He was different

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21

Music: If you ever want to be in love - James bay

Ik word met barstende hoofdpijn wakker, en het nare gevoel komt weer terug maar nu veel erger. Wat gebeurt er met me?

Ik sta op en voel mezelf duizelig worden en voordat ik het weet lig op de grond. "Och." Zeg ik en wrijf over mijn achterhoofd.

"April! Gaat het wel daarboven!" Schreeuwt ze terwijl ik haar de trap op hoor komen. "Waar lig je op de grond?" Ze loopt de kamer binnen en kijkt me met een verbaasde blik aan.

"Je weet wel, even goedemorgen tegen de grond zeggen." Zeg ik terwijl ik mijn meest dronken glimlach opzet. Ze giechelt.

"Ik heb pannenkoeken gemaakt, heb je trek?" Vraagt ze terwijl ze me helpt met opstaan, ik glimlach. "Ik kan natuurlijk geen nee zeggen tegen dat!" We lopen samen naar beneden toe.

"Weetje ik heb nooit echt bezoek van vreemde die gevlucht zijn van een kasteel." Zegt ze lachend. Ik lach ook. "Ik vind het wel leuk anders ben ik hier maar zo alleen."

"Maartje heb je misschien iets van paracetamol?" Zeg ik terwijl ik aan mijn voorhoofd wrijf. Ze knikt en loopt weg. Ik ga alvast aan de eettafel zitten en wacht tot ze terug komt.

"Hier is je paracetamol en een glas water." Ze geeft eerst de paracetamol en daarna zet de het glas voor mij neer, daarna huppelt ze naar het fornuis en kijkt naar de pannenkoeken.

"Ik denk dat er een klaar is! Wil jij deze?" Zegt ze terwijl ze haar hoofd schijn houdt om mij te kunnen aankijken.

"Als dat niet te veel gevraagd is, graag." Glimlach ik en neem een slok van mijn water terwijl ik de paracetamol op mijn ligt.

Ze legt de pannenkoek op mijn bord en begint gelijk aan een nieuwe, terwijl ik mijn pannenkoek oppeuzel en terug denk aan mijn droom over Renzo. Over Renzo als kind.

Ik schud de gedachtes weg en begin een gesprek met Maartje aan over haar jongen jaren en daarna vertel ik over mijn jonge jaren. Zo weet ik over haar dat ze vroeg zes jaar op ballet heeft gezeten en zo heb ik haar verteld dat ik ooit een keer op boksen ging maar ik zo hard werd geslagen in ben gestopt.

"Zullen we een stukje gaan lopen? Even onzen hoofden leegmaken." Glimlacht ze en pakt haar schoenen. Ik doe het zelfde en doe ze aan. "Ben je klaar?" Ik knik als antwoord.

"Ik weet de weg hier niet, dus het lijkt me handig als jij voor gaat." Zeg ik en ga naast haar lopen. We lopen lang in een stilte, het is geen ongemakkelijk stilte maar het is ook zeker geen comfortabele stilte. "Maartje?" Vraag ik.

"Ja, April?" Ze kijkt me aan met een vertrouwde glimlach, ik zucht even voordat ik begin. "Ja, nou uh.. toen ik in het huis of ja nou kasteel van Renzo was. Vertelde hij mij ja.. uh over dat hij en ik zielsverwanten zijn..." Zo dat is eruit.

Haar ogen worden groot en ze doet haar hand voor haar mond, een klein geluk gilletje komt uit haar mond. "Dat is geweldig nieuws! Och April! Je wil niet weten hoe blij je ons maakt!"

"Ons?" Vraag ik. We zijn toch alleen?

"Ja, de burgers." Zegt ze glimlachend. Nou, nu snap ik hem hoor, not. Ik kijk haar niet begrijpend aan.

"Ik weet niet precies wat dit allemaal moet zijn of zo maar ik snap het echt niet." Zeg ik. Ze zucht opgelucht.

"Ik zou het je graag willen vertellen April, maar dat is de taak aan Renzo jou te vertellen." Zegt ze. "Als je tenminste hem ooit nog een kans geeft." Ik zucht diep.

Om het hele verhaal dus te weten moet ik naar Renzo toe, heerlijk want ik heb hem echt luid en duidelijk horen zeggen.

"Maar denk niet dat als je terug hier naartoe komt huilend, ik je troost!" Ja dat waren zijn worden echt.

"Ik bedoel ik kan het proberen?" Zeg ik voorzichtig en ik zie haar glimlach van geluk. Vind ze dit echt leuk?

Ik zeg veder niet zoveel, ik ben veel te te veel bezig met discussiëren in mijn hoofd over of ik terug moet gaan of niet.

"Misschien is het wel tijd om, je weet wel, proberen terug naar Renzo te gaan?" God wat zeg ik nou. Nog geen twee dagen geleden was het mijn droom om weg te gaan van Renzo en nu wíl ik juist naar Renzo toe. Misschien grotendeels door het verhaal waar ik naar verlang te horen, of heel, heel, heel misschien omdat ik zijn aanwezigheid, zijn geur mis.

"Dat lijkt me een goed idee April!" Glimlacht ze gelukkig terwijl ze in haar handen klapt van geluk, alwéér. We lopen terug naar het huis van Maartje waar we nog samen thee drinken en als de klok half twee slaat, neem ik afscheid.

"Het was heel gezellig je hier te hebben April!" Zegt ze met een glimlach op haar gezicht. "Kom alsjeblieft nog een keer terug."

Ik knik en glimlach. "Tuurlijk, en dan neem ik onze brombeer Renzo ook mee." Haar ogen worden groot.

Oh heb ik dit serieus net gezegd. Ik wil Renzo echt meenemen hier naartoe? Zie ik een toekomst met hem? Wat?!

"Doe dat, tot ziens April, en tot gauw!" Zegt en geeft me nog een knuffel. "Tot ziens Maartje, ik kom zo snel als ik kan!"

"Daar hou ik je aan, April!" Lacht ze.