Heyy uhmm sorry dat het zo lang duurde, m'n telefoon is namelijk afgepakt doo problemen op school maar jullie hebben zo lang gewacht dus hier is een nieuwe deel extra lang voor jullie!❤️
Met grote ogen keek ik hem aan...."Wat..!!", hij zuchtte en draaide zijn hoofd weg...."Jullie zijn broers..."...hoe was het mogelijk...."Halfbroers", beet hij me toe..."Ik zei dat we dezelfde vader hadden...", het was alsof alles duidelijk werd...Wat issam had gezegd...Toen pas viel het me op, dat Issam hetzelfde zwarte haar had als Faudel..."Waarom heb je me dat niet eerder gezegd"?....hij haalde zijn schouders op..."Hij is net als zijn vader, een klootzak...Ik wilde niet dat jij ook maar iets met hem te maken zou krijgen, maar toen je stage ging lopen bij hem, was er niet veel dat ik ertegen kon doen....", ik bleef hem met grote ogen aankijken..."Lena, alsjeblieft...Je weet dat ik alleen het beste met je voor heb...Geloof me, wanneer ik zeg dat die jongen niet goed genoeg voor je is...Hij zal je breken, zoals hij iedereen heeft gebroken...."....ik schudde mijn hoofd..."Nee, faudel ik ben geen klein kind meer...Ik weet prima wat goed voor me is en wat niet...Waarom laat je me mijn eigen keuzes niet maken...Ik vertel jou toch ook niet wat je wel en niet moet doen", ik keek hem even aan, "Wat heeft hij jou gedaan, dat je hem zo haat"....hij glimlachte even..."Doet er niet toe...Als jij zo graag je eigen keuzes wil maken, doe dat dan...Als je het niet erg vind, ga ik weer slapen, ben doodmoe"....zonder te wachten op antwoord, sloot hij zijn ogen...Ik bleef nog even twijfelend zitten, maar besloot om maar weg te gaan..ik wilde antwoorden en het was duidelijk dat ik die niet zou krijgen van Faudel.... "Waarom heb je me niet verteld, dat jij en Faudel broers zijn", vroeg ik hem bot, zodra ik zijn kantoor was binnengelopen....hij schrok op van zijn papieren en keek me betrapt aan...."Ehm, ik kan me niet herinneren dat ik en Faudel broers zijn..", hij ontweek me, net als hoe Faudel had gedaan..."Verdomme Issam, ik wil antwoorden en ik wil ze nu...Waarom haten jullie elkaar zo", hij keek me verbaasd aan..."Ik heb nooit gezegd dat ik hem haatte...Dat zijn, zijn woorden niet de mijne"....hij wilde weer weglopen, maar ik ging snel voor hem staan....hij zuchtte en ging zitten...."Oke, je wilt weten wat er aan de hand is, dan vertel ik het je"....hij ging zitten...."Mijn vader, was getrouwd met een vrouw...Die vrouw was vreemd gegaan en dus had mijn vader haar verlaten....Faudel werd kort daarna geboren...Me vader zei dat Faudel niet zijn kind was, maar van een ander...dus hij verbrak al het contact met hem en zijn ex-vrouw...Niet lang daarna, trouwde mijn vader met mijn moeder....Ik werd geboren....Toen ik een jaartje of 17 was, kwam er op een dag een jongen bij ons aan de deur...Dat was Faudel, hij vroeg naar me vader...Faudel zei toen tegen me vader, dat hij zijn zoon was...Me vader ontkende dat en ze kregen ruzie...Faudel maakte me vader uit voor alles en nog wat...Ik hoorde dat en ik kon het niet toelaten dat iemand mijn vader zo aansprak....later ben ik opzoek gegaan naar Faudel, ik heb hem verteld dat hij niet de zoon van mijn vader is en dat hij ons met rust moest laten...Sindsdien heeft hij een hekel aan mij....Dat is het verhaal, ben je nu tevreden"?.....ik keek hem twijfelend aan...om de een of andere reden vertrouwde ik het verhaal niet zo, maar ik besloot er niet verder op in te gaan...."Is dat ook de reden, dat je zo vreemd bij mij deed",...hij haalde zijn schouders op..."hoe bedoel je"?...."Nou gewoon, de gebeurtenissen van de afgelopen tijd tussen jou en mij", zei ik, terwijl ik me best deed om hem niet aan te kijken...opnieuw haalde hij zijn schouders op...."Misschien"...hij stond snel op..."ik heb een afspraak, ik moet ervandoor...ik zie je nog wel...veel sterkte met Faudel"....Nadat hij weg was, bleef ik nog even zitten...Ik moest er zeker van zijn, dat dit het juiste verhaal was en er was maar één persoon die me dat kon vertellen...
