He loves me, crazy isn't it?

Hoofdstuk 55

"Nou..." dring ik aan als we Mira eindelijk uit de kamer hebben gewerkt. Zo'n klus vraagt veel van mijn energie. Ik ben moe.

Brandon wrijft in zijn ogen. "Je zult me gaan haten." mompelt hij. "Je gaat me écht haten." hij klinkt kwetsbaar, en ik heb geen idee wat ik moet doen of reageren. "Natuurlijk niet," probeer ik hem te kalmeren. "Ja wel, je haat me nu ook al, maar het gaat nog erger worden, zodra ik het vertelt heb." maakt hij me duidelijk. Ik zucht lichtjes. "Nog erger?" grinnik ik, in de hoop de sfeer hier een drastische wending te geven, voor het te serieus word.

"Ja kan het me gewoon vertellen," zeg ik hem, als hij zijn mond houdt en naar het plafond blijft kijken. "Word je gedwongen?" vraag ik fluisterend aan hem, met een geschrokken toon. Ik ben ook verbaasd. Wat áls hij gedwongen wordt, en hij me het al honderd keer heeft geprobeerd duidelijk te maken maar ik zoals gewoonlijk weer mijn grote mond opentrok. Ik zou dat mezelf nooit kunnen vergeven. Ik begin al hysterisch te worden, als Brandon zijn hand op de mijne legt. "Nee! Nee, ik word niet gedwongen." stelt hij mij gerust. Nou ja, 'gerust' is een groot woord.

"Geld." flapt hij eruit. Ik frons, en Brandon laat een gepijnigde zucht horen. "Ze heeft geld. En ik heb haar geld nodig." mompelt hij. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Is dat soms waarom je ook steeds weer bij mij op de stoep stond? Omdat je dacht dat ik je wel wat geld kon geven?" ik verhef mijn stem, om hem te laten zien hoe absurt dit is. Zijn gedrag is ronduit belachelijk. En niet op de grappige manier.

"Laat ik het gelijk zeggen, ik heb geen geld voor je. Wat denk je wel? Ik weet dat ze een heks is, maar dit is laag. Zelfs voor jou. Realiseer je je wel dat je een mannelijke hoer bent? Je geeft jezelf weg voor fucking geld!" roep ik naar hem, terwijl hij in het midden van mijn woorden al was opgestaan. Hij haalt gefrustreerd zijn handen door zijn haar, en trekt eraan. "Maar,-" ik onderbreek hem.

"Ik denk dat je moet gaan. Naar je baas?" ik klink spottend, en zo is het ook bedoeld. Laat hem maar pijn lijden. Wat een klootzak. Zoiets hoort niet. Hij laat Lucy denken dat hij van haar houdt, hij gaat met haar trouwen, en allemaal voor geld. Fucking géld. Bizar gewoon.

"Zeg dat nooit meer." dreigt hij. Ik lach. "Wat? Dat ze je baas is? Dat zij de leiding over jou heeft? Het is zo Brandon. Want zolang zij jou niet betaald, kan jij ni-" ik slaak een hoog gilletje, omdat Brandon zijn vuist in de boekenkast ramt. Ik neem afstand van hem. Ik heb hem nog nooit zo gezien, en het maakt me bang. Hij maakt me bang.

"Je weet niet eens waar je het over hebt!" nu is het blijkbaar zijn tijd om te schreeuwen. Ik deins nog wat verder naar achteren. "Ik weet genoeg," mompel ik, en ik kan mezelf daarvoor wel voor mijn kop slaan. Ik moet nu niet bijdehand gaan lopen doen, tenminste, als ik nog levend uit dit appartement wil komen dan.

"Ik wist vanaf het begin al dat ik bij je uit de buurt had moeten blijven." snauwt hij. Ik verberg de pijn die ik van binnen voel als hij dat zegt, en doe zoals altijd, alsof het me niets kan schelen. Ik zet mijn masker op. Alsof het me niks uitmaakt dat de man waar ik het meest van houd, die toevallig een enorme klootzak blijkt te zijn, mij niet had willen zien. Correctie: mij niet wilt zien.

"Dan had je dat misschien maar moeten doen." zeg ik.

"Fuck," mompelt hij. Ik kijk hem vragend aan. "Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck!" schreeuwt hij, terwijl hij alles van de salontafel gooit. Hij word gek. Serieus gek. Ik vraag me af of ik nu niet gewoon de mensheid een plezier moet doen en hem moet laten opsluiten in een gesticht. "Hé," zeg ik tegen hem, terwijl ik de rommel en sommige kapot gemaakte spullen negeer. Daar deal ik morgen wel mee.

"Hé," zeg ik nu iets harder, waardoor ik zijn aandacht trek. "Het is beter als ik ga," zegt hij, als hij de ravage ziet die hij heeft veroorzaakt. Ik blijf stil.

"Ja, dat is misschien beter, ja." besluit ik. Ik kan best zonder Brandon leven. Nu weet ik tenminste dat ik verder moet gaan met mijn leven, en niet als een wanhopig tienermeisje op hem moet blijven wachten. Hij gaat met Lucy trouwen, en nu is er al helemaal niks meer wat ik eraan zou kunnen doen. Hij heeft geld nodig. Iets wat ik hem niet kan geven.

"Ik wil dat je weet," ik slik de brok in mijn keel weg, zodat ik kan proberen om verder te praten met een normale stem. "Dat ik," ik krijg het er gewoon niet uit. Het voelt niet goed. Het is verkeerd. Vooral nu. Op dit moment.

"Weet ik," zegt hij, en hij neemt mijn handen voor minder dan twee seconden vast.

Dan loopt hij met een snelle pas naar de deur, terwijl mijn armen verloren naast mijn lichaam hangen.

"Ik houd ook van jou," hij sluit de deur, en ik zak neer op de bank, waar ik nog steeds probeer sterk te blijven. Maar het lukt me niet. Ik huil. Als een kleuter. Ik ben niet sterk. Ik ben zwak. Ik heb een man nodig in mijn leven, en ik dacht altijd dat Brandon die man zou zijn. Maar dat is hij niet. En hij zal het ook nooit worden.

---------------------------------------
Over 107 K reads ga ik een kwarktaart maken en die verzuipen met slagroom.

Om hem daarna op te eten. Als een soort 'schouderklopje.' en als bedankje voor jullie, denk ik.
Ik houd gewoon van mijn mooie, mooie aardbeien kwarktaart.