He was different

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 11

Music: Water Flow - Klyne

Ik weet niet hoe lang ik al op deze verrotte stille kamer zit, maar wel lang genoeg om mij gek te maken. Misschien zit ik hier al dagen, weken misschien zelfs maanden. Mijn eten wordt elke ochtend, middag en avond gebracht door Melissa, die soms dan nog even blijf om te praten.

En als ik uit mijn kamer kom en ik kom Renzo tegen die tegen mij probeert te praten, negeer ik hem volledig. Ja, ik ben sneu.

Ik heb al deze dagen dat ik op deze kamer zitten alleen maar de zelfde vragen die door mijn hoofd vliegen, heeft iedereen een zielsverwant? Of is Renzo een vreemd wezen? Wat mij immers niet zou verbazen.

Wat gebeurt er als ik Renzo afwijs?

Waarom geef ik Renzo geen kans?

Waarom is dit leven zo verkromd moeilijk?

En waarom heb ik elke seconde het gevoel alsof ik heel ergens anders moet zijn? Of bij heel iemand anders!

Ja, dat zijn zowel al mijn vragen die elke dag, als ik ouderwets aan het plafon staren ben, door mijn hoofd spoken. Geen een is nog beantwoord, en ik word er maten gek van.

Een zachte, maar hoorbare, klop op de deur doet mij uit mijn gedachtes trekken. De deur wordt open gedaan door Melissa, ik en Melissa zijn sinds die nacht best goede vrienden geworden.

"Hee April, hier je avondeten." Zegt ze, lopend naar mijn bed toe, met een kleine maar miezerige glimlach op haar gezicht.

"Is er iets Melissa?" Vraag ik terwijl ik hongerig het dienland uit haar handen gris en begin te eten. Ze komt op mijn bed zitten en kijkt me aan. "Is het niet eens tijd om Renzo onder ogen te komen, hij is nou.. uhm ja."

"Wat? Vertel." Dring ik haar aan. Ze zucht diep en kijkt een beetje sip. "Hij is niet echt in een goede status." Zegt ze.

Oké, de laatste keer dat ik hem heb gezien is wel meer dan dertig dienbladen geleden. "Hoe bedoel je?" Vraag ik en slik het braaksel eten door. Ze haalt diep adem voordat ze begint met praten. "Hij is helemaal doorgedraaid April!"

Ik kan nog steeds niet opmaken uit haar zin in welke opzichten hij doorgedraaid is, gooit hij dingen kapot?

"Geef eens meer details Melissa. Ik ben geen genie." Zeg ik nieuwsgierig. "Hij is overspannen en geef hemzelf overal de schuld van, ik weet dat hij niet de leukste dag was je eerste dag maar wil je hem echt zo erg laten lijden April?"

Hij geeft zichzelf overal de schuld van? Dat was niet eens mijn bedoeling! Ik schud mijn hoofd hevig. Ze glimlacht.

"Denk er even een nachtje over na April, en morgen maak je je beslissing van wat je wil doen, afgesproken?"

Ik knik. "Afgesproken." Ze staat op en wilt weglopen als ik haar tegen hou, ik moet haar namelijk vragen wat er met mij in hemelsnaam met mij aan de hand is. "Melissa?" Vraag ik.

Ze draait zich om. "Wat is er April?" Oké daar gaat ie dan.

"Ik heb z'n gevoel Melissa en ik weet niet wat het is, maar het voelt alsof er iets niet klopt. Alsof ik ergens anders moet zijn dan deze kamer. Of nou bij iemand." Zeg ik hopend dat ze mij begrijpt. Ze knikt zachtjes. Snapt ze wat ik bedoel?

"Het zou vast zijn omdat je al twee weken zonder enkele lucht in je kamer zit." Zegt ze, maar ik hoor een tikkeltje vreugde in haar stem. Ze draait zich weer om en loopt weg.

Daar ben ik ver meegekomen.

Ik zucht gefrustreerd en eet mijn eten veder op, daarna douche ik even trek een oversized t-shirt aan die net boven mijn knieën komt en ga in bed liggen. Met nog steeds een vreselijk naar gevoel in mijn maag.

Ik zou graag willen kijken hoe Renzo eruit ziet, hoe hij er aan toe is. Lijdt hij dan echt zo erg? Ik zucht ga op mijn zij liggen en probeer aan wat vrolijkers te denken. Maar dat lukt niet.

Het enige waar ik aan kan denken is Renzo. Waarom? Omdat ik de meest vreselijkste dingen hoe hij eruit zie voor mij zie.

Ik kijk op mijn wekker die naast mij bed op het nachtkastje staat, ik kijk erop: 21:22. Bijna half 10.

Ik wil naar Renzo toe, ik weet dat ik raar klink misschien zelfs gestoord maar ik wil het, en mijn hele hart en lichaam is er mee eens. Maar toch blijf ik liggen, ouderwets staren naar het plafond. De meeste gruwelijke beelden van Renzo voor mij zien. Ik doe de dekens van mij af en sta op.

En stapje voor stapje loop ik naar mij deur toe, ga ik eindelijk bevrijd worden en uit deze kamer stappen? Misschien. God, waarom doe ik zo moeilijk? Zeg ik tegen mijzelf en met twee grote stappen ben ik uit mijn kamer, in de grote gang.

Oké, en nu?

Met al mijn zelfvertrouwen, wat echt 0,00001% is, loop ik naar de deur naast me, Renzo zijn deur. Ik pak de deurklink vast en vertel mezelf dat het goed komt. Dus ik trek de deurklink oh shit ik heb niet geklopt! Ik klop drie keer terwijl de deur al op een kiertje staat. "Binnen, wat is er Melissa ga je-April?"

Ik kom de kamer binnen en zie een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. "Hee." Oh dit was echt een vreselijk plan. "Ik ga wel weer dit was een-Blijf, alsjeblieft." Zegt Renzo.

Hij klinkt aardiger? Kan dat? Ik loop de kamer binnen doe de deur achter mij dicht en kijk naar Renzo die schaamteloos zijn ogen over mijn lichaam laat gaan. Ik loop, met de kleinste stapjes van de wereld, naar Renzo toe.

Renzo legt voorzichtig zijn hand op die van mij, een kleine schok gaat over mijn hand heen en het gevoel wat mij al twee weken achterna zit is opeens verdwenen. Ik kijk hem met mond open aan. Wat heeft dit in hemelsnaam te beteken.

En voordat ik het weet val ik,

In Renzo zijn armen.

WIE BEN IK?!