A/N Tom Odell bevordert de kwaliteit van het eindwerk, zeker bij het stuk van Alex. Ik weet zeker dat jullie hiervan zullen genieten! Zoals Inge al zei, Aleora is amazing!
Leora
Alex' vermoeden klopte: er lagen lijken boven.
Meerdere.
Een deel van het gebouw was ingestort en onder het puin kwamen twee bovenlichamen vandaan, schijnbaar konden ze niet op tijd vluchten. Een ander lijk lag tegen een muur aan. De opgedroogde bloedvlek onder hem en de enorme snee die van zijn schouder naar zijn hals liep moest de oorzaak zijn geweest van zijn dood: hij was teveel bloed verloren.
Leora liep verder de gang door, met Rabelais vlak achter haar. Alle deuren waren gesloten, op één na.
De deur leidde naar een pastelroze kamer, met zachte gele elementen erin verwerkt.
Een groot poppenhuis stond in de kamer, met daar omheen verschillende barbies en kledingstukken. In een andere hoek van de kamer was een stapel met knuffels te vinden - van klein tot groot.
Op het bureau, dat vol stond met boeken, lag een tekenblok, met de kleurtjes er nog naast. Maar wat nog het meest angstaanjagende was van deze kamer, was het meisje dat zich erin bevond. Een dood meisje.
Het was bijna alsof ze gewoon sliep, was het niet dat ze kon zien dat het meisje niet ademde. Lichtblonde lokken vielen sierlijk om haar tengere gezicht. Haar ogen waren nog open, maar al het leven was uit de blauwe irissen ontsnapt.
Leora vroeg zich af wat er gebeurd was. Op enkele kleine verwondingen na zag ze er niet ernstig gewond uit. Het leek eerder alsof ze gestorven was aan ondervoeding of uitdroging.
'Hoe oud zou ze geweest zijn?'
Leora schrok van de plotselinge stem. Ze had niet eens opgemerkt dat Rabelais haar gevolgd was. 'Een jaar of zes, denk ik.'
Het raakte haar nog steeds. Het zien van lijken van zulke jonge kinderen, die op de meest gruwelijke manieren overleden - dat was niet iets wat je zomaar koud liet. Het raakte haar, dat deed het zeker, maar ze kon het sneller van zich afzetten.
'Hoeveel bedden zijn er verder?'
'Eén. Waarschijnlijk is het bed van de ouders bedolven onder het puin.'
Leora zuchtte. 'Als we dit meisje begraven, samen met de jongen op de gang, dan hebben we twee bedden en de bank beneden.'
'Dan hebben we er dus één te weinig. Ik slaap anders wel op de grond.'
Leora schudde haar hoofd. 'Nee, ik vraag wel aan Alex of hij het erg vindt of ik een bed met hem deel.'
En dat bracht Rabelais in verlegenheid. Schijnbaar was het dus nog niet opgevallen dat er meer was tussen haar en Alex. Althans, dat was het geval, toch?
Rabelais en zij brachten het meisje naar beneden. Hoewel ze beiden gewond waren, waren zij wel beter in staat de doden te begraven. Alex zat nog altijd met zijn arm en schouder en sinds Luc een snee had, was hij behoorlijk afgetakeld.
Zij had nog steeds de wond in haar zij, maar die was niet zo belemmerend meer als in het begin - godzijdank.
Beide jongeren waren in de tuin gelegd toen Rabelais begon te graven. Ze beloofde hem zo te helpen, maar besloot eerst nog naar Alex te gaan.
De jongen stond in de keuken de kasten te doorzoeken op iets bruikbaars voor later. Ze waren al hun spullen kwijt, dus nieuwe middelen zouden geen overbodige luxe zijn.
'Alex?'
Hij keek op uit het kastje en draaide zich naar haar toe. Ze miste de glimlach die hij eerder deze tijd nog aan haar geschonken had, maar die nu compleet verdwenen leek te zijn.
'Er zijn boven twee bedden en hier beneden is alleen een bank. En nou ja, ik dacht... aangezien we laatst ook samen op de bank lagen en zo... dat wij op zich wel samen een bed konden delen, toch? Dan hoeft niemand op de grond te slapen.'
