He was different

Epiloog

Epiloog

Music: Frank Sinatra - My way

——

Lieve April,

Het is een week na je dood, mijn hart is eenzaam, mijn ziel bestaat niet meer zonder jou. Mijn soulmate. Mijn lieveling.

Elke seconde, minuut, uur denk ik aan jou. Aan je glimlach die mij altijd liet opbloeien. Je huid tegen die van mij, je ogen, je lippen, je haar. Je blijft in mijn hoofd. Alsof iemand mij wil vertellen dat je er nog steeds bent. Je hier bent, bij mij.

Een week na jou dood is Melissa gestopt met praten, ik stopte al meteen, Melissa probeerde. Ze heeft het een week vol gehouden en nu hoor ik alleen maar gesnik uit haar kamer en de bibliotheek waar ze zich voor haast dagen in opsluit.

Twee weken na jou dood ben ik begonnen met schrijven, ja je hoort het goed: Een dagboek. Voor jou. Oké ik zou het nooit een dagboek noemen maar ik weet dat je mij zou tegen spreken, god zelfs dat mis ik van je.

Ik mis je zo erg April, alles aan je.

Het is bijna drie weken na je dood April, en morgen is jou begrafenis. Ik weet niet of ik het kan, zonder jou.

Liefs,

Renzo

——

Vandaag is de begrafenis, precies drie weken geleden.. ik schud mijn hoofd en trek mijn zwart jasje goed. Ik kijk naar mijzelf in de spiegel, mijn ogen staan sober net als mijn lippen, grote wallen zitten onder mijn ogen en je kan zien dat ik heb gehuild. God wat zou het mij toch boeien, ik heb haar verloren. Ik!

Melissa is diep beroert, je kan het zien aan alles wat ze doet. Ze wil niks meer. Mijn vader daarin tegen is al volop bezig met mijn toekomst. De koning van dit rijk. Hij vindt dat ik mij moet gedragen als een man: 'Je wordt koning over minder dan een jaar! En je hebt niet eens een koningin' Ja, je hoort het goed. Hij wil dat ik een nieuwe koningin ga zoeken. Ik ben nog nooit zo woedend op hem geworden: 'Een koningin?! Ik ben de liefde van mijn leven verloren en jij praat hier over een nieuwe koningin!!!' De twee weken daarna heb ik niet meer met hem gepraat.

Mijn hart is gebroken. Hoe ik haar in mijn armen had liggen die avond, haar gezicht zo wit als sneeuw, haar lippen die rood aanliepen en haar prachtige ogen die veranderde in dof. Ze was te goed voor deze wereld, te goed voor iedereen.

Ik loop naar beneden waar Melissa al staat in haar zwarte jurk. We lopen samen naar buiten, de lucht van buiten is anders, het voelt niet meer veilig aan als vroeger. Melissa pakt mijn hand vast en knijpt erin. Ze zegt niks, maar ik weet al wat ze gezegd zou hebben, net als iedereen op de begrafenis gaat zeggen.

'Het komt goed'

Maar het komt niet goed, het zou nooit goed komen zonder haar. Zonder haar ben ik namelijk niks.

We stappen de auto in en rijden naar de begrafenis die zo tien minuten van ons huis is. Het is een kleine rit, en ik ben opgelucht als ik de benauwde auto uit kan gaan. Ik kijk voor mij uit waar de kerk staat, de deuren staan open. Ik kan dit niet, ik wil me omdraaien. Ik wil weglopen en nooit meer terug komen maar ik hou mij in. Mijn ademhaling wordt onregelmatig als we de ijskoude kerk binnen lopen. Er hangt een akelige stilte en een paar burgers hebben zich bij de begrafenis van April aangesloten. Ik kan ze niet aankijken, ik hun medelijden blikken niet zien. Ik loop rechtstreeks naar voren waar de kist van April ligt, een mooie grote krans gele bloemen liggen ernaast. Ik glimlach lichtjes, oh ze zou die kleur zo hebben gehaat. Ik ga naast haar kist staan en kijk haar rustgevende gezicht aan, ik wil haar hand aanraken, haar in mijn armen hebben maar doe het niet. Nee, ik blijf naar haar dode lichaam kijken, haar lichaam die vroeger bloeide. Haar geur is weg, niks meer van haar vanille kokos lucht. Niks.

De kist wordt naar het graf gebracht, ik loop er precies achter terwijl Melissa haar tranen in probeert te houden. Het lukt haar niet, ze glijden zo snel over haar wangen, het stopt niet. We komen bij het graf waar haar beeldschone lichaam in een paar minuten zou worden ingelegd. Mijn April.

Het laatste woord, voordat ze erin wordt gelegd. Ik sta op en loop met haar lievelingsboek  naar voren om het op haar kist te leggen. 'Ik hou ook van jou April, en ik mis je.. zo erg' Mijn stem klok schor. Een traan verliet mijn ooghoek en dwaalde over mijn wang die vervolgens op de grond viel. Ik leg de bloemen neer en knik naar de mannen die haar kist de grond in zouden leggen. En terwijl ze dat doen loop ik weg. Ik kan het niet.. ik kan het niet. Mijn verdriet, mijn hart.

Ik loop weg, verdwaald in de begrafenis. Melissa is mij niet achtervolgt en ik ben haar daar dankbaar voor. Ik ga op een bankje zitten naast een bom en zucht diep, terwijl tranen mijn ooghoeken verlaten.. ik probeer het te stoppen.

Ik kijk naar beneden, op de grond.. bladeren liggen overal maar mijn blik blijft op iets wits focussen. Ik leg mijn voet erop, zodat het niet wegwaait met de wind mee. Ik pak het op.

'Vreselijke bloemen -A'

_________

Aaaahh ik haat jullie! Ik kan jullie verdrietige berichtjes niet meer aan! En ik schrijf dit nu op de laatste avond voordat ik  twee weken op vakantie ga! Dus bij deze.. ik begin een deel 2!

Maar het kan even duren, sinds ik eerst even deel 1 wil herschrijven, én én én school.. school gaat ook voor!

Maar ik ga mijn best doen.

:)