He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 25

Brandon ligt te slapen in de stoel die naast het bed staat. Ik moest hier een nacht blijven, en Brandon wilde niet weg gaan.

Ik heb dan ook niets meer tegen hem gezegd. Het is behoorlijk ongemakkelijk geworden na de kus. Hij grijnsde, en ging gewoon slapen.

"Brandon,"

"Psst,"

"Brandon!"

"Hé!"

"Aardappelwortel,"

"Apenkont?"

"Hé, queen Eliza" hij kapt me af. "Waag het niet om die zin af te maken."

"beth."

"Ik kan mijn liefde weer aan je verklaren, nu voor de hele school als je dat liever hebt." dreigt hij. Hij weet dat ik dat niet wil.

Ik hap verbaast naar lucht, maar doe mijn mond ook gelijk weer dicht. Ik heb nu een grote neiging om het te zeggen maar ik blijf koppig stil.

"Gaat het trouwens al iets beter?" vraagt Brandon. Ik rek me uit, en voel stevige pijn in mijn schouder. "Ja, het gaat al weer beter." lieg ik. "Je kan best weg gaan, ik red me wel. Het gaat toch al beter." probeer ik.

"Ik had wel gedacht dat je iets slimmer zou zijn." hij klakt met zijn tong. "Ook al kan je weer een salto en een handstand doen, mij krijg je niet weg." zegt hij beslist. Ik zucht. "Ik heb nooit een salto of een handstand kunnen doen." grom ik.

Met Brandon in de buurt is het gewoon moeilijk concentreren. Ik kan niet goed focussen bij hem in de buurt en daarom is het beter dat hij weg gaat. Gewoon verdwijnen, alsof hij er nooit is geweest.

"Waar denk je aan?" vraagt hij. Ik grinnik. Als hij eens zou weten dat ik met heel mijn hart wens dat hij verdwijnt. Al is het positiever dan het klinkt. Want ik wil hem weg hebben voor hij mijn hart mee kan nemen op zijn weg uit mijn wereld. Ik vind hem al leuk, daar zou ik nog wel over heen kunnen komen. Maar als hij écht mijn hart veroverd heeft? Nee, dat zou ik mezelf nooit vergeven. Om iemand anders dan familie en een beste vriendin in mijn hart te laten. Want Brandon zal me sowieso gaan verlaten, ook al is hij er nu van overtuigd dat hij dat nooit zal doen. Ooit zal het moeten. En als dat moment aanbreekt, wil ik niet dat ik mijn hele leven in zijn handen heb gelegd.

"Negeer je me nu?" ik kijk hem verbaasd aan. Ik heb hem volgens mij nooit genegeerd?

"Ik denk dat we daar iets aan moeten doen." grijnst Brandon. "Wacht, wa-" ik stop met praten en begin met hard te lachen als Brandon me kietelt. Niet dat ik wil lachen, god dadelijk plas ik nog in mijn broek waar hij bij is. Maar zoals altijd heeft mijn koppige lichaam zijn eigen wil.

"Stop!" schreeuw ik lachend. Hij luistert niet en gaat door. Terwijl hij zelf ook een enorme lach op zijn gezicht heeft.

"Alison," hij stopt met kietelen en kijkt me aan. ''Wat is het code woord?'' ik kijk de kamer rond, zoekend naar een uitweg.

Hij pakt mijn kin vast en ik kijk hem nu wel aan. Is dit het moment dat ik ook moet zeggen dat ik hem leuk vind? "Brandon,"

"Is dit wat ik denk dat het is?" meneer Nobel staat woedend in de deuropening. "Nee?" zeg ik niet bepaalt overtuigend. Brandon, die op mij zat, gaat van me af en krabt in zijn nek.

"Jullie mogen vijf hoofdstukken van het wiskunde boek gaan overschrijven." zegt meneer Nobel. "Wacht, waarom?" vraag ik hem oprecht verward. Het is niet alsof we wat fout deden.

"Mensen liggen te slapen, het is laat in de avond en jullie lopen te klieren als twee kleine kleuters. En bovenal, ik vind jullie soort tieners onuitstaanbaar, niet de hele wereld draait om jullie tweetjes." met die woorden loopt hij van ons weg.

Alsof hij twee wiskunde boeken bij zich heeft. Hij is dan wel een absurd rare man, maar het is vast niet zó erg.

"Wat staat daar?" vraagt Brandon. "Kan je niet lezen?" vraag ik hem geïrriteerd.

Meneer Nobel had maar één wiskunde boek bij zich. Als je een pret bederver wilt zijn om een wiskunde boek mee op kamp te nemen, doe het dan goed en neem er op zijn minst twee mee.

"Ik snap het niet," zucht Brandon. Ik rol met mijn ogen. ''Wat kan je er nu weer niet aan snappen? Je moet het overschrijven."

"Ik bedoel dat ik niet snap waarom je niet gewoon toegeeft dat je me leuk vindt, ik merk het heus wel Alison. Ik begrijp het echt niet."