Ik zat aan naast Faudel, die druk in gesprek was met iemand aan de telefoon...Hij leek zich vreselijk op te winden over iets...hij bleef me steeds hintjes geven, dat ik hem even wat privacy moest geven, maar kennelijk pikte ik die niet op...."Hallo, kun je even wegwezen, ik probeer hier een gesprek te houden", ik schrok op van zijn harde stem en liet van schrik mijn tijdschrift vallen....Van de zieke Faudel van een week geleden was niks meer te zien....Hij was veranderd....Ik haalde mijn schouders op..."je hoeft niet zo chagrijnig te doen hoor"....ik stond op en wilde weglopen en hoorde hem nog wat mompelen, maar ik gaf het geen aandacht...Ik staarde voor me uit, de afgelopen week lang had ik alles uit hem geprobeerd te pulken dat ik kon, maar hij wilde niks zeggen....en dat irriteerde mij....En mijn irritatie irriteerde hem...waardoor de spanning tussen ons te snijden was....Om de 5 minuten hadden we ruzie over iets kleins...Ik begreep hem ook wel...Hij had veel wat hij moest verwerken...Over een paar dagen mocht hij naar huis, maar dat zou in een rolstoel zijn....Hij had het gevoel in zijn benen nog niet teruggekregen....En ik vond het ook erg voor hem, want dit zou veel voor hem veranderen, maar waarom moest hij zo vreselijk koppig zijn en mijn hulp niet aannemen...Ik zuchtte en keek even de kamer in, hij was niet meer aan het bellen, dus ik liep naar binnen...ik pakte mijn tijdschrift weer en ging verder lezen..."Wanneer, zei de dokter dat ik naar huis kon..."?.....zonder op te kijken van mijn tijdschrift zei ik..."Donderdag".....ik hoorde hem zuchtten...."Je mag me best aankijken als ik tegen je praat", ik gaf hem geen aandacht, ik wist toch dat een opmerking van mij weer zou leiden tot een discussie van een uur... weer hoorde ik hem zuchtte....en dit keer keek ik hem aan..."kun je misschien even ophouden jah, ik probeer wat te lezen..."....net toen hij wat wilde zeggen, stond ik snel op en drukte mijn hand tegen zijn mond...."Shtt, kom op Faudel, we irriteren elkaar nog dood....Wat is er aan de hand....", hij bleef me even met die kwade blik aankijken, toen hij weer zuchtte en mijn hand van zijn mond af haalde...."ik weet niet, gewoon...ik voel me niet lekker zo",...ik maakte plaats naast hem op het bed...."Hoezo, doordat je in een rolstoel moet...", hij knikte langzaam..."Er zal niks veranderen Faudel, ik zal er voor je zijn en bovendien het is maar tijdelijk....", hij keek me met een verdrietige blik...."Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen en dat is precies wat ik nu ben...."....ik haalde mijn schouders op..."Je bent niet afhankelijk van anderen, je bent afhankelijk van mij en daar is niks mis mee...Ik ben er gewoon voor je, net zoals jij er altijd voor mij bent geweest..."....hij schudde zacht zijn hoofd..."Nee, het is niet hetzelfde", ik probeerde nog even tot hem door te dringen, maar hij bleef stil en sloot na een tijdje zijn ogen..... Met een diepe zucht stond ik op, ik besloot om weg te gaan...Mijn aanwezigheid maakte het er kennelijk niet veel beter op...Ik dwaalde een beetje rond in het ziekenhuis, toen ik opeens Issam zag lopen....Even dacht ik dat hij deze kant op kwam...maar al snel bleek wat anders.....Hij liep een andere kant op...Even twijfelde ik, maar ik liep snel achter