Ik had kunnen weten dat Sydney kwaad op me zou worden, maar ik schrok gewoon zo toen die terrorist van haar zijn pistool tevoorschijn haalde dat ik meteen naar haar toe wilde. Daarom heb ik zelf wat wapens verzameld en Connor in de webcamkamer neergezet voor noodgevallen.
"Zeg schietmeisje, je gaat niet zo lekker, hè?," merkt Eric naast me op.
Daar heeft hij gelijk in. Waar ik normaal gesproken keer op keer raak schiet, heb ik nu al twee keer achter elkaar de schietschijf niet eens geraakt. Zo'n belabberd resultaat heb ik nog nooit geboekt. Ik ben alleen maar bezig met proberen het gesprek van mijn lieftallige zusje af te luisteren.
"Hé Hannah," klinkt de stem van Sydney na een tijdje. "Ik ga naar huis. Het is maar dat je het weet."
"Oké, prima. Ik vermaak me hier nog wel een tijdje. Veel plezier nog met je date."
"Dat komt wel goed." Uit het sarcasme in haar stem maak ik op dat ik het volgens haar helemaal verknald heb.
Nou ja, die draait wel weer bij. Dat doet ze uiteindelijk altijd. Het duurt alleen misschien even. Een jaar of tien of zo.
Zodra ik de deur dicht hoor vallen, gris ik mijn telefoon uit het voorvakje van mijn rugzak om Connor te sms'en. Ze heeft de schietbaan verlaten, zegt dat ze naar huis gaat. Hou de boel in de gaten!
"Weet je zeker dat je nog hier wilt blijven?," vraagt Eric bezorgd. "Het hoeft niet. We kunnen ook achter ze aan gaan, als je wilt."
"Laten we er maar op gokken dat Sydney niks overkomt op de weg van hier naar het appartement. Als ze ontdekt dat we achter haar aan zijn gegaan, heb ik helemaal de rapen gaar." Met een zucht laat ik mijn wapen zakken. De rest van dit tripje zal absoluut niet in een gezellige sfeer verlopen, dat weet ik nu al. Waarom moet ze het me ook zo nodig kwalijk nemen dat ik haar alleen maar wil beschermen?
Eric laat zijn hand in de mijne glijden. "Kom, we gaan hier weg. We gaan iets leuks doen. Jij mag kiezen."
-
Een picknick in Hyde Park was absoluut niet mijn eerste gedachte. Ik wilde alleen niet terug naar het appartement, dus stelde Eric voor om een park op te zoeken. En gezien we nog een lading hapjes in de webcamkamer hadden staan, hebben we die eerst maar even opgehaald. Onderweg hebben we er zelfs nog meer bij gekocht in een supermarkt waar we toevallig langs kwamen.
Vermoeid van het lopen en de lange dag vlei ik mezelf in het gras neer. Het is een warme avond en zelfs zonder jas is het buiten nog goed uit te houden. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet degene ben die undercover is. Sydney heeft namelijk blijkbaar besloten dat Sophie Johnson alleen maar truien met lange mouwen draagt. Ik moet er niet aan denken met dit weer.
Eric strijkt naast me neer en begint meteen alle etenswaren die we hebben meegenomen om ons heen uit te stallen. "Jij nog een wijntje?"
"Ja, doe maar. Ik ben wel in de stemming om me flink te bezatten." In feite ben ik pas één keer in mijn leven echt dronken geweest. Het was een paar maanden geleden. Ik had net een hele zware tentamenweek gehad en Daisy kwam langs om me op te zoeken. Toen zijn we in een impulsieve bui een kroeg in gedoken om daar bier naar binnen te tanken totdat we niet meer op onze benen konden staan. Ik moest Marilou bellen om me samen met een paar andere huisgenoten naar huis te dragen. Dat is eigenlijk best wel te gênant om aan te denken. Het spreekt denk ik voor zich dat er de weken daarna geen druppel alcohol meer over mijn lippen is gekomen.
Eric geeft me een glas wijn aan. "Ga je gang. Als je maar niet over mij heen kotst."
"Ik zal mijn best doen," reageer ik zonder het echt te menen. Niet dat ik expres over hem heen zou kotsen, maar ik heb nu even geen zin om daar over na te denken. Ik wil alleen maar drinken en mijn problemen vergeten en wensen dat ik op mijn studentenkamer in Hull zat.
"Vertel eens iets over jouw leven," verzoekt Eric me. "Maakt niet uit wat. Iets dat er echt bij hoort."
In gedachten zoek ik naar iets geschikts om te vertellen, maar er komt geen leuk verhaal bij me op. Voor ik het weet, vertel ik hem het meest vreselijke dat ik had kunnen vertellen. "We zijn naar Nederland verhuisd omdat ik op mijn derde een man dood heb geschoten en daarna werd ik verliefd op één van de verdachten van onze eerste missie. Leuk genoeg of moet ik er nog wat special effects aan toevoegen voor een hogere entertainmentwaarde?"
