He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 25

Plof.

Ik word met de grond gelijk gemaakt.

Letterlijk.

Brandon heeft me zojuist gevloerd en ik ben dan ook hard op de grond gevallen.

Ik laat een kreun van pijn los als ik mezelf op probeer te trekken.

"God, shit, nee.. Gaat het?" Brandon steekt behulpzaam zijn hand naar me uit. Ik rol ondankbaar met mijn ogen. "Het gaat geweldig," zeg ik sarcastisch. "Ik wou alleen. Gewoon. Waarom deed je zo?" hij krabt in zijn nek.

Ik lach sarcastisch terwijl ik de pijn probeer te negeren terwijl ik opsta.

"Je geliefde verloofde heeft me zo ongeveer met een zwerver vergeleken." snauw ik kwaad.

"Jij noemde haar een mormel!" roept hij beschuldigend.
Ik rol weer met mijn ogen.

"Dat was daarna pas. En wat dan nog? De waarheid mag ook eens gezegd worden"

"Ik accepteer het niet dat jij zo over mijn verloofde praat."

"Dat is leuk voor je. Ik accepteer het toevallig niet dat jij dezelfde lucht als ik inadem. Misschien moet je maar gewoon stoppen met ademen."

Niet dat ik dat meen. Zeker niet. Zonder hem zou ik zelf ook overlijden.
Maar het is de kracht die mijn woorden meebrengen. En ik ben er zeker van dat ik hem nog lang niet zoveel pijn heb gedaan als hij mij heeft gedaan.

Want ja, hij heeft honderden beloftes gebroken. Die ik nog geloofde ook.

Hij zou me nooit alleen laten. Hij zou samen met mij tegen de harde wereld vol afschuwelijke mensen vechten. We zouden elkaar nooit laten gaan. We waren 'soulmates' zij hij. Hij had gezegd niet zonder mij te kunnen. Allemaal leugens. Leugens die mij alleen maar hoop gaven op een gelukkig liefdesleven met Brandon. Want ik dacht dat hij nooit weg zou gaan. Dat hij voor altijd bij me zou blijven. Maar hij heeft mijn hart gebroken. In duizenden stukjes op de grond verplettert. En hij heeft Lucy er met haar naaldhakken op laten tapdansen.
Brandon is een verschrikkelijk persoon. Het enige wat hij doet is mensen hun leven verzieken. Met name dat van mij.

Het is niet dat ik zomaar van hem kan vluchten. Ik heb ook een leven. Ik wil niet alleen maar vluchten. Ik ben al gevlucht van mijn ouders, van Keith, van alle mensen die me ziek maakten, en van Lydia, omdat zij degene was die echt bezorgd om me was. Maar ik wou haar niks vertellen.

Als ik het niet hardop zou zeggen zou het niet waar zijn. Dacht ik.

Want ik hoef helemaal niet hardop te zeggen dat Brandon een klootzak is, dat weet iedereen.

Ik heb zelfs een eigen appartement hier. Ik heb Mira, mijn beste vriendin.

Ik kan niet weg. Mijn leven is hier opnieuw begonnen, of ik het nu leuk vind of niet.

Als Brandon mij zat is mag hij zelf ergens anders zijn leven gaan opbouwen, maar ik ga nergens heen.

"Ik vond je zoveel leuker in de middelbare school." zucht Brandon.

Ik laat een geïrriteerde kreet horen. "Hou op over de verdomde middelbare school! We zijn allebij veranderd! Alleen jij bent degene die het niet los kan laten! Ik kan ook zeggen dat ik de tijd dat ik jou niet ontmoet had veel leuker vond! Wat boeit het nu nog? We hebben allebij een leven. Laat het rusten!" ik schreeuw naar hem. Zo hard dat de baby's in de kinderwagens beginnen te huilen en de hangjongeren een grote afstand houden als ze langslopen.

"Ik geloof je niet. Jij mist de tijd van toen ook"

Ik rol met mijn ogen.

"Ik mis alleen de oude Brandon. De Brandon die meisjes zoals Lucy verachtte. De Brandon waar ik al verliefd op was vanaf het aller eerste moment dat ik hem zag, al wilde ik dat aan niemand toegeven. Maar als ik nu naar jou kijk, of met je praat, is die Brandon van toen nergens meer te bekennen. Die jongen waar ik zo van hield is er niet meer. En dat is het enige, wat is mis aan onze relatie toen."