hem aan....Mijn ogen volgde hem....Even dacht ik hem kwijt te raken toen hij de lift uitstapte..maar ik nam snel de trap en zag hem een verdieping hoger lopen....Hij liep een kamer binnen....ik bleef even twijfelend staan, wat moest ik nou...doorlopen of weggaan....Ik besloot toch maar even een kijkje te nemen....En net toen ik in de buurt van deur kwam, zag ik hem opengaan...Ik wist niet waar ik me gezicht moest verbergen en rende de eerste de beste kamer in...ik bleef even kijken en zag hem weg lopen en de lift in stappen....Ik was zo opgelucht...Ik draaide me om en schrok me rot van de man die me geamuseerd aankeek...Met een kromme lach keek ik naar hem..."Sorry, verkeerde kamer" en met die woorden maakte ik dat ik wegkwam....ik keek even of de kust echt wel veilig was en liep toen naar de kamer toe, waar Issam net was geweest...Ik keek even snel naar de naam en toen de kamer in....Ik schrok van wat ik zag....Er lag een mooie vrouw in het bed...ze was aangesloten op allemaal apperatuur...Ik deed snel de deur open en liep naar binnen...Ze zag er niet zo oud uit, maar op de een of andere manier, leek het alsof ze hier al lang lag....Ik wilde net wat papieren pakken die op een kastje stonden, toen de deur open ging....Ik kreeg half een hartverzakking, maar gelukkig was het maar een dokter die achter me stond..."Het is geen bezoekuur, jongedame"...ik knikte, keek hem even lief aan..."Jah, ik weet het, ik wilde alleen even komen kijken ik ga gelijk weer...", zonder te wachten op antwoord liep ik snel weg....terug naar Faudel....met nog meer vragen in me hoofd, als toen ik erachter kwam dat Faudel en Issam halfbroers waren....
Ik keek naar een slapende Faudel....Hij had een korte broek aan, meer niet....Mijn ogen ging van zijn middel naar zijn borst en daarvanuit naar zijn gezicht....Zijn haar zat in de war...Maar toch, het was voor Faudel niet mogelijk er slecht uit te zien..ik ging naast hem liggen en probeerde de vragen die door mijn hoofd gingen te beantwoorden...Hoe zat het nou precies met Issam en Faudel, iets vertelde me dat er meer achter zat...Meer als alleen een gebroken broerderschap.....Er zat hier meer achter.....En ik wilde weten wat....Waarom deed Faudel zo raar en wie was die vrouw waar Issam bij was geweest...Waarom was hij bij haar, was het zijn vriendin, zijn zus....Kwist het niet en ik moest het weten....Met mijn nieuwsgierigheid had ik journalist moeten worden ofzo.....Ik moest lachen om mijn gedachtes.....
Faudel was nu al een week thuis en ik deed mijn best om hem zo veel mogelijk te helpen...Al wilde hij mijn hulp niet eens aannemen.....Het leek wel alsof ik een klein kind had...Nu weet hoe hij zich voelde toen hij zich ontfermde over mij..."Wat lach je nou", geschrokken keek ik naar Faudel die met slaperige ogen naar me keek..."Binnenpretje"....ik zakte onderuit en legde mijn hoofd op zijn borst....ik voelde zijn vingers zacht door mijn haar gaan...Gelukkig was onze irritatie een beetje verdwenen en voelde het weer een beetje aan als vroeger....Alleen als hij iets niet alleen kon doen en ik hem moest helpen werd hij chagrijnig maar dat was te begrijpen...."Mag ik je wat vragen, en dan moet je me wel de waarheid vertellen...", ik ging overeind zitten en keek hem aan..."Vroeger konden we