Met een zacht klopje op de deur, stapte ik het kantoor van Issam binnen...Hij zat aan zijn bureau met zijn hoofd in zijn handen...toen ik binnenkwam, tilde hij zijn hoofd op...Zijn ogen waren rood en opgezwollen...Hij had gehuild, dat was duidelijk...Hij wist het dus...."Gaat het"...hij knikte en probeerde zijn gezicht van me te verbergen, maar het had weinig zin...Ik liep op hem af, pakte een stoel en ging tegenover hem zitten...ik wist dat hij wat wilde zeggen, maar het lukte hem niet....ik pakte hem voorzichtig beet en liet hem even bij me uithuilen....Daarom wou hij dus niets met me, hij had een vriendin....Hij bleef zo even zitten, met zijn armen om me heen en toen liet hij me los..."Zo terug", zijn stem was schor en ik vond het zo erg voor hem...Maar het meeste erge was, dat ik zijn geliefde had zien sterven...Ik was de laatste die ze had gezien....hij kwam weer terug en probeerde zich te gedragen zoals hij zich altijd gedroeg, professioneel....hij richtte zich weer op zijn werk...."Ik weet wie het heeft gedaan, Issam", het floepte er zomaar uit, ik kon er niks aan doen...hij tilde zijn hoofd geschrokken op en keek me met grote ogen aan...."Alsjeblieft, ik was er per ongeluk, ik wist het niet....Beloof me dat je niks doet"...hij zei niks, hij bleef me alleen met grote ogen aankijken...Ik wist niet goed wat ik moest doen of zeggen...dus ik begon langzaam maar te vertellen..."Ik zag je laatst in het ziekenhuis, toen Faudel er nog lag...Maar je kwam niet mijn richting op en ik wilde je wat zeggen, dus ik ging je achterna....En toen zag ik dat je een kamer binnenging en toen je wegging, ging ik even kijken, meer niet...Gister had ik ruzie gehad met Faudel en ik ben een beetje rond gaan lopen en ik trof mezelf uiteindelijk aan bij het ziekenhuis...Ik zat met zoveel vragen in me hoofd en ik liep zonder erbij na te denken naar de kamer waar die vrouw in lag...", ik stopte even om zijn reactie te peilen, maar hij keek me nog steeds met dezelfde blik aan..."niet lang daarna, kwamen 2 mannen, ze namen mij mee en ehm, nou jah...je weet wel..", ik slikte even.."Ze lieten me later weer los"....Ik wist niet goed wat ik nog meer moest zeggen...pas toen leek het alsof het hele verhaal bij hem doordrong, hij stond ineens op en wilde me beetpakken, maar ik kon zijn handen net ontwijken...Door mijn plostelinge beweging, vergat ik de stoel die achter me stond, struikelde eroverheen en belande hard op de grond... Zijn ogen schoten vuur...En ik probeerde met man en macht uit zijn handen te blijven..."Alsjeblieft Issam, je moet me geloven, ik weet nie wie ze zijn, ik was er per ongeluk", ik gilde het zowat uit...Alle lawaai had ondertussen de aandacht van Angela getrokken en was het kantoor binnen gelopen...Ik nam de kans om weg te glippen...Hij moest kalmeren voordat ik hem weer kon zien of spreken....Ik had Faudel vanmorgen slapend achtergelaten en besloot om maar weer terug te gaan naar hem... Ik liep de slaapkamer in en zag hem ligge, hij lag op zijn rug...Zijn bovenlichaam ontbloot zoals gewoonlijk...Zijn zwarte haren in de war...Dat maakte hem sexy...En meteen schrok ik van die gedachte...Ho, wacht eens even...dit was Faudel....ik kon hem niet sexy vinden...Mooi okey, maar sexy, neej...Ik deed me best niet meer naar hem te kijken, niet meer te denken aan de gedachte die ik net had, maar ik kon m'n ogen niet meer van hem afhouden...Wat had ik..Ik werd wakker geschud uit mijn gedachte door zijn hand die de mijne had beetgepakt..."Wat is er mopje", zijn stem klonk slaperig en mijn eerdere gedachte werd alleen nog maar meer versterkt...ik schudde mijn hoofd en mompelde dat er niks was...ik deed me best zijn schoonheid te negeren, maar het ging me moeilijk af...Wat me verbaasde, want ik had nog nooit zulke gedachtes gehad over Faudel...hij trok me net naar zich toe, toen ik werd gered door de deurbel die ging...ik greep de kans met beide handen, ik moest even bij hem uit de buurt blijven...."Ik doe even open", ik was al halverwege de woonkamer toen ik de woorden had uitgesproken....ik deed de deur open en keek in de gezichten van twee politiemannen...Ik dacht dat mijn hart zou stoppen met kloppen..."Goedemiddag mevrouw, we zijn op zoek naar mevrouw Lena Saoed"?...."Dat, dat ben ik", stotterde ik..."Mooi, zouden we binnen mogen komen, we willen u graag wat vragen stellen"....
