"Rustig! Ik kom er al aan, hoor!" roep ik gefrustreerd terwijl ik mijn telefoon probeer te vinden.
Ik kan geen stap verzetten zonder dat ik mijn telefoon bij me heb, of weet waar mijn telefoon zich bevindt. Dat is praktisch onmogelijk, voor mij dan.
Weer gaat de bel.
"Welke idioot," begin ik schreeuwend terwijl ik me naar de deur werk, zonder mijn telefoon.
"Heeft het lef, om mij zo te-"
"Deze idioot blijkbaar." Brandon staat met een grote glimlach in de deur opening. "Oh," is de enige reactie die ik over mijn lippen krijg.
"Cool." geweldig, nóg een woord dat mijn onzekerheid op dit moment verwoord.
Brandon grinnikt. "Inderdaad. Kom je?" ik frons. "Nee. Ik moet nog veel dingen doen. Zoals mijn telefoon vinden. En nog een klein ding. Wat was het ook al weer?" ik doe of ik nadenk, terwijl ik en Brandon allebij weten wat er komen gaat.
"Oh ja! Ik mag je niet!" ik laat één van mijn vele zoete glimlachjes zien.
Brandon zucht. "Maar dit is belangrijk!" zeurt hij. Ik rol met mijn ogen. "Ik zeg niet dat ik meekom, maar waar wil je dan naar toe gaan?" vraag ik een tikkeltje nieuwschierig.
Brandon grijnst. "We gaan samen op een avontuur" ik frons, heel diep.
Gisteren in de supermarkt hadden we nog ruzie. En nu vraagt hij of we samen op een avontuur gaan. Alhoewel, je kan het amper vragen noemen. Hij beveelt het me haast. Maar de vraag is waarom.
-
Het denkbeeldige lampje begint te branden na lang, pijnlijk gestaar.
"Je probeert me mee te krijgen naar die verdomde fotoshoot!" roep ik verontwaardigd.
Brandon trekt een onschuldig gezicht. "Wa- hoe durf je?" hij plaatst zijn hand beledigd op zijn borst. "Dat je zoiets van me kan denken!" ik rol met mijn ogen, al kan ik een glimlach niet onderdrukken. Brandon laat een lachje horen als ik glimlach.
"Dat zou je vaker moeten doen weetje," ik kijk op waardoor Brandon blozend omlaag kijkt.
Schattig.
"Wat?" vraag ik als ik weer in de echte wereld ben beland.
"Glimlachen.. Het is schattig."
Mijn hoofd is knalrood. Ik weet het zeker. Ik heb nooit goed met complimentjes kunnen omgaan.
"Je hebt me weten over te halen" grijns ik. Brandon kijkt verbaasd op, nogsteeds met een roos-achtige tint op zijn wangen.
"Even mijn tas pakken," ik maak mijn weg al naar de woonkamer.
"En mijn telefoon moet ik nog zoeken!" bedenk ik me.
Niet te geloven wat een invloed deze jongen op mij heeft.
-----------------------------------
Is Brandon vergeven mensen? Kunnen alle moordplannen en theorieën uitgesteld worden?
(Extra update omdat het Sinterklaas is, XOXO)