He was different

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

Music: the paper kites - featherstone

Natuurlijk kom ik weer niet inslaap! Gelukkig was Renzo mompelend na mijn actie weggegaan.

Ik kijk de kamer even goed rond. Het is een grote kamer, alleen alles is heel kaal. Wat mij vreselijk irriteert. Als ik hier dan toch de rest van mijn leven blijf kan ik net zo goed alles wat gezelliger en kleurrijker maken. Ik glimlach al bij het idee.

Mijn maag maakt een grommend geluid. Ik kijk even snel op de klok; 02:03. Ik haal mijn schouder op, laten wij eens even kijken wat Renzo in zijn keuken heeft staan.

Stiekem hoop ik op een grote doos met daar een hele grote lekker en schitterende chocoladetaart instaat.

Ik doe de dekens van mij af, loop rechtstreeks naar beneden toe. Ik loop een grootte deur in wat hoop ik leidt naar de keuken. Jammer genoeg heb ik het fout en kom uit in de woonkamer. Ik zucht en loop terug.

Waar is in hemelsnaam de keuken? Ik kan- ik schud mijn hoofd hevig nee ik ga het niet aan Renzo vragen.

Ik ga weer terug naar de grote kamer vlakbij de voordeur. Een plotselinge ontsnapping komt in mijn hoofd. Ik bedoel kan ik nu gaan. Mijn maag gromt luid.

Of misschien nadat ik de keuken heb gevonden en genoeg heb gegeten? Ik loop de rechterdeur in en hoop dat ik nu wel de goede kamer heb gevonden. En dat heb ik ook!

Ik glimlach trots. Ik kan toch nog iets zelf! Ik loop de grote keuken in maar schrik als ik iemand achter het kookeiland vandaan zie komen. "W-wie is daar!" Zeg ik.

"April?" Vraagt de stem van niemand minder dan Renzo. Shit wat doet hij hier? "Wat doe je hier? En wie zegt dat je je kamer mag verlaten?" Sinds wanneer moet ik dat vragen?

"Nou sorry hoor maar heb je mij nog nooit verteld. En ik heb soms ook honger en sinds jij mij niet mee heb genomen naar avondeten kan je wel verwachten dat ik nu honger heb."

Ik komt dichter naar mij toe waardoor ik zijn gezicht eindelijk kan zie. Ik zie een soort rood spul bij zijn mondhoek hangen.

"Renzo? Wat is dit op je." Ik wijs met mijn vinger naar zijn mondhoek toe. Hij veegt het snel weg. "Niks." Snauwt hij.

"Zeker met het verkeerde been uit bed gestapt!" Zeg ik zo komiek mogelijk. Wat? Ik mag soms ook grappig zijn toch?

Ik loop langs Renzo heem op weg naar de keuken laatjes. Opzoek naar chocolade. Ik vind niks.

"Wat zoek je?" Vraagt Renzo. Ik draai me om en kijk hem aan van; 'waar.denk.je.dat.een.vrouw.als.ze.honger.is.naar.zoekt?'

Hij kijkt me verwarrend aan nog steeds niet wetend wat ik bedoel. "Chocolade natuurlijk!" Zeg ik hopeloos.

Hij kijkt me met een grijns aan en ik weet dat dit sowieso niet goed is! "Nee, Renzo zeg nou niet dat je geen chocolade hebt!"

"Ik heb geen chocola-" ik onderbreek hem. "Nee zegt het niet Renzo, ik kan dit niet aan!"

"Chocolade," eindigt hij zijn zin grijnzend. Ik kijk hem geïrriteerd aan. Mijn hart breekt in zestig duizend stukje.

Ik heb in deze moeilijke tijd chocolade nodig jongens. Help me
alsjeblieft. "Oh wacht." Zegt hij en loopt naar de koelkast.

Mijn ogen worden groot. Heeft hij toch aan mij gedacht? Hij draait zich grijnzend om en zie een doos in zijn handen liggen.

"Is dat?" Ik kan mezelf niet geloven de taart die al de hele dag in mijn hoofd spookte is hier gewoon. "Chocoladetaart." Zegt hij.

"Ohh mijn lieve man, ik heb je zo gemist! Ik mocht je nooit verlaten!" Zeg ik terwijl ik de doos uit Renzo ze handen pak.

"Ik laat je nooit meer alleen!" Zeg ik terwijl ik de doos open doe. "Is dat je man?" Hij klinkt verwarrend.

"Problemen mee?" Zeg ik terwijl ik een vork in veel laatjes probeer te zoeken.

"Helemaal niet." Zegt hij met een grote grijns. "April de vrouw die zo eenzaam is dat ze zelfs een taart als haar man ziet."

Ik heb eindelijk een vork en begin te eten. "Wauw Renzo Philips ik had er meer van verwacht. Ik had namelijk wel een vriendje." Zeg ik en ga aan het kookeiland zitten.

"En nu ga je je man opeten?"

"Goed geraden, Einstein!" Zeg ik terwijl ik een grote hap van mijn taart neem. Oh wat ben je toch lekker mijn taart.

Renzo blijft aandachtig naar mij kijken. "Wil je ook een stukje of zo? Je kan het namelijk gewoon vragen." Ik neem weer een hap en blijf hem vragend aankijken.

"Mag ik een hapje?" Vraagt hij. Ik grijns breed, denk jij serieus dat ik mijn taart ga delen met Renzo? "Nee."

Hij kijkt me geïrriteerd aan. Och wat hou ik hiervan zeg! Ik geef hem een lieve zoete glimlach. "Het spijt me ik deel mijn man niet met andere mannen snap je?" Ik grijns breed.

Na een tijdje is mijn hele maag vol en voel ik mijzelf gewoon bijna ontploffen. Ik schuif de doos terug naar Renzo toe.

"Je hebt de helft van de hele taart op?!" Zegt hij vol met ongeloof. Serieus ik ben een vrouw laat mij.

"Heb je daar misschien probleem mee Renzo Philips?" Ik haal mijn wenkbrauwen op. "Gewoon niet verwacht van je." Zegt hij.

We blijven in stilte in de keuken. Totdat ik mijzelf eindelijk moe ga voelen. Ik gaap even, "ik ga slapen." Zeg ik.

Hij knikt. "Voordat je straks weer gaat verdwalen ga ik wel met je mee." Zegt hij zonder emotie. "Wat ben je toch weer een gentlemen zeg!" Ik ga stop en volg Renzo.

We lopen een paar deuren voorbij en dan komen we weer in de grote begingang op. De trap op en daarna aan het einde van de gang naar recht. Daar is mijn kamer.

"Welterusten April." Zegt Renzo kill. Ik knik. "Jij ook."

Ik loop gapend mijn kamer weer in en laat mij neerploffen op mijn bed. En voordat ik het weet val ik in een diepe slaap.

-------
hallo mijn boomtakjes!

Hoe gaat het met jullie?

hoop dat jullie me boek nog steeds leuk vinden.

Groetjes

Boom