He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 57

"Oh, nee! Het spijt me!" zeg ik overdreven als ik tegen Brandon aanloop wanneer hij zijn huis verlaat. Hij kijkt me vragend aan. "Allison? Wat doe jij hier?" vraagt hij iets wat nerveus. Ik glimlach. "Ik was toevallig in de buurt, en ik dacht, laat ik eens mijn goede vriend Brandon bezoeken!"

Ja, dat klinkt inderdaad beter dan de waarheid..

Ik was toevallig niet in de buurt, dus ik besloot om de hoek te wachten tot je een keer het huis zou verlaten.

Nee, dat klinkt niet. Dat is verschrikkelijk. Soms is liegen inderdaad beter dan de waarheid vertellen.

"Oké, maar ik wilde net boodschappen gaan doen.." hij klinkt twijfelend, en mijn glimlach groeit. "Ik ga wel mee, joh." besluit ik. Hij knikt, nog steeds verward.

"Dus, hoe gaat het?" besluit ik het gesprek te starten. Ik ga hem zijn verhaal laten doen, en het de hele tijd met hem eens zijn. Tenzij dat in Lucy's voordeel is. Maar ik ga niet over mezelf praten, dan denkt hij nog dat ik egoïstisch ben, of zo iets.

"Gaat wel, ik moest vanochtend naar de dokter. Vanwege," hij kijkt naar zijn knokkels, die open liggen, en de snee in zijn hand. "Het spijt me," zucht hij.

Ik wil hem verdomme uitschelden. De idioot. Hij verwoest mijn appartement en denkt er vanaf te komen met een 'het spijt me'? Alsjeblieft, zeg.

"Geeft niet," glimlach ik liefjes. Zie je, ik kan best actrice worden. En nu vind hij me tenminste geen dramaqueen.

"Gaat alles wel goed?" lacht hij. "Ik heb je appartement zowat verwoest en je bent... Buitenaards goed gehumeurd." Brandon fronst als hij die laatste woorden uitspreekt. Ik lach. "Och Brandie, het zijn maar spullen!" ik doe écht heel veel moeite om mijn masker van de zorgeloze Allison niet eraf te rukken en de sukkel verrot te slaan.

Hij voelt mijn voorhoofd. "Ben je ziek?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik denk dat die hotheid van jou me naar het hoofd gestegen is." complimentjes hebben altijd geholpen bij Brandon. Altijd. Want hij kan het niet weerstaan. Hij moet altijd een complimentje teruggeven of 'dankjewel' zeggen, zelfs als hij boos is.

En dat is één van de vele dingen waarvoor ik hem zo bewonder.

"Je ziet er trouwens weer eens oogverblindend uit vandaag," hij knipoogt naar me, en mijn wangen worden langzaam aan roder. Hij is soms ook toch wel een schatje, als je zijn idiote momenten even niet meetelt.

"Dankjewel," zeg ik terwijl ik rond me heen kijk. We moeten nog iets van vijf minuten lopen, tot we bij de supermarkt aankomen.

"Hoe gaat het met het plannen van de bruiloft?" ik klink totaal niet jaloers. Alsof ik zelf ook een bruiloft heb staan en Brandon en ik al jaren beste vrienden zijn.

"Goed, denk ik.." Brandon krabt in zijn nek, wat er overigens ongelofelijk onweerstaanbaar uit ziet.

"Zou je, ja weet ik veel, misschien ook willen komen?"

Mijn glimlach verdwijnt lichtjes. "Wat bedoel je?" vraag ik de geweldig schattige idioot naast mij. "Of je ook naar de bruiloft zou willen komen?"

Mijn glimlach verandert in een vies gezicht. Meer een vieze glimlach, alhoewel, de meest neppe glimlach die iemand ooit heeft gezien.

Het ziet er waarschijnlijk net zo uit als dat gezicht dat je maakt wanneer je honderden zure matten in je mond stopt, maar toch probeert te glimlachen.

"Leuk," pers ik eruit, alsof ik bang ben dat de 'zure matten' nog uit mijn mond vallen.

Oftewel alle scheldwoorden en de moordpogingen die daar achterna volgen.

-----------------------------------------
Mensen! Jongens! Meisjes!

Ik heb een geweldig boek 'ontdenkt'!

Ik zou het geweldig vinden als je het zou willen lezen! Hij heet 'Anders dan verwacht' en het boek is van shaynaalvarrez ik vind het tot nu toe al helemaal geweldig, en ook de ideeën die ze heeft. (We praten via pb :')).

Het enige wat haar boek nodig heeft, is een beetje bekendheid. Dus ik vraag jullie lieve lezertjes, nu heel beleefd, om even een kijkje bij haar boek te nemen :)

Ik zou heel dankbaar zijn (:

--XOXOXO