Waarom ben ik zo zenuwachtig? Het is niet alsof dit de eerste keer is dat ik achter een stel criminelen aan ga. In Nederland heb ik er al meerdere laten arresteren. Toch voelt dit anders. Ik wil dit koste wat het kost goed doen. Straks bieden ze me nog echt een baan aan.
Door de zenuwen kan ik amper een ontbijt naar binnen krijgen. Het is inmiddels onze derde dag in Londen en vandaag gaat mijn opdracht echt beginnen. Gisteren heb ik een complete make-over gehad. Penn en Ava keken behoorlijk raar op toen ik ineens met bruin haar het appartement binnen liep. Gelukkig dacht ik er nog net op tijd aan om de neuspiercing te verwijderen. Die mag dan nep zijn, maar het was iets te veel verandering om mijn nietsvermoedende familieleden geen argwaan te laten krijgen. Ook de neptattoo op mijn onderrug heb ik tot nu toe zorgvuldig weten te verbergen.
"Hé nichtje." Penn zakt tegenover me aan de ontbijttafel neer. "Ik kan nog altijd maar niet wennen aan die haarkleur."
"Nee, ik eigenlijk ook niet," reageer ik. "Ik kijk het nog een paar dagen aan en als ik het dan nog steeds niet mooi vind, verf ik het gewoon weer terug in mijn eigen kleur." Een perfecte smoes, al zeg ik het zelf. En hij kan gerust aan mijn ouders vertellen dat ik hier mijn haren heb geverfd, want die zullen daar echt niet van staan te kijken.
"Gaan we vandaag nog wat leuks doen samen?"
"Nee, helaas niet. Een andere keer, graag. Vandaag heb ik dankzij Lee een acteerworkshop weten te ontfutselen bij een docent die ook verschillende Oscar-genomineerden heeft opgeleid." Ha, ik zou zelf genomineerd moeten worden voor een Oscar. Of voor een Golden Globe, dat zou ook leuk zijn. Alleen gaat dat nooit gebeuren. Het was mijn eigen keus om mijn acteerprestaties nooit verder te laten reiken dan mijn opdrachten voor de geheime dienst. En gezien die zo geheim zijn als wat zal niemand mijn talent opmerken. Die Hollywood-regisseurs moeten hun sterretjes maar ergens anders vandaan halen. Sydney Donovan heeft al een carrière.
Doodnerveus werk ik nog een paar happen brood en een slok thee naar binnen. Zo is het wel genoeg. De wereld wacht echt niet met gered worden totdat ik een fatsoenlijk ontbijt weg heb weten te werken. Daarom spring ik op van de tafel. "Ik moet gaan. Tot straks."
"Hoe laat is die workshop afgelopen?," vraagt Ava vanaf de bank, waar ze naar één of ander dom televisieprogramma zit te kijken.
"Dat weet ik niet precies, maar je ziet me vanzelf wel een keer verschijnen." Met krampen in mijn maag haast ik me de deur uit. In de lift zet ik mijn piercing weer in mijn neus. Vanaf nu ben ik niet meer de onschuldige Sydney Donovan, maar de ruige Sophie Johnson. Mijn Nederlandse schuilnaam Lieke Janssen kan ik in Engeland natuurlijk niet gebruiken, dus vandaar dat ik naast een nieuw uiterlijk ook een compleet nieuwe naam heb aangenomen. Iets dat voor mij helemaal geen probleem is. Hallo wereld, hier komt Sophie Johnson aan.
-
Mijn missie begint in Covent Garden. Van de geheime dienst heb ik een heel pakket aan informatie meegekregen en daardoor weet ik dat het enige meisje onder de verdachten, een achttienjarige die Dorine heet, bij de Tesco op Garrick Street werkt. De hackers van de geheime dienst hebben zelfs haar werkrooster kunnen achterhalen, waardoor ik in ieder geval zeker weet dat ze vandaag ingepland staat. Nu is het alleen nog de vraag of ze ook is komen opdagen.
Ik ga te voet op pad, waardoor het me ongeveer een kwartier kost om mijn bestemming te bereiken. Maar dan stap ik toch echt de Tesco binnen. Nu kan het feest beginnen.
Het duurt precies één seconde voordat ik haar zie. Ze staat in haar uniform bij de groente-afdeling te praten met een jongen met dezelfde getinte huidskleur als zij. Volgens mij is het Yasser, één van de andere verdachten. Voorzichtig schuifel ik op ze af met een gezicht alsof ik de prei aan het zoeken ben.
Shit, ze spreken Arabisch, of wat het ook is dat Syriërs spreken. Ik heb niet zoveel verstand van die kant van de samenleving en ik spreek de taal ook niet. Wat dat betreft ben ik helemaal de verkeerde persoon voor deze klus. Alleen weet ik van Richard dat ze vrij weinig andere keus hadden. De enige goede acteur van de Londense geheime dienst die wel Arabisch spreekt, is namelijk momenteel uitgeleend aan New York voor een belangrijke missie daar. Bovendien heb ik naast de acteerkwaliteiten ook ongeveer de juiste leeftijd. Het zou natuurlijk raar zijn als iemand van in de dertig zou proberen vriendschap te sluiten met een stel jongeren tussen de achttien en de eenentwintig.
