Mijn eerste ontmoeting met Dorine verliep goed, maar dat is tot nu toe dan ook alles wat er goed is gegaan. Ik heb geen enkel idee hoe ik verder moet gaan met deze missie. Daarom dwaal ik nu maar wat door de gangen van het ondergrondse stelsel van de geheime dienst, in de hoop daar wat inspiratie op te doen.
Blijkbaar ben ik in het deel met de vergaderzalen beland. Links en rechts van me strekken glazen wanden zich uit tot aan het eind van de gang. Achter de wanden bevinden zich tafels waarin mensen druk met elkaar zitten te overleggen. Achter een groot deel van de wanden dan. Sommige vergaderruimtes zijn leeg en af en toe zit er iemand in zijn eentje.
"Hé, jij daar!," klinkt opeens een zware stem.
Verward kijk ik op en zie een getinte man die minstens in de dertig moet zijn opstaan uit zijn stoel en naar de openstaande deur van zijn vergaderruimte toe lopen. Heb ik hem iets misdaan? Wat moet hij van me?
Blijkbaar heb ik toch niks fout gedaan, want hij schenkt me een vriendelijke glimlach. "Jij bent toch het meisje dat is ingezet op ons al maanden lopende project ter ontmaskering van een paar van mijn mede-Syriërs?"
"Ja. Ik heet Sydney. Sydney Donovan." Dat had er natuurlijk veel stoerder uit moeten komen, zoals James Bond. The name is Donovan, Sydney Donovan. Shaken, not stirred. Maar om de één of andere reden zijn James Bond-imitaties niet echt mijn ding.
"Farid el-Ghazoui." De man uit de vergaderruimte schudt me de hand. "Hoe gaat het met je missie?"
"Nog niet zo super," beken ik. "Ik weet niet goed hoe ik verder moet."
"Heb je zin om even te brainstormen?"
Onverschillig haal ik mijn schouders op. "Oké." Mijn moeder heeft me dan wel altijd geleerd om nooit met vreemde mensen mee te gaan, maar dit lijkt me een geval apart. We zijn tenslotte nog steeds in het hoofdkwartier van de geheime dienst.
"Heb je zin in een kopje thee?" Voordat ik antwoord heb kunnen geven, staat Farid al bij het tafeltje in de hoek van de ruimte waarop een waterkoker en een aantal andere theebenodigdheden staan. Elke vergaderruimte hier is zo uitgerust. Echt weer typisch iets van die Engelsen met hun thee. Ondanks dat ik ook best van thee hou, voel ik me toch echt Nederlands als ik dat zie.
Ik neem plaats aan de ovalen tafel van lichtbruin hout. Op de plek tegenover me liggen wat papieren uitgespreid. Met wat voor opdracht zou Farid bezig zijn geweest? In zijn onberispelijke grijze pak ziet hij er niet uit als iemand die achtervolgingen inzet, maar dat weet je natuurlijk nooit zeker. James Bond ziet er tenslotte ook netjes uit.
Met een glimlach zet Farid twee dampende koppen thee op de tafel neer. Dan laat hij zich weer in zijn stoel zakken. "Waar loop je precies op vast?"
"Ik weet niet zo goed hoe ik kan infiltreren in de groep," antwoord ik. "Bij voorgaande missies was het niet zo moeilijk. Ik speelde iemand die nieuw op school kwam of een collectant voor de Nierstichting. Maar dit is anders. Ze zijn echt een hechte vriendengroep en ik heb geen idee hoe ik daar tussen kom. Of hoe ik zelfs maar kan achterhalen waar ze rondhangen."
"Metrostation Bond Street."
Ik knipper met mijn ogen. "Wat?"
"Metrostation Bond Street is hun favoriete hangplek."
"Hoe weet u- jij dat?"
"Ik hou me ook zo nu en dan bezig met die missie. Ze hebben er graag iemand bij die verstand heeft van de cultuur en dergelijke, maar ik heb ook nog mijn eigen werk."
"Toch vind ik het op z'n minst vreemd dat tot nu toe nog niemand me verteld heeft over hun zogenaamde favoriete hangplek."
Farid schiet in de lach. "Wat een kritische opmerking. Dat is nog eens een goede houding voor een topspion. Maar je hebt je informatie tot nu toe zeker van de technische afdeling?"
"Inderdaad." Ik heb telefoongegevens, werkroosters, informatie over abonnementen van metrolijnen, allemaal dat soort dingen.
Farid knikt begrijpend. "Dat verklaart een hoop. De technische jongens doen hun werk hartstikke goed, maar ze kijken alleen naar de feiten. Verbanden leggen tussen bijvoorbeeld camerabeelden lukt ze vaak niet. Daarbij kom ik dan weer kijken."
"Prima. Dus ik moet naar Bond Street?"
"Wel op een tijdstip dat je zeker weet dat ze daar zijn uiteraard. Wil je dat ik je help?"
Verrast neem ik hem in me op. "Je wilt toch niet meegaan naar het station zeker?"
"Nee, maar ik kan wel andere dingen doen."
"Oké," stem ik in. Hij ziet er wel uit alsof hij verstand van zaken heeft, ook al heb ik verder totaal geen idee wat hij bedoelt.
"Mooi." Hij staat op. "Kom maar mee."
Ik duw mijn stoel achteruit en kom overeind. Tegen die tijd is Farid al bij de deur.
