riep nog dat Faudel in de slaapkamer was...Ik baande me we een weg door alle rotzooi naar zijn kamer...De schrik snoerde me de mond, want zijn slaapkamer zag er nog erger uit....En hij zelf zag er nog erger uit....Hij lag op zijn buik met het deken rond zijn middel....Zo kende ik hem niet...Ik liep naar het raam en gooide de gordijnen open, wat hem wakker maakte....Hij nam niet eens de moeite om zich om te draaien om te kijken wie de gordijnen open deden....Een zacht gegrom kwam uit zijn keel, wat ergens in de verte klonk op..."Flikker op klootzak".... Ik tilde wat kleren op van een stoel en ging zitten...Even niet goed wetend wat ik moest zeggen....Uiteindelijk draaide hij zich om en keek me aan...De verbazing was van zijn gezicht af te lezen...hij ging langzaam overeind zitten en vroeg me zacht wat ik hier deed...Ik haalde mijn schouders op en zei op mijn beurt op een zachte toon, dat ik hem moest spreken....Van de oude Faudel kon ik niets meer zien...Hij had een baard van minstens een week of 2....Zijn ogen waren rood en hij had wallen onder zijn ogen...De Faudel die er altijd netjes en goed verzorgd uitzag, was in de verste verte niet wat ik voor me had...Bovendien stonk hij een uur in de wind...Hij haalde zijn hand door zijn haar en keek me weer aan..."Waar wil je me over spreken", vroeg hij met een houding waarin hij me duidelijk probeerde te maken dat het hem niet boeide...Al was het tegendeel alleen al bewezen door de manier waarop hij er bij zat....Ik twijfelde even en besloot dat ik hem toen wilde zien lijden:..."Issam heeft me ten huwelijk gevraagd", zei ik zacht terwijl ik hem doordringend aankeek om zijn reactie te peilen...Alsof het niet tot hem doordring, bleef hij me op precies dezelfde manier aankijken...."En wat wil je dan van mij weten"?, vroeg hij ongeïnteresseerd....Een steek ging door mijn hart, bij het zien van zijn reactie...Ik stond op, en draaide me gezicht weg, bang dat hij de tranen in mijn ogen zou zien..."Niets, ik wilde...Weet je laat maar zitten", ik zuchtte en liep zijn kamer uit...Halverwege de woonkamer voelde ik zijn hand om mijn pols..."Wacht ff...Ik bedoelde het niet zo..Ik ben een beetje chagrijnig vandaar...", ik draaide me om, hem nog steeds niet aankijkend en liet me leiden door hem...Hij trok me naar zich toe, sloeg zijn armen om me heen en hield me even tegen hem aan..."Als je met hem wilt trouwen, zal ik je niet tegenhouden...Doe wat jij denkt dat je gelukkig zal maken", ik maakte me snel los van hem....Hij had zijn punt duidelijk gemaakt...Hij moest niks van me hebben...Al mijn hoop die ik had, alle hoop dat het ooit nog goed zou komen tussen ons was weg....Ik knikte..."Jah, ik trouw met hem....Ik ben toe aan wat geluk in mijn leven", antwoordde ik hem...."Je bent welkom op de bruiloft, ik laat nog wel weten wanneer die is...", hij liet mijn hand los en ik draaide me om zonder nog een woord te zeggend en liep weg....
De weken daarna verliepen moeizaam, ik was er totaal niet bij met mijn gedachten....Ondertussen had Issam me meegenomen naar zijn huis...Z'n moeder was een engel...Ik mocht haar echt....Ze was een zeer vriendelijke dame, die zoveel begrip toonde toen ik haar vertelde dat ik geen moeder en vader meer had....Dat mijn vader nog wel leefde durfde ik niet te vertellen....Zelfs Issam had ik het met moeite verteld....Faudel was altijd de enige geweest die mijn verleden kende, nu kende Issam dat ook....Hij reageerde er gelukkig goed op...Hij toonde zoveel begrip en toen ik begon te huilen, troostte hij me zoals Faudel ooit had gedaan...Maar alsnog voelde het niet hetzelfde...Zijn moeder had van alles met mij en hem besproken en al snel werd me duidelijk dat Issam er geen gras over liet groeien....Over een weekje zouden we ons gaan verloven en na twee maanden gingen we trouwen...Ik liet het over me heen komen...Ik was ook niet één van de jongste meer...Al mijn vriendinnen waren getrouwd of verloofd of hadden een vaste vriend...En ik...Ik was het eenzame haasje dat niemand had....Ik had Faudel sindsdien niet meer gesproken....Misschien maar beter ook, want ik kon hem niet eens onder ogen komen...Zijn optreden, zijn zwakheid, zijn arrogantie, zijn trots...Waarom kon hij het niet opzij zetten...Steeds meer en meer begon ik te denken dat Faudel nooit iets voor mij had gevoeld..Althans niet op de manier zoals ik van hem hield....Hij had me kennelijk altijd gezien als zijn zusje en meer niet..... Met een zucht bekeek ik mezelf in de spiegel....Ik had het opgegeven, ik had de hoop op Faudel opgegeven en was mijn leven verder gegaan met Issam...De laatste paar dagen had ik het voor elkaar gekregen Faudel uit mijn hoofd te zetten...Ik moest zozeer nog lachen met Issam...Het was gezellig...Hij maakte tijd voor me, we kletsen veel en hij leek echt geïnteresseerd in mij...De witte jurk die ik aanhad, was het enige dat duidelijk maakte dat ik een bruid was...Ik had niet getwijfeld bij het ondertekenen van de huwelijksakte....Ik ging verder met mijn leven....Ik had getwijfeld of ik Faudel zou uitnodigen maar had het uiteindelijk toch gedaan...Had hem een uitnodiging gestuurd, maar ik had hem nog niet gezien....Misschien maar beter ook...Misschien maar beter, dat hij niet was op komen dagen...Ik zou mijn nieuwe leven beginnen zonder hem...En het zou me prima lukken....Ik ging dit gewoon doen.... Aan de hand van Issam die straalde als een gek liep ik de zaal uit...Het was een prachtige zomerdag en ik zorgde voor een glimlach op mijn gezicht...Ik voelde een zachte kus op mijn wang en Issam's hand die even in die van mij kneep...Ik draaide me hoofd naar hem om en glimlachte naar hem...Net op het moment dat ik mijn hoofd weer om wilde draaien, zag ik iets dat me adem deed stokken...Een eindje verderop, stond Faudel nonchalant leunend tegen zijn auto...Een zwarte zonnebril bedekte zijn ogen, maar het was duidelijk dat hij merkte dat ik hem zag....Langzaam duwde hij de zonnebril op zijn hoofd en keek me even in mijn ogen aan...Hij bleef er staan en ik bleef hem aankijken...Net zolang tot hij zijn ogen afwende en zijn zonnebril weer op zijn neus zette...Wat voor mij genoeg was...Ik deed met mijn hele hart moeite mijn tranen in bedwang te houden en wende ook mijn ogen van hem af....Het laatste wat ik zag voordat ik de auto in stapte was dat hij een klein glimlachje op zijn gezicht zette.
Omg dat was pas een spannende deel als ik zij heb maak ik morgen weer een nieuwe deel ❤️