Ongemakkelijk bestudeer ik de bordjes van de groente-afdeling. Hoe moet ik ooit infiltreren in een groep mensen waarvan ik de taal niet eens spreek? En ik kan het ook niet even snel gaan leren. Daar is het veel te moeilijk voor.
Omdat ik me compleet nutteloos voel, loop ik door naar de rij met de chips. Misschien dat ik hier beter kan nadenken. Normaal gesproken kost het me geen enkele moeite om een gesprek met iemand aan te knopen. Ik maak een complimentje over iemands schoenen of kapsel, vraag om de weg of doe alsof ik mijn huiswerk niet begrijp. Hier heb ik te maken met iemand die afgetrapte sneakers en een slordige paardenstaart draagt en er zijn ook geen schoolboeken in de buurt. Maar de weg vragen is misschien geen slecht idee.
Voorzichtig gluur ik om de hoek. Ah, terroristenmeisje komt net deze kant op gelopen. Ik doe een paar passen naar voren en spreek haar aan. "Sorry, mag ik iets vragen? Weet jij waar hier de blikjes ananas staan?"
"In de volgende rij," antwoordt Dorine.
Nou, dat is ook niet erg klantvriendelijk. In de supermarkt bij ons thuis in de buurt moet het personeel verplicht met de klant mee lopen om ze het product aan te wijzen. Dat weet ik omdat Inez daar sinds een paar maanden werkt. Ik vroeg haar een keer voor de grap iets super ingewikkelds zodat we even de tijd hadden om te kletsen.
"En hebben jullie daar dan ook blokjes van?" Ik probeer een gezicht te trekken alsof ik thuis geslagen word als ik per ongeluk ananasschijven meeneem in plaats van blokjes. Dat is het verhaal dat ik verzonnen heb voor die arme Sophie. Haar vader is een half-Syrische alcoholist en haar moeder is gewoon buiten beeld. "Ik moet echt de blokjes hebben, zie je. Het is belangrijk."
Dorine neemt me aandachtig in zich op, alsof ze zich afvraagt hoe ananasblokjes in vredesnaam belangrijk zouden kunnen zijn. Als ik niet zo slim was geweest om een sjofele hoodie uit de kledingrekken van de geheime dienst vandaan te vissen, had ze vast gedacht dat ik één of ander rijkeluismeisje was met als grootste luxeprobleem de vorm van mijn stukjes ananas. "Volgens mij hebben we die niet, maar ik kan wel even voor je kijken."
"Dankjewel, dat zou echt fijn zijn. Dit betekent heel veel voor me." Hm, dat ligt er waarschijnlijk net iets te dik bovenop. Iemand die zo'n verklote thuissituatie heeft als die arme Sophie loopt daar waarschijnlijk niet mee te koop. Daar moet ik in het vervolg meer zorg aan besteden.
Dorine loopt voor me uit naar de volgende rij en bestudeert daar het rek met ingeblikte fruit en groente. Nadenkend haalt ze er een blikje ananas uit. "Nee, zo te zien hebben we alleen schijven."
"Weet je dan toevallig een winkel waar ze wel blokjes verkopen? Dit is echt heel belangrijk."
"Hoe kunnen ananasblokjes zo belangrijk zijn?" Meteen slaat ze een hand voor haar mond. "Sorry. Zeg alsjeblieft niet tegen mijn baas dat ik dat zei. Hij vindt me veel te nieuwsgierig, maar ik heb deze baan nodig. Alsjeblieft?"
Ik lach voorzichtig naar haar. "Geen probleem. Ik weet hoe het is om in de shit te zitten. Als ik niet thuiskom met ananasblokjes... Nee, laat maar. Er is niks aan de hand. Ik ga gewoon naar een andere winkel."
"Het spijt me. Er zitten hier alleen maar Chinese supermarkten in de buurt. Ik weet niet of die wel ananasblokjes hebben."
Met gebogen schouders schud ik mijn hoofd. "Nee. Daar moet ik altijd rijst gaan halen omdat mijn vader alleen een bepaalde speciale rijst lekker vindt, maar ik heb er nog nooit ananasblokjes gezien. Toch bedankt."
"Graag gedaan," reageert ze, duidelijk alleen maar uit beleefdheid en niet omdat ze echt graag iets gedaan heeft. "Hopelijk vind je ze nog voordat er thuis iets gebeurt. En jij ook bedankt trouwens."
Ik schenk haar nog een trieste glimlach voordat ik de winkel uit slof. Als ik eenmaal de hoek om ben, durf ik mijn rug weer te rechten en mijn trieste houding te laten varen. Dat was een redelijk geslaagde eerste kennismaking met Dorine. Nu is het een kwestie van bij de geheime dienst langsgaan en proberen uit te vissen waar ze de rest van haar tijd doorbrengt.
- - -
A/N Hierbij wil ik nog even benadrukken dat dit verhaal fictie is. Ik probeer hiermee niet te zeggen dat alle Syriërs terroristen zijn, of wat je er dan ook uit zou willen opmaken. Bovendien is dit geschreven vóór alle vluchtelingen massaal deze kant op kwamen. Ik hoop dus dat niemand zich aangevallen voelt door iets in dit verhaal. Bedankt voor het lezen.