"En Sydney?"
"Ja."
"Wees vooral niet te trots om je zussen om hulp te vragen."
-
Zenuwachtig frunnik ik aan mijn oorbel, ook al heeft Farid me al zo'n honderd keer gezegd dat ik dat niet moet doen. Het zijn speciale oorbellen met een zendertje erin. Oorbellen die Sophie zogenaamd van haar moeder heeft gestolen voordat die uit haar leven verdween. Het was de enige verklaring die ik kon verzinnen waarom een meisje als zij zulke oorbellen zou dragen.
Met een verkrampte maag sla ik de hoek om. Daar staan ze, het hele groepje dat ik in de gaten moet houden. Zogenaamd zonder ze op te merken loop ik door de straat, tot ik ze bijna voorbij ben. Dan laat ik mijn blik die van Dorine kruisen. "Hé, jij bent dat supermarktmeisje, toch?"
"Klopt," antwoordt ze. "Hoe is het afgelopen met de ananasblokjes?"
Triest schud ik mijn hoofd. Dan leg ik mijn hand losjes op mijn bovenbeen. "Ik heb hier een blauwe plek ter grootte van een blikje ananas."
"Dat is niet grappig," vindt Dorine.
Ik haal mijn schouders op. "Het is een overlevingstactiek, grappen maken. Nog een jaar en dan kan ik eindelijk weg thuis."
Ze knikt begrijpend, maar doet geen moeite om het gesprek nog verder te rekken. Ze hoopt duidelijk dat ik door zal lopen zodat zij weer lol kan maken met haar foute vriendjes.
"Sorry, dat ik je lastigval met mijn levensverhaal," mompel ik. "Ik moet zelf maar eens vrienden gaan zoeken. Alleen mijn beste vriendin.... Ze hebben haar lichaam vorige week gevonden en ik kan er met niemand over praten." Precies op het goede moment ontsnapt er een snik uit mijn keel.
"Dorine, wie is die meid?," vraagt een jongensstem. Het is Yasser.
Ik doe alsof ik hem uiterst interessant vind en loop op hem af om mezelf voor te stellen. "Hoi, ik ben Sophie, en jij?"
"Wat gaat jou dat aan?"
"Yass," sist Dorine. "Haar beste vriendin is dood. Kun je niet één keer een beetje aardig tegen iemand doen?"
Ha, een terrorist die aardig is. Die moet ik onthouden. Mijn familie kan er vast hartelijk om lachen.
Yasser slaakt een zucht en laat zijn blik over mijn lichaam glijden om me te keuren. "Ik ben Yasser en jij bent geen meisje om bij ons rond te hangen, ook al is je lieve vriendinnetje er dan niet meer. En nee, aardig zijn zit gewoon niet in mijn karakter. Donder op."
"Want anders?," daag ik hem uit. "Denk je dat ik bang ben voor jou?"
"Ik waarschuw je gewoon vast. Blijf uit onze buurt."
Ik lach smalend. "Ja hoor. Jij vindt jezelf heel wat, hè, met je stoere praatjes?"
Hij grijpt me bij mijn kraag zodat onze gezichten zich op slechts enkele centimeters afstand van elkaar bevinden. "Nou moet jij eens goed luisteren, Sophietje, wij zijn gevaarlijk. Ik wil alleen maar voorkomen dat jij huilend naar mama toe rent."
Het duurt slechts twee seconden voordat ik hem op de grond heb gewerkt en bovenop hem zit. "Jammer dat mijn moeder twee jaar geleden spoorloos verdwenen is. Had je nog wat, knapperd?"
Yasser is zo verrast, ofwel door het gemak waarmee ik hem op de grond heb gewerkt of door het feit dat ik hem zogenaamd knap vind, dat hij netjes onder me blijft liggen. "Zo hé, pittige tante."
"Ik zei het toch," reageer ik triomfantelijk. "Voortaan eerst observeren en dan concluderen. Ik durf te wedden dat ik nog gevaarlijker ben dan jij."
"Wedden dat jij geen messen durft te werpen?"
"Niet op levende wezens, maar ik daag je uit voor een wedstrijdje op een oefendoelwit."
Yasser knikt tevreden. "Best. Als je dan nu even van me af gaat. Ik weet wel een plek waar we dit uit kunnen vechten."
"Als ik jou was zou ik ook maar vast een plek zoeken waar je kunt uithuilen nadat je verloren hebt."
"Dat zien we dan nog wel, kleintje. Eerst eens zien of jij daadwerkelijk met een mes overweg kan."
Wat hij wil. Ik gniffel in mezelf. Dit is nou nog eens een situatie waarin ik profijt heb van al die uren die ik thuis bij de geheime dienst doorbreng. Laat maar komen die handel.
- - -
A/N Het voelt vreemd om dit hoofdstuk te plaatsen op een dag als vandaag. Gelukkig zit er ook een door en door goeie Syriër in (Farid dus, echte een hele aardige man). Onthou alsjeblieft om altijd naar een vreedzame oplossing te zoeken. Je hoeft niet iedereen aardig te vinden, dat is oké, maar hou het netjes. Laten we er samen voor zorgen dat er nog iets is om hoop uit te putten in deze wereld. Laten we ervoor zorgen dat verhalen zoals dit geen werkelijkheid (meer) worden.