He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 38

Hij heeft me onderbroken.

Op een ongepaste manier. Voor hem, dan.

Hij heeft me gekust, en al wilde ik het, ik kon hem niet wegduwen.

Mijn adem stokte op dat moment in mijn keel, ik kan nogsteeds niet goed ademen, ik was verrast. Hij is verloofd. Hij is vreemd gegaan. Hij heeft zijn verloofde verbroken.

Als Lucy niet zo'n heks geweest had had ik medelijden met haar gehad. Maar ik vind het erg. Voor mezelf. Hoe egoïstisch dat ook mag klinken. Het maakt me niet uit. Hij gaat over een paar weken trouwen.

Brandon was iets van een kwartier geleden vertrokken, met een simpele 'dag'.

Niet dat ik een afscheidskus had verwacht, al had ik die in feite al gekregen, maar het was geen normale reactie. Misschien stink ik wel uit mijn mond ofzoiets.

Ik kan dat nu niet meer weten want ik heb verdomme al vier chocolade repen weg gewerkt.

Alles gaat voor de zoveelste keer mis, al heeft hij me wel gezoend. Ik heb geen idee meer wat ik moet denken en wat ik van Brandon moet vinden. Hij is apart. Soms is hij geweldig, liefkozend en een echte sprookjes prins. Maar op andere momenten is hij nog erger dan Cruela uit honderdenéén dalmatiërs.

Hij lijkt wel een meisje als ze ongesteld is. God.

Misschien is hij wel een meisje. Dat kan een hoop verklaren.

Zie je, ik kan niet meer normaal denken. Ik heb geen heldere gedachtes meer.

Brandon is vijf jaren geleden vertrokken, weg van mij. Met mijn hart. En hij weigert het terug te geven. Misschien kan ik hem aanklagen, of zo iets.

Aanklacht tegen té hot zijn voor de samenleving en het beroven van Allison Brown. De schade vergoeding zou dan iets van een triljoen kunnen zijn, want de emotionele schade is er natuurlijk ook nog.

Misschien, komt Lucy me nu net als in alle films en boeken bedreigen. Dat zou wel geweldig zijn, want dan lok ik haar hier heen en dan kan ik haar vermoorden en ergens dumpen, zonder dat er getuigen zijn.

Mijn gedachten gaan nog een lange tijd zo door tot het schelle geluid van de deurbel me uit mijn gedachte wekt.

Mira. Ze huilt en krijgt geen fatsoenlijk woord uit haar mond met al dat gesnotter.

'Ik-' ik onderbreek haar. Er zou toch niks van haar gestotter terecht komen.

Ik trek haar in een knuffel en voel mijn shirt nat worden van de tranen van Mira. Ik wrijf geruststellend over haar rug.

'Ga maar alvast op de bank zitten, ik maak wat chocolademelk en dan vertel je me alles.'

Ik laat Mira los en ze snuit haar neus, waar na ze knikt en op de bank gaat zitten.

Mijn Brandon drama kan wel wachten, Mira heeft me op dit moment nodig.

-----------------------------------

WHOOH. YES. BRALLISON.

oke, ahum, Bedankt voor de 600 volgers btw!!

<33333333333