alles tegen elkaar zeggen...Ik wil gewoon even wat duidelijkheid", hij knikte..."Vertel me eens de waarheid over jou en Issam"....hij zuchtte even en draaide zijn gezicht weg...."Ik wil er niet over praten Lena, ik heb er eindelijk een punt achter kunnen zetten en kom jij weer".....Ik trok zijn gezicht naar me toe..."Maar ik wil gewoon weten wat er is, ik zal geen psychologie op je afgooien, ik wil alleen weten wat er is gebeurd", hij zuchtte weer even en keek me aan..."Als dit ooit buiten deze kamer komt, zal ik weten wie het is geweest"....Ik knikte snel.... "Mijn moeder is overleden, dat weet je", ik knikte weer, "Mijn vader heb ik nooit gekend....Wat ik wel weet is wat mijn moeder mij voor haar dood had verteld en dat is het volgende...Mijn moeder is nooit getrouwd geweest...Ze heeft mij nooit voorgelogen en me altijd de waarheid verteld....Ze was een jonge, mooie vrouw...Iedere man in het stadje waar ze woondde was bij haar vader om haar hand komen vragen...Maar ze wilde niet, ze wou niemand...Ze wilde 'liefde' zoals volgens haar, haar vader dat altijd sarcastisch zei...Tot ze een man tegen kwam, mijn vader....ze was gecharmeerd door zijn uiterlijk, z'n praatjes etc....Ze kregen stiekem een relatie...mijn vader was overigens al best oud, in zijn dertiger jaren....In ieder geval, hij gaf haar alles, veel van de mooie dingen enzo...je weet wel....En ze werd verliefd op hem...Ze hadden een jaar een relatie gehad, toen mijn moeder begon te vragen of ze gingen trouwen....Ze wilde graag dat hij bij haar vader om haar hand kwam vragen en hij bleef dat maar uitstellen....Niet zo lang daarna eindigden ze samen in bed...Één nacht was het, nooit meer geweest...En na die ene nacht, kwam ze opeens achter al zijn geheimen...Hij was getrouwd, getrouwd geweest en gescheiden, hij deed alles wat god verboden had...Ze verbrak het contact met hem, al het contact, ze wilde niks meer met hem te maken hebben....Tot ze erachter kwam dat ze zwanger was....Van hem, want er is nooit iemand anders geweest...Ze ging bij hem langs en vertelde hem dat ze zijn kind droeg, maar hij wou niks van haar weten...Hij maakte haar uit voor hoer en weet ik veel wat nog meer...Later kwam ze er trouwens achter dat zijn vrouw ook in verwachting was...Dus ze ging weg...Naar huis kon ze niet, haar ouders zouden het nooit accepteren, die waren zeer religieus....Dus ze rende weg van huis...En kwam terecht bij een man...Hij nam haar in huis...Ik werd geboren en die man stierf....Zij bleef in zijn huis, hij had haar alles nagelaten, omdat hij zelf ook niemand meer had....Op mijn achtste jaar stierf mijn moeder....Ze liet me wat dingetjes na, onder andere een dagboek en een fotoboek....Met daarin foto's van mij als kind en foto's van haar en mijn vader.. Later ben ik met zijn naam en foto opzoek gegaan naar hem en ik heb hem gevonden...Ik weet nog dat ik nerveus was en dat Issam degene was die had opengedaan...Mijn vader, ontkende mijn bestaan, maakte mij uit voor leugenaar enz....Later kwam ik Issam tegen en we hebben wat woorden gehad...Hij bedreigde mij en ik hem....Sindsdien moeten we niks meer van elkaar hebben....Hij gelooft mijn verhaal niet....", hij lachte, "in plaats daarvan kwam hij met het verhaal dat mijn moeder degene was die vreemd is gegaan..."