"Wie is het", ik hoorde de stem van Faudel door de woonkamer galmen...Nog voordat ik antwoord kon geven, zag ik hem in de deuropening van de slaapkamer verschijnen...Bij het zien van de twee politieagenten, veranderde zijn nonchalante houding van eerder in een serieuze aanblik....Ik kreeg bijna geen woorden uit me mond en was blij dat Faudel begon met praten..."Heren, wat kan ik voor jullie betekenen"...Ik keek van Faudel naar de agenten, waarvan eentje zijn houding van net had verloren..."We hebben wat vragen voor uw vriendin hier"...Faudel keek mij aan en haalde vragend zijn wenkbrauw op..."Vragen waar over precies"?...hij had zijn aandacht weer gericht op de agenten..."Vragen over een moordzaak"...Het was alsof die woorden een knopje omzette bij Faudel..zijn stem werd harder en hij richtte zich alleen nog op de agent die nog niet had gesproken..."Kan je mij vertellen, wat zij te maken heeft met een moordzaak"...Ik begon me zwaar af te vragen, wat de connectie was tussen die twee...vooral nu dat de agent helemaal niet meer leek wat te kunnen zeggen...er werd wat gesmoesd tussen de agenten en Faudel en vervolgens wenste ze ons een fijne dag en gingen weg...De blik die Faudel me gaf was genoeg om te weten dat ik zwaar in de problemen zat...."Wat heeft dat te betekenen...hoezo, we willen haar vragen stellen over een moordzaak...Wat heb jij uitgespookt"...hij was kwaad, Faudel was nog nooit kwaad geweest op me...Ik ging op de bank zitten, ik durfde hem niet aan te kijken...Dus ik vertelde hem het verhaal...Toen ik klaar was, keek ik hem aan...hij keek me aan met grote ogen...En opnieuw had ik het idee dat hier meer achter zat..."Tspijt me", mompelde ik zacht...hij kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen..."Safi, het is al goed, het geeft niet, ik zorg er wel voor dat ze je niet meer zullen storen..." hij ging er verder niet op in..
Faudel was zijn woord nagekomen, ik had geen politie meer gezien...Maar daar was ik niet bang voor, ik was het meest bang voor Issam, sinds dit hele gebeuren, had ik geen dag meer normaal op mijn stage doorgebracht en nu durfde ik al helemaal niet meer te gaan....Ik zat met me benen opgetrokken op het bed...het was al half 4 's nachts, maar ik kon nie slapen...Faudel daarintegen, lag naast me te slapen als een babytje...De gevoelens die me de laatste tijd hadden beslopen, kon ik niet plaatsen...Voor het eerst zag ik Faudel anders....Waarom, waarom nu...waarom nooit eerder...hoevaak had ik hem wel niet vrijwel naakt gezien...hoevaak hadden we wel niet liggen stoeien....nooit had het iets met me gedaan...maar nu opeens wel....Zijn mooie koppie, zijn vrijwel perfecte lichaam...Met een diepe zucht liet ik me omlaag zakken, zodat ik op dezelfde hoogte kwam als zijn gezicht....ik haalde voorzichtig een plukje haar weg, dat over zijn voorhoofd hing....met mijn vinger nog op zijn gezicht, liet ik hem glijden over zijn wang, langs zijn kaaklijn, naar zijn lippen, me afvragend hoe het zou zijn als hij me zou kussen....Vrijwel meteen na die gedachte trok ik me hand terug...Waar was ik mee bezig...Ik bestuurde zijn gezicht, hopend dat hij niet wakker was geworden, hij was een redelijk lichte slaper....Ik schudde mijn hoofd, wat was er toch me....Ik zou juist argwaan moeten krijgen...Faudel gedroeg zich de laatste tijd vreemd...Hij sprak niet over zijn werk, het hele gedoe met die agenten....Ze leken hem te kennen...Hoe kon hij anders van ze afkomen....Ik was misschien jong, maar zeker niet op me achterhoofd gevallen...Er was iets aan de hand, maar ik wist niet wat...En dat zou me juist af moeten schrikken, maar dat deed het niet...Het maakte hem mysterieus, was dat misschien wat me aantrok...Ik wist het