"Nee, dit was prima," antwoordt Eric. Hij komt naast me in het gras liggen. "Klinkt bijna alsof je een probleemkind bent."
Ik stoot een vreemd lachje uit. "Ja hè? Alleen dat ben ik niet. Ik ben altijd zo verdomde braaf geweest. De eerste keer dat ik ging schieten, wist ik niet wat me overkwam. Ik ben dat meisje dat altijd haar huiswerk af heeft en cum laude is geslaagd voor de middelbare school en toen stond ik daar opeens op de schietbaan met een pistool in mijn handen. Bleek ik er nog goed in te zijn ook."
Nu is het Erics beurt om te lachen. "Ja, het is vast heel vervelend om goed te kunnen schieten."
"Ik maak geen grapje. Ik wist echt niet meer wie ik was en toen kreeg ik een soort van identiteitscrisis. Maar ik geloof dat dat inmiddels opgelost is."
"Ik geloof het anders niet. Waarom zou je je anders willen bezatten?"
Voor de vorm neem ik een extra grote slok wijn. "Omdat ik wil vergeten dat ik de sfeer heb verpest van wat een gezellig tripje had moeten worden. Ik weet niet eens hoe lang we hier nog blijven, maar het is hoe dan ook te lang. Ik wil terug naar hoe het vroeger was." Op het moment dat ik het zeg, besef ik dat het waar is. Ik wil weer onschuldige Lee zijn die altijd haar huiswerk maakt en bekvecht met haar zusjes. Ik wil weer rondrennen op het strand van Bridlington alsof ik nog nooit van mijn leven een pistool heb gezien. Maar tegelijkertijd wil ik ook helemaal geen afscheid nemen van de nieuwe Lee. "Ik weet gewoon niet zo goed hoe mijn oude en nieuwe leven in elkaar kunnen passen. Alles verandert zo snel en daar ben ik helemaal niet op voorbereid."
"Misschien moet je er gewoon niet zo zwaar over denken. Het komt allemaal wel goed. Sydney draait vast snel bij en dan hebben jullie het weer hartstikke gezellig samen. Je moet haar gewoon laten zien dat je haar niet in de gaten houdt omdat je haar niet vertrouwt, maar omdat je haar niet kwijt wilt raken."
Ik haal mijn neus op. Alsof dat werkt. Ze zal me alleen maar verwijten dat ik niet geloof dat ze voor zichzelf op kan komen. "Zullen we het nu over iets leuks hebben?"
"Doe maar een voorstel."
Ik kijk diep in zijn bruine ogen. Was zijn blik altijd al zo intens? Of is dat gewoon weer één van zijn trucjes om me in zijn bed te krijgen? "Als je maar niet denkt dat ik-"
Voordat ik mijn zin af heb kunnen maken, heeft hij zijn lippen al tegen de mijne gedrukt. Ze voelen warm en zacht en ik ben zo verward dat ik gewoon terug zoen. En meer. En nog meer. Zit er een magneet in zijn mond verborgen of zo?
Uiteindelijk weet ik me toch van hem los te rukken. "Hé. Volgens mij was dat niet de afspraak." Het komt er niet gemeen uit. Helemaal niet juist, eerder zacht en giechelig. Dat zal wel aan de wijn liggen.
Eric glimlacht naar me. "Nee, dat was niet de afspraak, maar volgens mij vond je het helemaal niet erg."
"Hou nou eens op met de hele tijd proberen me te versieren." Ik geef hem een plagerige duw en rol weer op mijn rug.
"Waarom? Waarom mag ik je niet versieren, Lee? Mag ik je niet leuk vinden?"
"Je vindt me niet leuk. Je hebt gewoon aandacht nodig of zo. Er zijn hier genoeg meisjes. Zoek er maar eentje uit."
"Aha, ik begrijp het," merkt hij op. "Jij bent bang dat je zelf verliefd wordt, is het niet?"
"Waar héb je het in vredesnaam over?" Maar het komt er lang niet zo overtuigend uit als ik bedoeld had. Ik ben niet de actrice van onze familie.
Een hand zoekt naar de mijne en grijpt die vast. "Waarom ben je daar bang voor?"
"Ik ben niet- Oké, ik ben wel bang. Maar niet om de reden die jij denkt."
"Ik denk helemaal niks."
"Goed dan," zucht ik. "Ik zou het niet erg vinden om verliefd te zijn alleen ben ik ten eerste nogal voorzichtig door mijn eerdere ervaringen. En ten tweede... ik ben hier maar tijdelijk, weet je. Ik heb niks aan een relatie op lange afstand. Na mijn studie ga ik gewoon weer in Nederland wonen."
"Weet je dat zeker?"
Verward draai ik mijn hoofd zijn kant op. "Hoe bedoel je? Natuurlijk weet ik dat zeker. Ik hoor in Nederland. Wat zou ik hier nog moeten?"
"Je zou bij de geheime dienst in Londen kunnen komen werken. Ik weet zeker dat er altijd wel een plekje is voor iemand als jij."