Ik keek hem aandachtig aan....ik had nu twee verschillende verhalen gehoord en nu was ik nog verder van huis...Ik zuchtte...."Hij heeft mij wat anders verteld", hij knikte...."Weet ik...Jou kennende, wist ik dat je hem om opheldering zou vragen en ik weet ook wat hij jou als verklaring heeft gegeve, ik had ook niet anders verwacht..."...ik haalde mijn schouders op..."Waarom heb je het me nooit eerder verteld", hij haalde een wenkbrouw op en keek me aan.."Ik had niet gedacht dat jij ooit in aanraking zou komen met Issam, laat staan dat je verliefd zou worden op hem"...verontwaardigd keek ik hem aan..."Wie zegt dat ik verliefd op hem ben..."....hij haalde ongeinteresseerd zijn schouders op...en ik begon nu kwaad te worden...."Wie heeft jou verteld dat ik verliefd op hem ben...Ik moet niks van hem...Bemoei je met je eigen zaken", kwaad stond ik op en liep weg....waarom ik zo kwaad was geworden wist ik niet, maar ik wilde er niet langer naar luisteren....Aangekleed was ik al, dus ik liep de deur uit en gooide hem hard dicht....Ik zou die Issam eens goed de waarheid vertellen....Er is niemand anders die Faudel had kunnen vertellen dat ik verliefd op Issam was, als Issam zelf....Opeens stopte ik, ik schrok van mijn eigen gedachtes....Nee, ik was niet verliefd op Issam, het was gewoon een leuke jongen en meer ook niet.... Ik liep een uur doelloos rond en toen ik opkeek trof ik mezelf aan bij het ziekenhuis...Ik liep naar binnen en ging naar de kamer waar die ene vrouw lag, waar Issam was geweest....Ik keek even naar binnen en zag niemand, dus ik deed de deur open en ging naar binnen...Het was alsof het een gestopt beeld was, de vrouw lag nog steeds op dezelfde plek, op dezelfde manier, met dezelfde houding aan dezelfde aparaten...Ik zuchtte en pakte een agenda en begon er langzaam in te bladeren...Er stonden wat foto's in....Foto's van deze vrouw, toen ze kennelijk betere dagen had...Ik bleef doorbladeren en kwam bij een foto van de vrouw en Issam...hij zag er wat jonger uit, maar niet zo heel veel...er stond een tekstje bij...."Mijn grootste schatje op de hele wereld, samen in Disneyland Parijs...", daar schuin onder in een ander handschrift..."Je ziet er mooier uit als die prinsessen hier, haha"...ik lachte even, maar tegelijk kreeg ik een vreemd gevoel...een teleurgesteld gevoel..."Het was dus kennelijk zijn vriendin..."....ik zuchtte en legde de agenda neer...."Wie ben jij", ik schrok me dood van de vrouw die nu met open ogen naar me keek...en vandaar keek ze om zich heen..."Waar ben ik"....net toen ik wilde antwoorden zag ik het grote hoofd van een man, door de openruimte in de deur...ik keek naar de vrouw, die nog steeds verbaasd om zich heen zat te kijken...ik moest mezelf verbergen...die gozer zag er niet bepaald vriendelijk uit...ik keek snel om me heen....waarom hadde die klote kamers, geen kasten ofzo...ik rolde snel onder het bed, dat gelukkig laag stond, gelukkig net voordat de man binnen kwam....de man had ik herkend, hij kwam me bekend voor, maar waarvan?...hij was druk in gesprek met iemand anders en toen stokte het opeens...kennelijk had hij gezien dat de vrouw wakker was....de vrouw vroeg opnieuw wie de gozers waren...."Je had me verteld dat ze in coma lag...", de zware stem van de eerste gozer....."dat was ook zo", was het antwoord, van een tweede stem..."Geen tijd, om voor inspecteur te spelen"...ik hoorde wat gepiep en toen zag ik opeens het gezicht van een man voor me neus....Van de schrik verstijfde ik en ik wist niet meer wat ik moest doen....ik werd hard beetgepakt en onder het bed vandaan getrokken...."Kijk eens, wat ik heb gevonden", de eerste man draaide zich om en keek naar mij....hij liep langzaam naar me toe..."Een nieuwsgierig aagje...", hij lachte om zijn eigen grap....drukte mij op het bed en trok wat snoeren uit het stopcontact...Daarna richtte hij zich weer tot mij..."Ik weet niet, wat je hier doet en wie je bent....Maar ik zal je trakteren op een mooi uitzicht", met die woorden pakte hij een pistool uit zijn zak, hij duwde mij tegen de andere gozer aan en liep naar de vrouw in het bed...hij bukte zich over haar heen, een zacht geluid was het enige dat je hoorde en toen liet hij haar weer los..."Als je niet rustig meekomt, ben jij de volgende"....Ik draaide mijn hoofd nog om voordat ik de kamer uitliep, de vrouw lag met een schuin hoofd, haar opengesperde ogen waren het laatste wat ik zag van haar...
