He was different

Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 17

Music: Cry baby - The neighbourhood

Het is alsof ik misschien zelfs verlang naar school, naar iets in mijn hoofd te hebben dan alleen maar boeken die ik toch al tien keer heb gelezen. Renzo en ik praten niet veel meer, daar ben ik zelf best wel blij om, zo maken we ook geen ruzie tenminste. Maar soms zou ik willen dat hij tegen mij praatte, dat hij toch iets om mij geeft. Maar ja dat is zeker teveel gevraagd.

Ik zucht en gooi het zoveelste boek, De grote Gatsby, tegen mijn muur aan, gefrustreerd, wat moet ik hier in hemelsnaam elke dag gaan doen? Boeken lezen? Nou wat boeiend zeg.

Ik hou van boeken, daar is geen discussie over te maken, maar als jij elke dag boeken leest en niks met je leven doet, wordt je vanzelf met maten gestoord. Opgeslokt in boeken.

Ik moest nu, als een meisje leven die haar eerste vriendje krijgt, naar haar eerste feestje gaat, dronken wordt. Naar school gaat en vrienden heeft, niet opgesloten zitten in een kasteel. Wauw nu ik dat zo zeg voel ik mij net rapunzel. Ik heb alleen niet zo'n lang haar. Ik sta op, loop mijn kamer uit, de trap af, opzoek naar enkele sporen van leven. Is er überhaupt iemand thuis?

Ik loop naar de woonkamer toe, waar ik niemand zie, naar de keuken. Niemand. Melissa haar kamer ook niemand. Renzo zijn kamer. Niemand. Waar zijn ze? Hebben ze mij echt achter gelaten? Mijn ogen worden groot als een plan mij te binnen schiet.

Ik kan ontsnappen.

Ik schreeuw nog een keer hard, hallo, niemand reageert ik hoor alleen meer stem echoënd door de grote open kamer. Mijn ogen flitsen naar de voordeur toe, waarom lijkt dit zo makkelijk? Het kan niet makkelijk zijn om te ontsnappen.

Toch waag ik het erop. En loop zachtjes, zonder dat je ook maar een geluid hoor van mijn sneakers, naar de deur toe. Ik laat mijn blik nog een keer naar achter gaan, voordat ik de deur open trek en de koele lente bries in mijn gezicht krijg.

Heel even glimlach ik en wil ik een stap naar buiten zetten en mijn ontsnappingsplan inzetten. Maar ik zeg heel even.

"April!" Buldert de stem van Renzo die met grote passen naar de voordeur toe loopt, alles gaat te snel voor mij en voordat ik het weet ben ik gevangen in de greep van Renzo.

Zijn gezicht staat alles behalve kalm. Zijn ogen flikkeren vuur en ik weet dat dit geen goed teken is. "Wat wou je doen?"

Ik voel mijn hart sneller kloppen door zijn opdringerige stem en mijn wangen worden met maten roden, ondanks dat hij hier staat als een tijger die zijn prooi wil aanvallen bonkt mijn hart alleen maar sneller voor hem.

"Praat tegen mij April!" Zegt zijn stem, nu nog veel dichterbij mijn gezicht. Mijn adem stokt in mijn keel en ik trek mijn mond open om wat te zeggen maar sluit hem ook gelijk weer als ik weet dat er toch niks goeds uitkomt.

"Verdommen April, wat deed je daar buiten? Antwoord me. Wou je ontsnappen?" Vraagt hij. Ik slik.

"Nee." Lieg ik. Hij ziet het en gromt. "Vertel me dan, April, waarom liep je rechtstreeks naar de voordeur toe?"

"Oké, en wat dan nog? Ik wou ontsnappen! Het is niet dat ik hier voor mijn lol zit of wel soms?!" Schreeuw ik naar hem.

Hij lijkt gefrustreerd. "Is het nog steeds genoeg, verdommen April." Hij slaat hard op de muur waar ik tegen aan leun. Ik schrik van zijn plotselinge uitbarsting. "Ik ga dit gesprek niet veder voeren hier, kom mee." Gromt hij.

Hij pakt mijn hand hardhandig vast en een tinteling gaat over mijn hand heen. Oh god daar gaan we weer. We lopen de trap op en gaan rechtstreeks naar, wat ik denk, Renzo zijn kamer.

En zoals ik zei, wordt ik meegesleurd in Renzo zijn kamer. Hij zet me op zijn bed en gaat zelf voor mij staan. Hij lijkt hopeloos en daarom doe ik het enige wat mij op dit moment handig lijkt.

"Het..het spijt me." Verontschuldig ik mijzelf.

"Want daar schiet ook echt veel mee op hoor!" Zegt hij. Oké het was te proberen. "Waarom moet je altijd zo koppig zijn?"

Ik haal mijn schouders op. "Waarom moet jij altijd zo boos zijn?" Kaats ik terug. Oh dit was een domme zet April...

Hij kijkt op. "Misschien wel omdat een meisje, genaamd April, de hele tijd wil weglopen en zich niet verdomd wil gedragen!"

"Ja, nou misschien omdat er een jongen, genaamd Renzo, het steeds uitlokt en ze daardoor weg wil lopen!" Schreeuw ik terug. Ik gedraag me normaal, ik mag toch gewoon eten gaan halen als ik honger heb? Dat noem ik niet 'niet gedragen'.

Hij zucht dramatisch en komt naast mij zitten, ik huiver en spring een beetje naar achter toe. Hij bijt op zijn lip en komt met zijn hand dicht, heel, dichterbij mijn gezicht. Ik wil mijn hoofd afwenden maar hij heeft zijn hand al vastgeplakt op mijn, nu al, blozende wang. Hij ziet het en glimlacht.

Van ontsnappen dat het naar dit? Wie ben en waarom stop ik heb niet?

Zijn hand gaat naar boven en hij pakt een lok van mijn haar tussen zijn vingers vast. Hij laat zijn vinger tot aan de puntjes van mijn haar gaan, voordat hij weer de volgende pakt en weet hetzelfde doet. We zeggen niks. Een reden daarvan is omdat mijn ademhaling onregelmatig is en mijn hart te snel klopt om te zeggen dat hij moet stoppen.

"S-sto-0p." Komt eruit stotterend uit mijn mond. Hij weet wat voor inpekt hij op mijn lichaam heeft, verkrommen. Ik wil dit gevoel die hij mij geeft, echt wel, niet voelen!

Ik zucht even diep. "Stop, Renzo." Ik vertel jullie alvast wat hij zeker niet deed, hij stopte namelijk zeker niet. Natuurlijk.

"Ik doe alles voor je April en ik krijg nog geen eens een bedankje van je." Fluister Renzo zacht, maar hoorbaar.

"Misschien steeds als je wat goed doet je het gelijk weer verpest!" Sis ik en sta op. "Dat is niet waar! En stop nu met mij ruzie te maken ik ben nog steeds jou baas!" Zegt hij.

"Hier daar ga je weer!" Zeg ik en hij staat op. "Ik ben overal zo klaar mee hier, dit verrotte stille huis met jou erin!"

Hij gromt, bezitterig en intens. "Als je zo klaar ben, ga, ga dan verdomme weg!" Schreeuwt hij. "Maar denk niet dat als terug hier naartoe komt huilend ik je troost!"