niet...Maar ik kon mezelf wel voor me hoofd slaan....Ik kon niks voor hem voelen, hij zag mij als zijn zusje, zijn goede vriendin en meer ook niet....Ik kon mezelf de vernedering beter besparen, er zou nooit iets zijn tussen mij en hem....Ik wilde me net omdraaiden, toen ik zijn arm zachtjes om mijn middel voelde...ik keek hem geschrokken aan, maar hij had zijn ogen dicht...slaapte hij...? hij trok me zacht naar me toe....Ik zou me er tegen moeten vechten, maar dat deed ik niet...in plaats daarvan liet ik mijn armen om zijn nek glijden en drukte mezelf dicht tegen hem aan...het voelde zo vreselijk goed...zijn arm gleed langzaam langs mijn been en bleef daar hangen...met alle macht probeerde ik me ertegen te vechten, maar het was een verloren strijd....Zijn lichaam voelde te goed...de gedachtes die ik eerder had gehad, kwamen allemaal weer naar boven...Ik kon alleen maar hopen dat hij sliep.....
Ik opende langzaam me ogen....ik voelde iets door mijn haar gaan en toen ik op keek trof ik me aan op de manier waarop ik in slaap was gevallen...In Faudel's armen...hij speelde traag met mijn haar....Dat gevoel alleen al was meer als genoeg om een hoop bij me los te maken...Ik duwde hem zacht naar achter, gaapte en strekte me uit....Ik hoorde hier niet te zijn..."Goeie morgen, schoonheid....lekker geslapen", zijn woorden had ik normaal weggewuift alsof het niks was...waarom kon ik dat nu niet doen....Ik gunde hem een korte glimlach en ging overeind zitten...Ik moest bij hem uit de buurt blijven, voordat ik iets stoms deed en mij kennende zou dat zeker gebeuren...maar voordat ik weg kon gaan, sloeg hij zijn armen om me middel en trok me weer tegen zich aan..."Wat is er mop"....ik schudde snel me hoofd en antwoordde dat er niks was....maar ik kende Faudel en ik wist dat hij er geen genoegen mee zou nemen....Hij draaide me naar hem toe en keek me recht in me ogen aan..."Wat.."...ik kon mezelf wel voor me kop slaan, waarom was ik toch zo vreselijk voorspelbaar, zelfs een idioot kon mij doorgronden.....ik haalde langzaam mijn schouders op...."Is het Issam", zijn woorden overvielen mij....ik keek hem geschrokken aan, maar gaf hem geen antwoord..."Lena, je weet toch dat je mij alles kan vertellen..."....ik haalde mijn schouders op...."Ik wil het er gewoon niet over hebben, mag dat", het was niet mijn bedoeling om hem af te snauwen, maar mijn woorden kwamen er wel zo uit...hij liet me meteen los, haalde zijn schouders op en rolde op zijn rug..."Je moet het zelf weten, Lena...Maar hij is je niet waard...Nu niet, nooit niet, je kan beter krijgen...", zijn woorden kwamen er net zo hard uit als die van mij net...Bedoelde hij met beter, zichzelf..?....Ik begreep het niet...Zo bleef ik hem ook aankijken, niet begrijpend...Net toen ik me weer wilde omdraaien om weg te gaan, zei hij wat..."Ik begrijp niet, wat iedereen zo geweldig vind aan hem"...ik keek hem aan, maar hij had zijn hoofd de andere kant op gedraaid..."Hoezo"?, vroeg ik hem....toen hij er geen antwoord op gaf, kroop ik bovenop hem en pakte zijn gezicht in mijn handen..."Hoezo", vroeg ik opnieuw...hij haalde zijn schouders op...."Wat is er zo geweldig aan hem, mijn vader kan kennelijk geen genoeg van hem krijgen, mijn vrienden kunnen hun bek niet over hem houden...En jij bent kennelijk ook hopeloos verliefd op hem...", ik keek hem met grote ogen aan...voor het eerst zag ik iets van pijn in zijn ogen....hij kon er niet tegen dat zijn halfbroer meer had als hem....."Sorry", dat was het enige dat eruit kwam, meer kon ik ook niet zeggen...."Je hoeft geen medelijden te hebben met mij....Dat heb ik nooit van je gevraagd en dat zal ik ook nooit van je vragen..."...Hij duwde me van hem af, stond op en liep weg.....