'Ja,' zei hij. 'Ja, dat kan wel inderdaad.' Geen glimlach. Niets dat erop wees dat hij het prettig vond. Het klonk eerder alsof het een opoffering was.
Ze had zich aan haar belofte gehouden: ze ging weer naar Rabelais toe om hem te helpen met het graven van een groot genoeg gat voor beide lijken.
*
Het was al vroeg toen ze naar bed gingen. Hoewel ze al een keer eerder naast elkaar hadden gelegen, voelde het nu opeens heel anders. Het was niet zo dat het haar liet denken aan haar vader.
Integendeel zelfs. Ze genoot van de aanrakingen van Alex.
Maar het leek alsof hij er niet aan toe was. Ze wilde geen wrok voelen jegens Nora, maar dat was het ook niet.
Hij miste haar, dat was aan alles te zien. En daardoor leek hij met zijn hoofd niet bij de wereld. Daardoor leek hij niet toe te zijn aan de prille relatie die ze voor even gehad hadden.
Alex zat op het bed, terwijl Leora de deurklink nog in haar handen had van de deur die ze zopas dicht gedaan had. 'Weet je zeker dat je het niet erg vindt? Ik bedoel, ik kan ook gewoon op de grond slapen.'
Met de typische Alex-frons keek hij haar aan. 'Waarom zou ik het erg vinden?' Hij trapte zijn schoenen uit.
'Omdat je opeens zo...' Ze maakte haar zin niet af. Het was alsof ze hem dan beledigde, terwijl dit niet was wat ze wilde.
'Omdat ik zo...?'
Ze schudde haar hoofd en liep naar hem toe. 'Nee, laat maar. Het is niets.'
Hoewel hij er niet zeker van leek te zijn, knikte hij toch. Hij ging op zijn rug liggen en sloot zijn ogen. Hij moest doodop zijn. Ook Leora deed haar schoenen uit, maar ging nog niet direct naast hem liggen.
'Ik wil het nog wel ergens anders over hebben voor we gaan slapen,' zei ze aarzelend.
De jongen opende zijn ogen weer. 'Waarover?'
'Ik wil echt heel graag naar Ede.'
Ze zag dat hij het er niet over wilde hebben. Ze zag het aan de manier waarop hij wegkeek met een lichte irritatie. Was het wel irritatie? Was het niet iets van angst?
'Ik weet hoe je erover denkt, maar als we morgenvroeg die kant op gaan, zijn we er aan het einde van de dag. Dan overnachten we daar en als Jess er is, dan blijven we er. Is hij er niet, dan trekken we verder.'
Nog steeds leek hij het er niet mee eens te zijn.
'Wat als hij nog leeft?'
'Wat als hij niet leeft en één van jullie daar omkomt?' Opnieuw die felle woorden.
Weer voelde ze de behoefte om weg te lopen, maar ze bleef zitten deze keer. Leora beet op haar onderlip en aarzelend ging ze op haar niet-pijnlijke zij naast hem liggen, waardoor ze met haar rug naar hem toe lag. 'Ik wil gewoon bewijzen dat er nog... hoop is.'
Het bleef een lange tijd stil en heel even dacht ze dat hij in slaap gevallen was, tot zijn zachte woorden na een tijd klonken. 'Morgen overleggen we het met de anderen.'
Alex
Een tijdlang bleef het roerloos. Hij had nu al zo vaak met Leora in één ruimte geslapen, dat hij kon horen wanneer ze sliep en wanneer niet.
Leora sliep niet. Maar dat had hij ook wel kunnen zien omdat ze met het laken speelde.
In stiltes had hij altijd onbeperkt de ruimte om na te denken. Dus hij zette zijn gedachtegang wagewijd open en liet ze allemaal langs hem stromen. Hij werd letterlijk overspoeld met gedachtes. Vragen zonder antwoorden en angsten, dat vooral. Maar ook waanideeën over de toekomst en herinneringen.
De laatste keer dat hij zo bang was geweest als nu was... nog nooit voorgekomen. En dat klopte. Hij had vaak wel een knagend of bijtend gevoel overal in zijn lichaam gehad, waarvan zijn ogen opengesperd werden en hij opsprong bij het minste geluid of de minste beweging.
