He was different

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 20

Music: My love - Sia

"Mag ik u misschien wat vragen?" Vraag ik om onze ongemakkelijke stilte aan de kant te schuiven. Ze glimlacht.

"Zeg maar je, u klinkt zo oud!" Lacht ze. "Maar tuurlijk kind vraag maar." Ik heb al voorgenomen dat dit een geweldige vrouw is. "Hoe heet je?"

Ze lacht. "Heb ik je dat nog niet verteld? Wat onbeleefd van me zeg! Ik ben Maartje, Maartje boogschutter." Zegt ze trots.

Ik knik en pak mijn kopje thee, neem een slok, van de nu afgekoelde thee, en zet hem daarna weer terug. Ze kucht even, "sorry dat ik het weer ga vragen, maar ik ben heel nieuwsgierig het spijt me, maar van wie ben je gevlucht eigelijk?"

"Renzo Philips." Zeg ik. Ik zie haar naar adem happen en haar ogen worden groot, het thee kopje dat ze in haar hand heeft valt bijna uit haar handen van haar trillende handen. "Kent u hem?" Vraag ik door haar uitdrukking die op haar gezicht staat.

"Of ik hem ken?" Ze klinkt vreselijk geschokt. "April weetje überhaupt zijn verleden wel?"

"Wat?" Vraag ik niet begrijpen.

Ze zucht diep. "Kind toch." Ik weet nog steeds niet wat ze bedoelt en laat haar spreken. En ik laat me meeslepen door haar verhaal;

Vroeger, toen Renzo Philips nog een klein jochie was misschien net zes en zich nog kon vermaken met alleen een bal, speelde hij vaak alleen. Hij vond het niet erg, hij was namelijk anders dan de andere kinderen van zijn school,

Dat zeiden ze dan over hem. En hij geloofde hen.

Op een dag ging het mis, maar echt vreselijk mis. Hij speelde met zijn bal, alleen, toen hij te ver schoot en zijn bal aan de andere kant van de overkant lag. Hij rende naar de bal toe,
Maar wat hij niet wist was dat er, op de weg waar hij moest oversteken, een auto met een snelle snelheid, Renzo was te veel bezig met zijn bal die aan de overkant was dat hij niet op de auto lette, en voordat hij het wist raakte de auto met volle kracht op het zes jarige jongetje Renzo.

Renzo lag in coma, en minstens tien procenten was er kans op leven, zijn vader en zus hadden de hoop al opgegeven. Zijn moeder daarin tegen deed er alles aan om zijn kleine jochie zijn ogen open te laten gaan. Niks wat ze probeerde hielp.

Het was rampzalig. Zijn ouders, de koning en koningin van ons land, waren haast depressief. Hun kleine zoon, nog maar zes jaar oud zou sterven. Het jongetje die het rijk van zijn ouder zou overnemen als een echte koning. Met een vrouw aan zijn zij met een puur goud hart. Alles in een klap weg.

Wij, alles burgers, waren er al uit dat Renzo het niet ging redden zelfs zijn moeder gaf de moed bijna op. Ze probeerde alles, niks kon onze kleine prins redde. En dat allemaal door een dronken man die te snel reedt in een auto.

De kinderen op zijn school die hem altijd zo raar vonden, zo anders vonden, hielden hun mond dicht. Alleen al bij de gedachtes dat ze hun bijna toekomstige koning hadden gepest. Alle kinderen wisten nog geen eens dat een prins bij hun in de klas zaten, en toen ze het wisten, waren ze allemaal in een rampzalige depressie gekomen. Met de gedachtes bij Renzo, de jongen die anders was dan andere.

Dus op de laatste dag van zijn oude leven, heeft zijn met een tovenaar uit het verre land verpraat. Hij wist wel raad met het zes jarige jongetje. Hij zou hem redde, hij zou hem een gelukkig en lachend leven geven. Op een voorwaarde.

Hij zou voor zijn tweeëntwintigste zijn zielsverwant moeten hebben gevonden." Eindigt Maartje haar verhaal. "Maar dat is nog alles van het verhaal, maar dat vertel ik je liever nog niet."

Ik knik, nog steeds bijkomend van het feit dat Renzo wel meer dan alleen een vreselijk rare man is. Hij is ook een fucking prins! En later wordt hij een koning! Een koning!

Waar ben ik in hemelsnaam beland?

"Het is tijd om te gaan slapen! Ik denk dat je na deze dag best wel moe zou zijn, dus je slaapkamer is al klaargemaakt, hier naar boven toe en dan gelijk de deur rechts." Ik knik.

"Nog heel erg bedankt dat ik hier mocht slapen." Zegt ik met een glimlach en sta op. "Geen probleem kindje." Zegt ze.