Ik keek vermoeid voor me uit, ik had Faudel net afgezet bij de fysiotherapeut...Het ging beter met hem....Hij liep al weer, wel met krukken, maar het was tenminste iets....Ik had hem beloofd hem op te halen, maar ik had geen zin om hier te blijven rondhangen, dus ik besloot om een eindje te gaan rijden...Twijfelend keek ik even voor me uit...Ik had nog niet de kans gehad om Issam te spreken....Faudel zou hier nog wel een tijdje bezig zijn, ik had tijd zat..... Een halfuurtje later stond ik op de oprit van Issam's huis....Nog steeds met twijfels, maar dit was iets dat ik moest doen....Met alle moed, die ik had verzameld tijdens de rit hiernaartoe, liep ik naar de voordeur en ik belde aan....Toen pas besefte ik me, dat het 3 uur in de middag was tijdens een doordeweekse dag...De kans was behoorlijk klein dat hij thuis zou zijn, stom mens dat ik was, waarom was ik niet gewoon naar zijn werk gegaan....ik draaide me om en wilde net weglopen, toen ik de deur open hoorde gaan...als verstijfd bleef ik staan, toen ik zijn stem hoorde...."Wat doe jij hier"...ik draaide me weer om naar hem toe en keek hem aan...Zijn ogen waren rood...het was duidelijk te zien dat hij niet bepaald veel slaap had gekregen in de afgelopen tijd...."Ik ehm, ik wilde je spreken".....de blik op zijn gezicht, veranderde niet..."Waarover"?, vroeg hij ...."Je weet heus wel waarover", gaf ik hem als antwoord.....Even dacht ik dat hij de deur dicht zou gooien en me hier zo zou laten staan, maar dat deed hij niet, hij liep naar binnen en liet de deur open...ik liep hem snel achterna, voordat hij van gedachten zou veranderen...Ik herinnerde me de laatste keer dat ik hier was, die avond zou ik nooit vergeten....Maar ik zou die avond ook nooit begrijpen...Ik had er genoegen mee genomen...wetend dat er nooit een uitleg zou komen..... Ik ging op de bank tegenover hem zitten en bleef hem even stil aankijken....De vergelijking met Faudel, leek me steeds duidelijker te worden...Waarschijnlijk leken ze helemaal niet zo veel op elkaar, maar ik zag een aantal trekjes in Faudel die ik ook in Issam zag......"Dus, ga je me nog vertellen, wie ze is en waar jij haar van kent", de vraag kwam er botter uit als ik had bedoeld, maar misschien was dat wel beter, ik had meteen zijn aandacht....hij haalde zijn schouders op..."Het zijn jou zaken toch niet"...zijn houding irriteerde mij...."Het zouden mijn zaken niet zijn geweest, als ik die vrouw niet had zien sterven..", snauwde ik terug....Hij bleef weer even stil en zei toen zacht..."Mijn vriendin...".....mijn vermoeden werd bevestigd en ook al wist ik het al een behoorlijk tijdje, die bevestiging deed pijn...Het laatste beetje hoop dat ik had werd de grond in geduwd....En meteen kon ik mezelf wel voor me kop slaan...Ik moest me druk maken om hem, hij had net zijn liefde verloren....In plaats daarvan maakte ik me druk om mezelf...."Haar naam is Bouchra....Ik leerde haar 5 jaar terug kennen...Ze kreeg iets meer als een jaar geleden, een auto-ongeluk en sindsdien lag ze in coma..."...Ik dacht dat hij verder zou gaan, maar dat deed hij niet....in plaats daarvan keek hij me aan met woede in zijn ogen..."Dankzij jou en die klote vriend van jou, ben ik haar kwijt....Uit me huis, uit mijn ogen...Ik wil je gezicht nooit meer zien..." hij schreeuwde niet, hij sprak de woorden kalm uit, maar het vuur in zijn ogen zei meer als genoeg.......
Hier weer een nieuwe deel. Ik ga proberen om vaker een deel te plaasten ❤️