Maar nu kon hij zelfs niet meer zo alert zijn. Hij was kapot, hij was afgebrokkeld door zijn eigen angsten.
Hij wilde niet naar Ede, omdat hij bang was dat hij de teleurgesteld zou worden als zijn broer er niet was, als hij misschien zelfs dood zou zijn. Hij was bang dat hij dan al helemaal niet meer gelukkig kon zijn. Dat als hij, mocht de apocalypse aan zijn einde komen, een vader zou zijn die altijd in een andere wereld leefde.
Daarbij kon hij het niet riskeren de dood van nog iemand op zijn geweten te hebben. Ze betekenden allemaal zoveel voor hem, omdat ze vanaf het begin bij elkaar waren geweest en leed hadden gedeeld.
En hij kon het niet loslaten. Hij kon Nora niet loslaten, dus hoe zou dat met Jess verlopen? Of met de anderen,als ze door zijn toedoen stierven?
'Er is daar een bende,' zei hij toen. 'Stel dat ze ons platbranden, net als ze met de halve stad hebben gedaan?'
En toen zei ze de harde waarheid, recht in zijn gezicht (nu ja, tegen het laken voor haar). 'Vroeger, een maand geleden, zou je gegaan zijn. Je hield altijd hoop dat hij nog leefde. Waarom nu niet meer?'
'Omdat het zinloos is. Ik wist het altijd al.' Alex kwam overeind en Leora even later ook. Ze keken elkaar recht aan toen hij zei: 'Maar toch zette ik door omdat we al zo dichtbij waren. Nu Nora haar leven is verloren dankzij deze tocht, dankzij Jess en mijn vergeefse optimisme, moeten we er geen tijd meer in steken en naar het oosten gaan.'
'We hoeven er alleen maar rond te kijken.'
'Jij weet ook wel dat dat weinig effect heeft. Hij zal dan net op het punt zijn waar wij ons niet bevinden.'
Er volgde een korte stilte, al leek die erg lang te duren. Zeker nu ze hem zo recht aankeek. Ze opende eerst haar mond voordat ze iets zei, alsof ze aarzelde om de woorden wel uit te spreken.
'Vroeger, een maand geleden, zou je het meteen opgegeven hebben.' zei ze toen.
'Dat was voor ik al die radioactiviteit in mijn lichaam heb gekregen.'
Een klein glimlachje konden ze allebei niet onderdrukken.
'Vroeger zou je überhaupt geen grappen hebben gemaakt.'
'Vroeger liet ik dat wel aan jou over.'
Stilte. Alex verschoof en ging in kleermakerszit zitten, waardoor zijn knieën omhoog staken omdat hij zulke lange benen had. Zijn broekspijp, die besmeurd was met vastgekoekt bloed, kroop omhoog en toonde een schaafwond waar een roodbruine korst op zat. De zoveelste wond die hij opgelopen had door deze idioterij.
'Ik ben gewoon... bang, Leora.' gaf hij toen toe.
Ze draaide haar hoofd en stopte met staren naar haar vingers, die rond elkaar draaiden en langs elkaar heen schoven. Heel langzaam schoof haar hand naar die van hem, die losjes op zijn knie leunde.
'Ik ben ook bang,' fluisterde ze, zachtjes zodat de anderen geen last van hen hadden.
Hoewel Alex zeker wist dat ze niet voor dezelfde dingen bang was als hij. Was zij bang voor teleurstelling, het verliezen van de hoop, voor eeuwig?
Nee. Nee, dat had ze toegegeven. Zíj zag nog hoop. En hij wilde haar zo graag geloven.
'Vroeger alleen voor het donker omdat ik dan niet kon zien wat er gebeurde. En voor-' Ze hoefde haar zin niet af te maken om te laten merken dat ze het over haar vader had.
Alex was nog steeds kwaad op hem.
Dát was het andere gevoel dat hij behalve angst en verdriet koesterde. Haat jegens de aarde die een aardbeving had veroorzaakt en op die manier hun leven had geruïneerd, en zeker ook tegen Leora's vader. Dat was niet al te netjes, maar hij had zich ook niet netjes gedragen.
