He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 37

"Ik ga je echt heel erg missen," zegt Brandon met een trieste glimlach. "Ik ga maar voor een weekend weg, hoor." lach ik terwijl ik zijn handen pak, en er lichtjes in knijp. "Kan ik niet meegaan? Misschien is er daar nog wel zo'n jongen, die denkt-" ik hef mijn hand op waardoor hij abrupt stopt met praten. "Het is mijn moeder. Als ze erachter komt dat jij mijn vriendje bent zal ze niet normaal veel vragen gaan stellen. Ik verleen je een gunst." maak ik hem ernstig duidelijk. Mijn moeder is dan ook een expert in CSI series kijken, en weet ook precies welke technieken je moet gebruiken om iemand te laten praten. Maar zolang ze niets weet, kan ze er ook niets over vragen. Brandon zucht dramatisch. "Hallo, jij kan ook toevallig tegen een leuk meisje aanlopen, hoor." grap ik. "Alhoewel er niemand leuker is dan dat ik ben." maak ik hem duidelijk als hij bedenkelijk voor zich uit staart. Hij lacht en trekt me in een knuffel. "Ik ga je missen." mompelt hij alweer in mijn haar. "Dat is maar goed ook." glimlach ik, terwijl ik me los trek uit de knuffel.

Brandon lacht en probeert me weer in een knuffel te trekken, als er een emotionele Lydia aan komt gerent. Ze duwt Brandon zo aan de kant en knuffelt mij stevig. "Lydia, ik krijg geen lucht." piep ik ademloos. "Mooi zo, dan blijf je voor altijd bij me." zucht ze als ze me loslaat. Ik kijk Brandon en Lydia vragend aan. "De vorige keer dat ik weg ging deden jullie ook niet zo emotioneel, wat is hier aan de hand?" vraag ik ze argwanend, toch met een lach er achter aan. Ze kijken elkaar aan. Lydia communiceert duidelijk dat Brandon niks mag zeggen, en Brandon probeert haar stil te krijgen.

Ik rol met mijn ogen en trek een wenkbrauw op, waar ik overigens lang op geoefend heb. "Ik denk dat ik maar hier blijf" besluit ik. "Cool, dan houden we een meiden avond!" gilt Lydia zenuwachtig. Ik ben bevriend met de slechtste actrice die ik ken.

"Lydia, dat je nep kan huilen betekent niet dat iedereen erin trapt, zeg op." beveel ik haar. Ze pulkt nerveus aan haar haren. "En Brandon, jij hoort je nu over te geven en het tegen me te zeggen." zeg ik Brandon, terwijl hij doet alsof hij me niet hoort en een vogel loze lucht bestudeert.

"Keith geeft een feest, en jij bent niet uitgenodigd" flapt Lydia eruit. Ik lach sarcastisch. "Ik ben niet uitgenodigd? Mooi, zo. Dan heeft hij het dus begrepen." zeg ik koud. "Iedereen komt, en dus," ik onderbreek Lydia. "Zijn jullie van plan om te gaan?" vraag ik ze. Ze kijken allebei een andere kant uit. "Oké," zeg ik met mijn meest neppe glimlach. "Gaan jullie maar, ik vind het niet erg." vertel ik ze. Ze kijken me ongelovig aan. Ik kijk Brandon doordringend aan, ik probeer hem ongeveer dit duidelijk te maken.

'Als je met Lydia gaat telt dat als vreemdgaan en dan mag je rennen voor je leven'

Hij lijkt het niet te snappen en knuffelt me.

"Ik zei toch dat ze het wel zou begrijpen!" zegt Brandon lachend tegen Lydia, als hij me heeft losgelaten. Ik knik alweer met een neppe glimlach. "Gaan jullie maar, iets doen of zoiets" zeg ik verward terwijl ik me omdraai op mijn hielen en wegloop. O, ik moet ze wel nog laten weten dat ik gewoon hier blijf, voor als het feest klaar is. Dan kunnen we ergens rondhangen.

Ik draai me weer om en kijk naar Brandon en Lydia die druk in gesprek zijn.

"Één feestje en ze zijn al niet meer uit elkaar ze halen" ik draai me verschrikt om.

"Oh, hoi Olivia, je liet me schrikken" zeg ik met de nadruk op haar volledige naam. Ik noem haar nog steeds geen Liv. Alleen aardige mensen verdienen een afkorting. Mensen die hun vriendje niet boven hun, toen der tijds, beste vriendin zetten.

Ze negeert me en gaat ongestoord verder. "Als iemand nog een feest zou geven, dan zouden ze ook zeker weten samen gaan. Misschien zelfs samen shoppen, en dan in de pashokjes ko-" ik zucht luid. "Als je me wilt excuseren, ik moet weg. Vertel je fictie verhalen maar aan iemand anders." grom ik. "Ik zeg alleen maar wat jij ook denkt." gromt ze. Ik rol met mijn ogen. "Wat laat jou trouwens denken dat ik niet naar dat feest ga?" vraag ik haar. Ze is even stil. ''Keith zei-'' weer onderbreek ik haar. ''Keith hé? Keith is een arrogante kwal, die te bang is om mij op zijn feest te zien.'' ze is alweer stil. ''Nou, oké dan. Tot zaterdag, denk ik.'' ik draai me zonder antwoord te geven om en loop van haar weg, op naar Brandon en Lydia.

Wie denkt Olivia wel eigenlijk niet dat ze is? Eerst mij aan de kant schuiven voor haar vriendje, en dan me op deze manier benaderen. Van de Olivia die er eerst was, is geen sprankeltje meer te zien.

''Ik kom mee naar het feest'' zeg ik vastbesloten als ik bij Brandon aankom. Lydia staat bij een meisje uit onze Duitse klas. Zie je, er is helemaal niets aan de hand. Die Olivia met haar stomme beweringen.

''All, ik wil niet moeilijk doen ma-'' , ''doe dan ook niet moeilijk. Ik ben wel jouw gast of zo iets!'' zeg ik dat laatste met een glimlach.

''Alison, Lydia was ook niet uitgenodigd. Ik neem haar al mee.''