He was different

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 23

Music: Home, Dirty Paws - Gardiner Sisters

Het lijkt alsof ik meer dan een eeuwigheid over het veld loopt, alsof er geen einde aan kan komen. Maar gelukkig na meer dan een uur gelopen te hebben komt het einde inzicht. Wat ook voor mij betekent dat ik dichtbij Renzo zijn huis bent.

Ik wil weglopen en nooit meer omkijken, niet meer weten wat Renzo zijn verleden is. Maar mijn verlangen mijn nieuwsgierigheid jaagt me op om het te weten te komen.

Ik loop het grasveld af, en zie de het wel bekende huis van Renzo Philips. Natuurlijk Melissa niet te vergeten. God, wat ga ik überhaupt tegen hem zeggen als ik daar ben:

"Hee ja, ik ben weer terug! Ik weet wat je mij hebt verteld maar schijt aan dat."

Zou denk ik het beste idee ooit zijn. Ik zucht diep als ik al zie dat ik voor de voordeur sta, het is nu of nooit. Oké gewoon op die deurbel drukken. We zien wel wat er daarna gebeurt.

Ik druk zachtjes op de bel, stap naar achter toe en kijk naar de grote witte houten deur. Ik hoor zware voetstappen de trap aflopen en de deur open doen. Renzo zijn gezicht komt in mijn beeld en ik schrik, hij ziet er vreselijk uit.

Ik heb niet meer dan twee seconden voordat hij zijn ogen opendoet, dus kijk ik snel naar zijn wallen onder zijn ogen en naar zijn beschadigde handen vol met sneeën. Oh god.

Zijn ogen gaan langzaam op, net zo als zijn mond. Wanneer zijn ogen op mijn gericht zijn hapt hij naar adem en zet een stap naar achter toe, zijn ogen zijn rood van binnen wat betekent dat hij of geblowd heeft of hij heeft gewoon gehuild.

"April." Zijn stem klinkt hees. Ik voel mijn adem weer onregelmatig gaan en heb zin om hem in mijn armen te nemen. "Renzo." Zeg ik buitenadem.

"Wat doe je hier?" Vraagt hij. Zijn stem klinkt lief en haast breekbaar. Mijn hart klopt hard in mijn keel.

"Het spijt me zo." Zeg ik en wat ik daarna doe verbaast mij ook nog steeds, ik loop op hem af en neem hem in mijn armen. Hij schrikt dat voel ik maar ontspant zich snel. Een paar tranen verlaten mijn ogen, de tranen die ik afgelopen twee dagen heb verbergt. Zijn handen legt hij voorzichtig op mijn heen.

Mijn hoofd leg op zijn bost en snuif de vertrouwde en veilige kokos geur van Renzo op. Hij aait met zijn rechterhand over mijn haar heen en laat mij uithuilen. Waar ik hem voor bedank.

Want dit hele verkromde leven is al ingewikkeld genoeg, dus voor heel even, maak mag ik het nog ingewikkelder maken. Want wie komt er nou terug, als je net bent ontsnapt? Ik.

"Ik ben zo blij dat je terug bent gekomen." Zegt hij en ik hoor de blijdschap in zijn stem. Ik glimlach onbenullig.

"Renzo Philips, waar hang je uit jij depressieve emo!" Harde en snelle voetstappen komen van de trap af. "Renz-april?"

Ik maak me los uit de knuffel tussen mij en Renzo en veeg mijn overgebleven tranen van mijn wang af. "Hee." Zeg ik.

Ze gilt vol vreugde. "Ik wist wel dat je terug kwam! En nu kijk jullie dan! Oké Renzo jij krijgt ooit nog tijd! Nu heb ik haar!"

Een bezitterige grom komt van Renzo zijn kant. Ik kijk hem aan en zijn uitdrukking verdwijnt gelijk. Hij geeft me een schattige glimlach en ik voel mezelf al gelijk blozen. Voordat ik nog kon presteren of überhaupt wat zeggen heeft Melissa me al naar boven mee genomen. Rechtstreeks naar de bibliotheek.

"Ik heb dus een boek gelezen!" Schreeuwt ze terwijl ze de grote deuren van de bibliotheek opendoet. "En hij was zo leuk!"

Ik lach door haar opgewondenheid over een boek, zo ben ik namelijk ook als ik een boek lees die ik helemaal geweldig vind.

Ze kijkt me even aan en haar ogen worden groot. "Oh ik heb nog geen eens gevraagd of je honger of je vraag wil omkleden ik ben zo slecht!" Zegt ze. Ik lach. "Wil je wat eten April en misschien douche? Waar heb je gister eigelijk overnacht? Toch niet buiten bij de katten?"

"Het gaat goed Melissa, ik neem straks wel een douche. Misschien wat eten zou wel fijn zijn. Ik vertel je wel onder het eten wat er allemaal is gebeurt gisteren." Zeg ik lachend. Ze knikt. "Mag daarna dan vertellen over mijn boek?"

"Vertel het anders nu maar." Zeg ik. Ze knikt en loopt samen met mij naar benden toe. "Dus ik zat een boek te lezen over school, ik ben nog nooit naar school geweest. Maar nu ik het zo lees wil ik ook naar school April!"

Oh god, ik snap nooit waarom mensen altijd boeken maken met als hoofdrol, een school roman. Ja, als je het mij zo vertelde zou ik ook graag naar school wil gaan.

Laten we zeggen dat we na een grote discussie over school, en over mijn leven op school we door zijn gegaan op mijn twee dagen in de wildernis met helemaal niks om van te overleven.

Ik wou haar vragen over het verleden van Renzo maar vind het toch beter om het aan Renzo te vragen, het is immers zijn verleden. Dus heb ik onder het eten, dat Melissa in minder dan een half uur had gemaakt, gepraat over onze boeken verslaving over school natuurlijk en niet te vergeten mijn terugkomst.

"Oh god! Het is al negen uur! Het spijt me, ik denk dat je echt vreselijk moe bent en je wil ook nog douchen." Ratelt Melissa. "We kunnen morgen wel veder praten." Besluit ze.

Ik knik. "Dat lijkt me een goed idee."

"Beloof je mij dat je mij nooit meer alleen laat met een depressiefs Renzo, want het waren de twee ergste dagen van mijn leven." Lacht ze, maar ik weet dat ze het meent.

"Ik beloof het Melissa, nou welterusten." Zeg ik en geef haar een knuffel. Ik loop de keuken uit op weg naar mijn kamer toe. Ik loop de trap op, ga de grote lange gang in en stop recht voor Renzo zijn slaapkamer.