He was different

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15

Music: Imagine Dragons - Believer

"Je ziet er mooi uit." Zegt Renzo, waarop ik en mijn hoofd buig naar beneden. Wat is dit voor gevoel in mij?

Ik adem onregelmatig omdat de aanwezigheid van Renzo mij matig irriteert. God, April verman je.

Het lukt verkromd niet!

Ik kijk Melissa hulpeloos aan, ze haalt haar schouders op, niet wetend wat ik bedoel, en begint weer te eten. Ik zucht en richt mij dan ook op mijn bord. Het is een tijde stil.

"Dus." Zegt de vader van Renzo. "Ik heb gehoord dat onze nieuw bediende Renzo zijn mate is?" Ik slik, dat moet ik zeker zijn? Renzo knikt. "Ja, uh.. April."

Ahw is hij nou verlegen?

Ik glimlach onbenullig en begin aan het eten wat erop mijn bord ligt, ik weet niet precies wat is dus eet het maar gewoon.

Ik neem mijn eerste hap en het smaakt eigelijk wel lekker, ik neem er nog een en kijk even op. Iedereen kijkt naar mij.

Waarom kijkt iedereen naar mij?!

"Hallo?" Zeg ik, niet echt wetend wat ik moet zeggen. Renzo die naast mij zitten grinnikt en ik geef hem een harde stomp. Voor zijn eigen bestwil. Wanneer mijn hand zijn zij raakt gaat er een schok door mijn hele lichaam heen. Wat was dat?

Ik trek gelijk terug, en mijn wangen worden met maten roder ja dat kan er namelijk ook nog wel bij. Renzo probeer oog contact met mij te zoeken wat ik afsla. "April," zegt hij en zijn hand legt hij op die van mij. Oké niet flippen door die geweldige gevoel die hij je nu geeft, alleen omdat zijn hand op die van jou ligt.

God, ik ga flippen serieus.

Ik trek mijn hand terug en slik moeilijk. "April, wat is er aan de hand?" Ik heb zin om hem te zoenen, heel even. Mijn mond gaat een stukje open als ik weet wat ik net dacht.

Nee, dat dacht ik niet. Dat kan niet. Oh god wat is dit voor vreselijk, geweldig, gevoel?!

"Er is niks." Zeg ik zacht. Hij wil doorvragen maar ik geef hem een strakke dodelijke blik en kijk dan snel weg om niet te verdrinken in zijn vreselijk, mooie, ogen.

"Renzo, kan ik straks even met je praten, voordat ik en jou moeder weer weggaan?" Vraagt de vader van Renzo.

"Ja hoor, vader." Zegt hij. En dat is ook het laatste wat er wordt gezegd. De borden worden opgeruimd en Renzo legt zijn hand op mijn rug. "Kom," fluister hij in mijn oor.

Ik volg hem, nog steeds van bewust dat zijn froeking hand op mijn rug zit en er allemaal tinteling door mijn lichaam gaat.

We lopen terug naar boven toe, en bij mijn kamer wilt hij nog wat zeggen, maar houdt zijn mond. Ik zeg verder ook niks ik kijk hem alleen aan, dat lijkt me wel het gepaste.

De ruzie van vandaag ben ik ook al helemaal vergeten en het boeit mij nu ook vrij weinig. "Welterusten April." Zegt zijn charmante stem dichtbij mijn huid. Ik huiver.

"Jij ook, Renzo." Zeg ik voordat ik mijn deur open doe en ook weer haastig achter mij dicht doe.

Wat is er mis met mij?!