Met een harde duw werd ik uit de auto gegooid, midden in een modderplas..."Klootzakken, wacht maar", riep ik ze nog na, maar ze waren al weg...Ik zag een paar mensen me vreemd aankijken, maar ik draaide me snel om en probeerde erachter te komen waar ik was....Ik probeerde de modder van me jas af te wegen, maar ik leek het alleen maar erger te maken...Ik liet het maar voor wat het was en haastte me zo snel mogelijk naar huis....Ik stak me sleutel in het slot, ik hooptte dat Faudel sliep of in ieder geval ergens was, waar hij me niet zou zien...Ik trok snel me jas uit en stopte die net in de wasmachine, toen ik zijn stem hoorde..."Waar was je nou"....ik haalde mijn schouders op en liep langs hem heen, zodat hij m'n gezicht niet zou zien....hij zei nog wat tegen me, maar ik antwoordde er niet op...ik trok snel mijn kleren uit en ging onder de douche staan.... Ik probeerde me te ontspannen, maar ik kreeg het beeld van die vrouw niet uit mijn gedachten...ondanks het warme water waar ik onder stond, had ik kippenvel....Hij had haar gewoon voor mijn ogen gedood....De tranen rolden langzaam over mijn wangen...Hoe moest ik dit verklaren, ze zouden toch zeker iets van een onderzoek moeten doen naar haar dood, wat nou als ze mijn vingerafdrukken aantroffen ofzo....Ik moest het tegen Faudel vertellen, maar de grote vraag was hoe....Moest ik naar de politie gaan...Ik wist het niet....En toen kwam de gedachte bij me op...Issam...!...Dit was zijn vriendin waarschijnlijk...Hij zat iedere dag aan haar bed en nu was ze dood....Ik moest iets doen, maar dat moest ik ergens anders doen...Faudel zou meteen zien dat er iets mis was...Ik waste mijn gezicht en ging onder de douche vandaan..Ik besefte me nu pas hoe laat het was, hoe lang ik doelloos heb rondgelopen, Faudel was waarschijnlijk ongerust...Ik kleedde me snel aan en liep de woonkamer in, waar hij op de bank tv zat te kijken...zonder iets te zeggen, ging ik naast hem zitten en legde mijn hoofd op zijn schouder...."Ik maak me zorgen om je Lena", hij zei het zacht en ik wist dat hij het meende..."Je trekt je dit alles veel te persoonlijk aan...Ik heb het je vaak genoeg gezegd en ik zal het je nog een keer zeggen, ik wil dat jij gelukkig bent en als jij je geluk bij Issam ziet, zal ik je niet in de weg staan...", hij ging zacht met zijn hand door m'n haar...."Maar hoe kan ik bij hem zijn, terwijl ik weet dat het jou pijn doet...dat kan ik niet en dat wil ik niet....Bovendien hij is niet de enige op de wereld, ik red me wel", hij ging er niet op in, hij zuchtte alleen...."Faudel...mag ik je wat vragen"?...hij knikte...."Ga je me nog vertellen, hoe het komt dat jij in het ziekenhuis bent beland...Wie was die gozer en wat moest hij van jou"...hij zuchtte weer en haalde zijn arm van me af...."Weet je nog dat ik je vertelde over een meisje dat ik leuk vond....Ze heeft een ex die het niet zo fijn vind, dat ze bij mij is...", met grote ogen keek ik hem aan...."En daarvoor vermoord hij jou bijna..."....hij haalde zijn schouders op..."Ach jah, het maakt niet uit...ik ben erachter gekomen dat ze het met hem deed, terwijl ze mij vertelde dat ze niks meer van hem moest..."....hij leunde weer achterover en sloeg zijn arm weer om me heen..."Ach mop, uiteindelijk hebben we elkaar nog...."...ik glimlachte..."klopt, als we het nooit uit kunne houde met een ander, gaan jij en ik toch gezellig trouwen..."....hij lachte nu ook...."Het voelt al alsof we getrouwd zijn, het enige wat we nog nodig hebben is een ring en een nachtje in bed samen"....ik liet me hoofd weer op zijn schouder rustten...."het komt wel goed meisje, dat beloof ik je"....fluisterde hij nog zacht
4050 woorden voor jullie nogmaals sorry, ik schijf snel weer verder ❤️