Hoofdstuk 19
Music: Home - Hollow Coves
Ik loop alleen maar rondjes in het bos en mijn ogen worden slaperig, had ik maar geluisterd naar Renzo! Hij had gelijk, hij heeft altijd gelijk. Mijn maag knort ook, dat kan wel kloppen want ik heb vandaag helemaal niks op.
Renzo had overal gelijk over!
In de verte zie ik licht branden en loop er haastig naar toe, dit kan een kans zijn op een slaapplek. Ik kom steeds dichterbij en als ik eindelijk de deur bereik kan ik alleen maar glimlachen. Ik klop drie keer op de deur en er wordt opengedaan door een mevrouw van rond je dertig.
Ik glimlach naar haar. "Hallo, ik zoek eigenlijk een slaapplek? Ik wil u-Ouch, meis kom gauw binnen! Natuurlijk mag je hier slapen!" Onderbreekt ze mij. Ik glimlach naar haar.
"Bedankt!" Zeg ik en loop naar binnen. Ik trek mijn schoenen uit en loop veder het knusse huis is. De warmte vult zich in mijn lichaam, koude rillingen gaan weg.
"Lust je thee?" Roept ze vanuit de keuken. "Ja hoor!" Roep ik terug. Ik ga op de bank zitten in de woonkamer en zucht even. Dit was een zware dag al zeg ik het zelf. Eerst wou ik ontsnappen maar had Renzo mij gesnapt, daarna liet hij me gaan naar een vreselijke ruzie, en daarna ging ik naar Brain toe, wat ook niet echt goed ging, oh ja en niet te vergeten nu zit ik bij een wildvreemde vrouw in huis. Maar dat is wel het minste ergste van alles, want de vrouw ziet er alles behalve gemeen uit.
"Ik dacht ook wel dat je trek had dus heb ik ook gelijk een stuk chocolade taart erbij gepakt." Zegt ze met een grote glimlach en mijn hart wordt al gelijk verwarmt. Zij is nu al mijn heldin van de dag.
"Heel erg bedankt!" Zeg ik en glimlach weer naar haar. Ze zet de thee en chocoladetaart neer op de bijzettafel en ik pak meteen het stuk chocoladetaart erbij. Ik smak hem binnen drie happen weg en mijn buikje is gelijk weer gevuld. Heerlijk deze taart. Ze lacht. We blijven even stil totdat ze begint te praten;
"Maar vertel eens....?"
"April."
"April, wat doe je in het bos? En waar zijn je ouders?" Vraagt ze terwijl ze een slokje van, haar nog steeds heette, thee neemt.
Moet ik de waarheid aan haar vertellen? Kan ik haar überhaupt vertrouwen? "Mijn ouders hebben mij verlaten." Zeg ik voorzichtig. Niet precies helemaal de waarheid maar wel een beetje. "Och, dat spijt mij heel erg." Zegt ze en kijkt me meelevend aan. Ik geef haar een bittere glimlach.
"Mag ik u misschien wat vragen?" Vraag ik. Ze knikt als antwoord. Ik neem eerst een slok van mijn thee en begin daarna met praten. "Waarom woont u midden in het bos?"
"Ik was vroeger getrouwd met een hele lieve man." Zegt ze en kijkt dromerig het raam uit. "Hij hield veel van avontuur, daarom dat we hier kwamen wonen, lekker in de natuur bij de dieren. Mijn man was helemaal verliefd op deze plek, ik zelf ook hoor! Jammer genoeg op onze huwelijksreis is hij gebeten door een leeuw en overleed hij dus, dit is het enige wat ik nog van hem heb dus koester ik het met heel mijn hart."
"Het spijt me voor u man, ik weet zeker dat hij een lieve man was." Zeg ik en geef haar een glimlach. Ik dacht dat ik een vreemd leven had, maar dit is ook wat.
"Hij was een geweldig man! Hij hielp waar hij hielpen kon, hij redt wie hij redden kon, hij was gewoon te goed voor de wereld." Zucht ze en pakt haar kop thee. "Maar nu terug naar jou?" Ze neemt weer een slok van haar thee. "Wat doe jij hier in dit bos?" Daar was de vraag weer.
"Ik ben ontsnapt van een kasteel." Zeg ik. Ik voel me nu echt een prinses die is gevlucht voor haar koning!
"En waarom dan wel?" Ze klinkt helemaal niet verbaasd, eerder begrijpend. Wat mij wel verbaasd.
"Omdat ik dacht dat ik in de buitenwereld meer kans had dan daar!" Zeg ik en zucht diep.
"En is dat ook waar?" Vraagt ze. "Was het het waard?"
"Jammer genoeg is de buitenwereld nog erger dan daar."