He was different

hoofdstuk 45

Hoofdstuk 45

Music: Fuck me up - gnash

Ik laat mij op mijn oude bed vallen van mij oude betonnen kamer, nadat ik de meest onvergefelijke fout heb gemaak ben ik hard handig door Jake mijn oude kamer ingebracht.

Hij zei veder niks meer, niet dat ik dat erg vond wat ik zat meer in mijn hoofd bij Renzo dan in de wereld zelfs. Ik was schuldig meer dan dat, ik was een pure slet geworden. Hoe durfde ik?

Was ik dan echt zo? Ik walgde van mijzelf.

Meer dan wat dan ook.

De deur wordt open getrokken zachtjes maar hoorbaar waardoor ik opschrik. Jack staat in de deuropening.

Ik zeg niks, kijk hem zelfs niet aan. "Heb je honger of zo?" Zegt hij terwijl hij een beetje mijn kamer inloopt. Ik klem mijzelf tegen de muur aan en schud mijn hoofd. "Nee."

Hij knikt. "Wil je wat doen of zo?"

Ik schud mijn hoofd weer. "Nee."

Hij knikt weer. "Oké, dan ga ik wel."

Ik blijf stug naar de betonnen muur voor mij kijken, de leegte van vreugde is dodelijk. Ik kijk in de spiegel boven mijn wasbak. Mijn ogen zijn rood van de tranen, grote blauwe kringen van wallen, mijn ogen staan verwilderd.

Mijn lippen zijn opgezwollen en mijn wangen zijn blauw. Ik schrik haast van mijzelf maar blijf toch staan. Raak met mijn hand de opgezwollen blauwe plek aan. Een harde bonk laat mij opschrikken en ik deins gelijk naar achter. Ga tegen de muur aan staan. Ik hoor geschreeuw en het volgde moment hoor ik Jack en Ruben hard schreeuwen.

"Fuck!" Hoor ik de stem van Ruben zeggen. "Ze hebben ons gevonden!" Schreeuwt hij weer. "Verdomme!" Zegt Jack.

"Haal April!" Hoor ik Ruben schreeuwen. Daarna hoor ik een paar harde bonken, voordat ik het weet wordt mijn deur geopend. Ik voel mijn hart sneller kloppen.

"Renzo." Zeg ik zachtjes maar hoorbaar. Een traan van geluk glijdt over mijn wang heen. Hij rent mijn kamer in en slaat beschermend zijn armen om mij heen. Ik ruik zijn veilige geur weer en omarm hem vol geluk. "Ik heb je zo gemist Renzo!"

"Ik jou ook April." Zegt hij terwijl hij me een klein kusje geeft op mijn mond. Ik druk hem stevig tegen mij aan.

"Laten we gaan." Zegt hij en zet mij neer, pakt mijnaandeel vast en samen rennen we de kamer uit. We lopen door gangen en komen bij de woonkamer uit. Ik val over iets heen en laat door de schrik Renzo zijn hand los. Ik wil opstaan en door rennen als iets of wel zeker iemand mij tegen houdt. Renzo draait zich om en gromt boos. "Jack."

Ik wordt hardhandig omhoog getrokken door Jack. Een scherpe punt voel ik in mijn rug prikken. Ik ben in paniek.

Wat gaat Jack doen?

"Mijn goede vriend Renzo!" Zegt hij bitter, en lacht even. "Wat leuk jou weer te zien! Ik zie dat je je Mate heb gevonden?"

"Laat April gaan!" Zegt hij grommend, terwijl zijn houding verandert. "Dit gaat tussen jou en mij niet April."

"Jij hebt mijn mate vermoord!" Zegt hij razend. "Nu doe ik hetzelfde mt die van jou!" Grijnst hij lachend.

Ik schrik. Hij wil mij vermoorden? Maar hoe? Want ik ben een vampier en vampiers kunnen niet gedood worden. Oh jawel! Ik kijk even snel naar het ding dat in mijn rug prikt. Ja een houten balk. Hij kan me wel doden!

"Jack, doe dit niet." Zegt Renzo moeilijk.

"Hou je kop Philips!" Sist hij. "Zeg maar gedag tegen je prinses." Ik wil me losrukken wat niet gaat.

Melissa en de vader en moeder van Renzo komen ook de woonkamer binnen. Ze staan achter Renzo en schrikken, ik kijk Melissa aan die tranen in zijn ogen heeft net als Renzo.

"De hele familie bij elkaar wat leuk!" Zegt hij lachend. "Laten we allemaal kijken hoe straks Renzo zijn mate dood gaat!"

"Jack." Zegt de vader van Renzo. "Doe dit niet."

"Hij heeft mijn mate vermoord!" Schreeuw Jack terug. "Mijn mate is door hem dood, en dan mag ik dit niet doen maar hij wel? Is dat niet een beetje ongelijk?"

"Doe dit niet." Zegt Renzo. "Ze is mijn alles. Ik hou van haar, meer dan wat dan ook." Hij kijkt mij aan laat zijn ogen spreken.

"Ik hield ook van Amber! Maar dan wat dan ook! En jij doden haar!" Schreeuwt hij boos en verstrakt zijn grip op mij.

"Jack, alsjeblieft." Smeek ik hem. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en kijk hem aan, zijn blik verzacht even. Maar dat wordt ook snel weer kill en voordat ik het weet voel ik een houten dolk recht door mijn hart heen gaan. "Oeps!" Zegt hij sluw.

Ik hap naar adem voel mijn hart naar adem happen en daarna gaat alles in slow-motion.

Ik val langzaam op de grond, Renzo rent naar mij toe en schreeuwt nog dingen naar mij die ik niet versta. Hij pakt mijn hand vast en ik glimlach lichtjes, rood bloed komt omhoog en ik spuug het uit. Een traan verlaat mijn ooghoek.

Is dit dan het einde?

"Ik hou van je, Renzo Philips."

---

EINDE!

Wie had ooit verwacht dat het zo zou eindigen? Ik heb dit verhaal helemaal herschreven en ik ben aardig trots.

WHOO!

Ik spreek jullie nog wel eens!