Binnen vijf minuten nadat Sydney me verteld heeft over haar date, zit ik met mijn telefoon op mijn bed te wachten tot degene aan de andere kant van de lijn opneemt.
"Met Eric."
"Hey, je spreekt met Lee."
"Ah Lee. Toch aan mijn nummer gekomen?"
Ik rol met mijn ogen, ook al kan hij dat misschien niet zien door de telefoon. "Weet je waar we werken? Knappe jongen ben je als ik niet aan je nummer had kunnen komen. Maar daar wilde ik het niet met je over hebben. Heb jij toevallig een idee welke smoes ik tegen mijn neef en nichtje op kan hangen als ik vanavond de hele avond mijn zusje wil bespioneren? Ik ben echt heel slecht in dit soort dingen."
"Gaat Sydney vanavond weer op pad met die terroristen van haar?"
"Ze schijnt een date te hebben met één van hen. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik haar niet zomaar kan laten gaan. Er moet iemand zijn die kan ingrijpen als dat nodig is. Daarom wil ik naar de webcamkamer."
"Dan zeg je toch gewoon dat jij ook een date hebt?," klinkt de inmiddels vertrouwde stem van Eric aan de andere kant van de lijn.
"Ja hoor. Met wie zou ik een date moeten hebben?"
"Met mij, bijvoorbeeld."
"Probeer me nou eens niet steeds te ver- Wacht even... Als excuus? Dat is best een goede. Dat geloven mijn neef en nichtje echt wel." Als ik me niet vergis heeft Penn zelf ook een meisje leren kennen hier in Londen. Hij kan er dus niks van zeggen als ik ook een date heb. "Ja, dat ga ik doen. Bedankt."
"Hoe laat zie ik je bij de webcams?"
"We hebben niet echt een date."
"Dat dacht jij. Er kan beter iemand bij je zijn voor in noodgevallen. Hoe laat?"
Ik kijk op mijn horloge, alsof ik daarop kan zien hoe laat Sydney heeft afgesproken. "Volgens mij begint haar date om acht uur."
"Mooi," klinkt Erics goedkeurende stem door de telefoon. "Dan zorg ik dat ik er om kwart voor acht ben. Tot vanavond, mijn schietwondertje."
"Tot vanavond, meest irritante slijmbal van heel Engeland."
Hij protesteert niet, maar hangt gewoon op.
-
Om de één of andere reden heb ik me drie keer moeten omkleden voor ik met een gerust hart de deur uit kon. Ik heb het zwarte jurkje aan dat Connor eergisteren van me geleend heeft. Daaronder draag ik nog een legging, voor het geval ik in actie zal moeten komen. Dan hoeft natuurlijk niet heel Londen onder mijn jurk te kunnen kijken. Ook over mijn schoenenkeuze heb ik langer dan normaal getwijfeld. De zwarte ballerina's aan mijn voeten zijn misschien niet heel geschikt om op te rennen, maar ze zitten wel ongelofelijk lekker.
In de centrale hal van het hoofdkwartier van de geheime dienst loop ik bijna tegen Richard aan. Hij grijpt mijn schouder vast om zijn evenwicht te bewaren en bekijkt me eens goed. "Zo jongedame, jij ziet er niet uit alsof je een potje komt schieten."
"Ik kan in alle kleren schieten," zeg ik, omdat ik niet weet of het slim is om hem de waarheid te vertellen. Wat ik hier echt kom doen.
"Dat geloof ik graag, maar zou je dat ook echt doen?"
Ik moet van deze man af zien te komen en snel ook. Hij werkt me op mijn zenuwen, en ik ben al opgefokt genoeg zonder hem in de buurt.
"Vertel eens meisje, hoe zit het tussen jou en Eric?"
Wacht even, wat? "Hoe bedoelt u? Er is helemaal niks tussen ons."
"Luister, ik heb aan zijn vader beloofd om hem een beetje in de gaten te houden. Ik weet dat jullie elkaar veel zien sinds jij hier bent. En het maakt ook niet uit, hoor, je hoeft je liefdesleven niet met mij te bespreken, maar kijk een beetje uit met die jongen."
"Als hij te gevaarlijk wordt, schiet ik hem wel neer." Het was de bedoeling dat het luchtig zou klinken, maar mijn keel voelt vreemd dichtgeknepen aan. Wat is er met die jongen aan de hand? Ik wil niet weer met de foute types te maken krijgen.
Richard schiet in de lach. "Nee, ik bedoel het niet op die manier. Ik bedoel dat jij moet uitkijken dat je niet te gevaarlijk wordt. Die jongen heeft behoorlijk wat meegemaakt. Zorg er alsjeblieft voor dat hij niet weer in een zwart gat terechtkomt."
"Eh, oké. Zal ik doen," reageer ik, te overdonderd door deze informatie. Eric ziet er helemaal niet uit als iemand die het zwaar heeft. Hij gedraagt zich eigenlijk heel relaxed. Te relaxed soms, als je het mij vraagt, met al zijn niet zo subtiele hints naar dates met mij.
"Mooi," vindt Richard. "Dan wens ik jullie veel plezier op jullie date vanavond." Dan loopt hij weg.
Pas na een paar seconden draai ik me verward om. Date? Hoe wist hij dat?
-
In de webcamkamer zit Eric al op me te wachten. En niet alleen hij. Zijn gezelschap bestaat uit twee wijnglazen, een fles wijn, brownies, stokbrood en verschillende soorten kaas.
Verrast blijf ik in de deuropening staan. "Als je had gezegd dat we er een picknick van zouden maken, had ik ook wat meegenomen."
