He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 36

"Ali, wat doe jíj nu weer bij de schooldokter?" ik kijk vragend op. Brandon. Waarom kan ik nooit gespaard worden?

"Ik, heb misschien mijn teen gekneusd?" het kwam er meer als een vraag uit. Hij fronst en gaat op een plaats naast me zitten. "Jij?" vraag ik nieuwsgierig. "Mijn knokkels zijn open." mompelt hij. Hij kijkt de andere kant uit. Nee, zeg niet dat ik dat veroorzaakt heb. Het was maar een klein leugentje om bestwil. Maar nee, zoals altijd moet ik weer verstrikt raken in mijn domme leugens.

Ik houd mijn tranen binnen. Ik kijk net als Brandon gewoon voor me uit. Naar de klok die op de muur hangt.

De minuten die voorbij gaan lijken wel eeuwig te duren. De zuster is bezig met iemand anders. Ze hoort mij nu te helpen. Mij weg te helpen uit deze ongemakkelijke situatie.

Ik denk dat ík nu degene ben die moet vechten voor Brandon. Al was het maar een klein leugentje. Het heeft hem wel geraakt. Ik glimlach. Hij geeft wel nog om me.

"Waarom loop jij nu weer te glimlachen," vraagt Brandon. Ik kijk zijn kant op. "Weet jij wat het woord traditie betekent, Brandon?" vraag ik hem. Hij fronst. "Ja?" zegt hij uiteindelijk argwanend. Ik zucht een beetje dramatisch en zielig. "Daar lijkt het anders niet op."

Ik lig op de ziekenboeg met Brandon naast me.

"Weet je, ik ga denk ik een traditie beginnen." grijnst hij. Ik kijk hem vragend aan. "Telkens als jij gewond bent, mag ik je zoenen."

Blijkbaar leek Brandon het zich ook te herinneren, want hij glimlacht.

"Aan sommige tradities komt helaas een einde" zegt Brandon simpel. Weet hij nu nog steeds niet dat ik overal een antwoord op klaar heb?

"Aan sommige, inderdaad. Gelukkig aan die niet. Vanwaar die willekeurige informatie?" vraag ik hem alsof ik de hint zojuist niet begrepen heb.

"Alison," , "Brandon."

"Ik weet dat ik irritant was toen ik achter jou aanzat, maar ik heb gewoon een klein beetje tijd nodig."

"Pech dan, ik laat je niet meer met rust." zeg ik beslist.

"En als ik je niet meer leuk vind?"

"Jammer dan, dat doe je wel. Of je dat nou leuk vindt of niet.''

Triomfantelijk loop ik weer door de schoolgangen. Net voordat Brandon geroepen werd door de zuster, drukte hij een kleine kus op mijn lippen, en toen hij weg ging schonk hij mij een oogverblindende knipoog.

"Hé, Brandon." ik ga naast hem staan. Hij kijkt me even aan maar gaat dan weer verder met zijn gesprek. Ik zucht. Hij weet dat ik het irritant vind om genegeerd te worden. "Brandon, hallo?" hij hoort me zeker weten, want hij grijnst en praat gewoon verder.

Ik sta boos op zijn teen waardoor hij zijn voet snel en pijnlijk weg trekt. "Godver, Alison!" sist hij op zijn lip bijtend. "Nu je doorhebt dat ik er ook nog ben, ik wilde je even mededelen dat we geen ruzie meer hebben." glimlach ik. "Bepaal jij dat?" zegt hij verontwaardigd. Ik tuit mijn lippen, terwijl ik nadenkend met mijn wijsvinger tegen mijn wang tik. "Jammer, dan. Deze ruzie is vanaf nu voorbij. Ik mis je, en het maakt me niets uit of jij mij niet hebt gemist. Je doet vanaf nu weer vrolijk mee aan onze relatie." hij lijkt even uit het veld geslagen door mijn woorden. "Breng me maar eerst nóg een keer naar de schooldokter" grijnst hij. Ik knik en zwaai naar de jongen waar Brandon mee in gesprek was, die me dan ook raar aankijkt. Ik heb niks verkeerd gedaan, behalve mijn vriendje vertellen dat hij weer mee doet aan de relatie.

Om eerlijk te zijn was dit een wanhoopsdaad, om op een grappige manier uit te testen of hij me nog zou vergeven. En het is beter uitgepakt dat ik ooit zou durven dromen.

"Kom op," zeg ik terwijl ik naar de uitgang van de kantine loop. "Ik kom al." Brandon loopt achter me aan. "Ik dacht dat je pijn had?" vraag ik argwanend. "Alsjeblieft zeg, mijn vier jarige zusje doet me nog meer pijn." grijnst hij. "Jij hebt helemaal geen zusje." zeg ik met spleetoogjes. "Precies," zegt hij lachend. Ik duw hem beledigd van me weg, waar hij ook geen last van lijkt te hebben. "Maar je bent iets vergeten," zegt Brandon. Volgens mij probeert hij me iets duidelijk te maken. "Mijn telefoon heb ik, ik heb mijn sleutels, mijn tas, e-" Brandon onderbreekt me zuchtend. "Het begint met 'het spij-'"

"O! Zeg dat dan joh," zeg ik lachend. "Het spijt me dat ik gelogen heb," zeg ik hem op een serieuze toon, bovenal omdat ik het echt meen. Hij knikt bevestigend. "Mooi zo" ik laat een beledigd kreetje horen. "Nu hoor je te zeggen dat je blij bent dat we geen ruzie meer hebben en dat je me vergeeft en van me houdt'' protesteer ik. "Dat weet je toch al," zegt hij schouder ophalend. "Misschien vergeet ik het wel om de twee seconden." grap ik. "Dan zal ik het je elke twee seconden moeten vertellen," besluit hij. Ik knik overtuigend. "Dat klopt"

"Alison," , "Ja?"

"Ik houd van je,'' zegt Brandon met een overdreven act. Ik lach.

"Wat toevallig, ik houd ook van mij." die zin levert me door Brandon in de war gemaakt haar op, en een heleboel gelach.