In het verleden al niet, en om nog maar te zwijgen over zijn maatjes die Nora neer hadden geschoten...
'Ik was vroeger ook bang voor het donker...' zei Alex, hoewel het nogal irrelevant was. 'Soms zag ik schimmen met wapens en zij zouden mij dan doden. Dat was de enige tijd dat ik bij mijn ouders ging liggen en de rol van stoere jongen opgaf.' stilte. 'Die heb ik eigenlijk al een tijdje geleden definitief opgegeven.'
Leora kneep zachtjes in zijn hand en tekende circkels op de rug. Op dat moment straalde ze bijna niets uit dan zachtheid.
'Daardoor ben ik nu denk ik prikkelbaarder; ik zou het terug willen en om kunnen gaan met doden zoals Luc dat doet.'
'Maar Luc... Hij stopt zijn gevoelens, zijn angsten, álles stopt hij weg. Wil je Nora wegstoppen en voor altijd vergeten?' er schemerde gekweldheid door in Leora's stem.
Toen bedacht Alex zich, dat waar het ook op moest lijken, híj niet zou weten waar Luc aan dacht zonder het te vragen.
Wie weet kon Luc wel helemaal niet omgaan met de dood van de meisjes. Zeker niet met die van Nora. Hoe moest hij zich voelen nadat hij haar niet had kunnen redden?
Alex besefte dat hij eerst voor zich uit had gestaard voordat hij wild zijn hoofd schudde. Hoewel dit niet een onderwerp was waar hij over hoefde te aarzelen.
Nee, hij zou Nora nooit verbannen uit zijn geheugen. En ook Gisèle niet, dat weerloze Franse meisje.
Hij wist zeker dat ze onder haar schild van geslotenheid een gouden hart moest hebben gehad. Een gouden hart dat was verbrand met de rest van haar lichaam in een oude boerderij.
'Als Jess er niet is... Zou ik ooit kunnen genezen, Leora? Na alles wat ik heb gezien, na alles wat ik heb doorstaan?'
Het was een vraag waar ook Leora het antwoord niet op wist. Ze keek hem aan in zijn donkere, bruine ogen, bijgelicht door het maanlicht uit het raam dat op hen scheen.
Diezelfde zilveren gloed lag op de linkerhelft van Leora's lichaam. Haar haar golfde rond haar schouders.
Ze was zo prachtig deze avond. Hoewel ze bleek en mager was, was ze prachtig. Alex had nog nooit een meisje gezien dat zo mooi was als Leora.
De andere helft van de gloed lag op het lichaam van Alex. Het was alsof de helften van hun lichamen, die onbewust dichter bij elkaar kwamen, samengesmolten waren tot één.
Leora streek met haar hand langs zijn wang, langzaam naar zijn hals, en daar bleef ze hangen. 'Ik weet het niet,' fluisterde ze, haar ogen neergeslagen naar hun ineengehaakte handen.
Alex stak ook zijn vrije hand uit en deed dezelfde handeling als Leora had gedaan. Deed het haar pijn? Deed het haar denken aan alles wat haar vader had gedaan?
'Sorry,' zei hij, maar Leora onderbrak hem.
'Nee...'
En toen drukte ze zachtjes haar lippen op die van hem.
Al sinds de ramp had het geleken alsof er niets goeds meer was te vinden op de wereld.
Er groeide niets meer omdat de grond was opengescheurd, mensen verhongerden en werden tot waanzin gedreven. In ziekenhuizen zaten ze op elkaar gepropt in kleine hokjes, schreeuwend van ellende en pijn van verwondingen of het verlies van familieleden.
En Alex had hun lijden en smeekbeden gehoord, maar hij had geleerd hun geschreeuw te vervangen door een ruis op de achtergrond. Álles werd een ruis op de achtergrond, en hij had nooit meer ergens van kunnen genieten.
Hij had niet geleefd, en dat besefte hij op een roze meisjeskamer met gele accenten. Dat besefte hij met Leora dicht op hem, haar lippen op de zijne, en haar handen door zijn haar.