"Ik wilde je verrassen. Oké, en misschien mijn imago een heel klein beetje opvijzelen. Je vindt me een foute gast, niet?"
Ik laat mezelf in de stoel naast hem zakken. "Niet zo fout als die waar mijn zusje vanavond mee rondhangt. Vergeleken met hem kom je er vrij goed vanaf."
"Je ziet er mooi uit vanavond."
Van alles wat ik verwacht had dat hij zou zeggen, was dat wel het laatste. "Eh... bedankt." Ik voel me nogal ongemakkelijk. Moet ik hem nu ook een compliment maken over zijn uiterlijk? Want ik ga echt niet hardop toegeven dat ik smelt van de blik in zijn bruine ogen. O hemel, doe ik dat? Dit gaat echt de verkeerde kant op.
"Heb je al enig idee waar Sydney vanavond uithangt?," verandert hij van onderwerp.
"Nee, nog niet. Als jij een potentieel terrorist was, waar zou je je date dan mee naartoe nemen?"
Eric kijkt me doordringend aan. "In die situatie kan ik me niet inleven. Ik kan alleen maar bedenken waar ik jou mee naartoe zou nemen."
"Laat ik het dan zo stellen: waar zou je me niet mee naartoe nemen?" De worden van Richard spoken weer door mijn hoofd. Is deze jongen echt zo makkelijk te breken? Ik geloof er niks van.
"Er zijn zoveel plekken waar ik je niet mee naartoe zou nemen. Als jij nou eens wat wijn voor ons inschenkt dan bedien ik de camera's wel. Ik woon hier al mijn hele leven."
Ik kan me niks voorstellen bij een heel leven in Londen. Daar ben ik misschien te veel een plattelandsmeisje voor. Af en toe wil ik gewoon rust aan mijn kop hebben. Die lijkt me lastig te vinden in een drukke stad als Londen. De enige plek waar het hier rustig kan zijn is in Hyde Park en zelfs daar kun je volgens mij de vliegtuigen af en aan horen vliegen.
De fles wijn voelt koud aan in mijn handen als ik hem aanpak. Ik vraag me af wat Eric ermee heeft gedaan om de wijn zo lang koel te houden. Zit er hier soms ergens een geheime koelkast verborgen? Het zou me niks verbazen. De geheime dienst is altijd in het bezit van elk technisch snufje dat je maar kunt bedenken en hun werkruimtes zijn van alle gemakken voorzien.
Ondertussen zoekt Eric vijftig camera's op op plekken waar Sydney vanavond zou kunnen zijn. Het ene na het andere beeld verschijnt op de schermen aan de muur. Ik zie barretjes waar oude mannen op dit tijdstip al dronken zijn, sjofele pizzeria's waar ik nog net niet de ratten over de vloer zie kruipen, een vervallen bioscoop waar een vrouw met maar twee tanden achter de balie staat... Ik zie alleen maar plekken waar ik nooit van mijn leven zou willen komen, maar nergens Sydney. Dat kan maar twee dingen betekenen: of ze is op een plek die er iets aangenamer uitziet of ze is al dood.
Meteen begint mijn ademhaling sneller te gaan. Dat mag niet. Ze mag niet dood zijn. "Eric?"
"Ja?"
"Kun je ook de plekken opzoeken waar jij een lijk zou dumpen?"
Hij kijkt op. Als hij mijn gezicht ziet, verandert de blik in zijn ogen in bezorgd. "Hé, rustig maar. Ze leeft echt nog wel. We gaan haar vinden, dat beloof ik je."
Ik hoop maar dat hij die belofte waar kan maken. Als er iets met haar gebeurd is, vergeef ik het mezelf nooit. En mijn ouders waarschijnlijk ook niet. Hoe heb ik het ook zo ver kunnen laten komen? Ik had andere kleren aan moeten trekken. In een spijkerbroek en een makkelijk shirt had ik kunnen rennen en vechten. Waarom laten mijn hersens me in de steek op het moment dat ik ze het hardst nodig heb?
"Niet in paniek raken, Lee. Desnoods checken we alle camera's in Londen. Ja, laten we dat doen. Begin jij bovenaan de lijst dan begin ik onderaan. We nemen gewoon alle schermen in deze ruimte. Er is nu toch niemand."
Dat er niemand is, wil zeggen dat we zo'n honderd beeldschermen tot onze beschikking hebben. Vier werkplekken zijn er in deze webcamkamer. Omdat dit Londen is en alles hier nou eenmaal vele malen groter is dan in Nederland, zijn er in deze basis maar liefst vijf van dit soort kamers. Dat is heel wat anders dan dat kleine hokje waar ik normaal gesproken verbinding mee maak vanuit onze kelder. Als ik thuis ben tenminste.
Meteen schiet ik naar de computer toe waarmee ik de vijfentwintig schermen voor mijn neus kan bedienen. Routinematig klik ik de ene na de andere camera aan. De beelden springen één voor één om. Ondertussen doet Eric hetzelfde aan de andere kant van de ruimte. Langzaam maar zeker worden de beelden van honderd bewakingscamera's door heel Londen zichtbaar.
Mijn ademhaling wordt weer wat rustiger als ik het bekende gezicht van Sydney zie verschijnen op één van de laatste beeldschermen die we omzetten. Gevonden. Nu alleen nog zorgen dat haar niks overkomt.
- - -
A/N Lekker romantisch met een wijntje erbij de spion uithangen, hmm. Het is dat ik geen wijn lust, maar anders...