Zachtjes wreef hij over haar rug, waarbij de stof van haar shirt bijeen kwam in zijn vuist. Misschien was dat de reden dat ze zich van hem losmaakte. Of misschien was dat omdat ze iets wilde zeggen.
Maar Alex schudde zijn hoofd en legde zijn vingers op haar lippen. 'Zeg maar niets.'
Leora's lichaamsgeur drong zijn neusgaten binnen, maar het was veel beter dan de geur van lijken, brand en rook. Ze was een mengeling van regenwater, dat zoet en fris rook, en een geur die hij niet anders kon beschrijven dan meisje.
Uiteindelijk moesten ze daar wel een kwartier hebben gezeten.
Leora was op zijn schoot beland, en zijn T-shirt op de grond. In normale omstandigheden zou het verkeerd zijn geweest in het bed van een dood, klein meisje te zitten, maar hij dacht er eigenlijk niet eens meer aan.
Alles waar hij aan dacht was Leora, en hoeveel hij van haar hield.
Hij boog voorover en drukte zijn lippen op haar hals. Haar handen gleden overal over zijn borstkas. Zou ze dat doen, als ze het erg zou vinden? Alex betwijfelde het.
Zo veel kleren om uit te trekken hadden ze toch al niet, maar toch was er nog een klein stapeltje ontstaan op de grond. Even dacht Alex dat Leora zou gaan huilen, dus drukte hij haar tegen zich aan en kuste haar voorhoofd.
Een zacht kusje op zijn sleutelbeen was het antwoord.
Ze rolden om, zodat Leora onder hem lag. Alex veegde plukken haar uit haar gezicht en hals weg, en zij streek langs zijn borst. Zijn schouder en arm deden zeer, maar hij liet zich er niet door stoppen.
Het was gek, als je er nog eens nader naar keek. Welke idioten hadden het gore lef in een kamer waar een klein meisje kleurplaten van prinsessen inkleurde, de liefde te bedrijven?
Welke jongvolwassenen haalden het in hun hoofd onder onveilige situatie, midden in het einde van de wereld, de liefde te bedrijven?
Zij, zij waren die idiote jongvolwassenen. Er had van alles mis kunnen gaan, zowel op korte als op lange termijn. Wie weet werd Leora wel zwanger door zijn toedoen.
Maar Alex gunde hemzelf het kleine stukje geluk dat zijn wereld kende: Leora. En hij hoopte dat hij haar had laten zien hoe het ook kon, hoe ze ervan kon genieten.
Hij was altijd die ene jongen van het studentenhuis die zijn maagdelijkheid juist níét weggaf aan vrouwen achter de ramen. 'Ik geef het weg aan iemand die het waard is,' zei hij altijd.
En Leora was zelfs nog zoveel meer dan dat.
*
In de ochtend werd hij wakker met het zonlicht op hun verstrengelde lichamen.
Hij kon zich niet herinneren dat ze onder de dekens waren gaan liggen, noch dat Leora haar gezicht tegen zijn borst had gelegd, maar wel dat hij zijn armen beschermend om haar heen had gelegd.
En ze was prachtig. Al was haar haarlijn een beetje nat van het zweet en lag er een pluk haar tegen haar halfopen mond, Leora was prachtig.
Je kunt niet raden hoe graag hij wilde blijven liggen om alleen naar haar te kijken, haar zachte huid onder zijn vingers te voelen en plaats van ruw beton en vuur.
Toch vermande hij zich en legde hij haar hoofd terug op het matras. Haar oogleden trilden even, maar ze sliep door. Alex kleedde zich aan en ging op zoek naar een badkamer.
Hij controleerde de watertoevoer, maar er kwamen slechts een dun stroompje uit de kraan. Hij stommelde de trap af, en beneden, in de keuken, was gelukkig wel goed water, maar het maakte behoorlijke herrie toen het in de wasbak kletterde.
Hij vulde de grootste pan die hij kon vinden en zocht naar een washandje in de linnenkast. Daarna schrobde hij zichzelf schoon in de badkamer. Eerst zijn gezicht, dan zijn borstkas en rug. Het deed ongelofelijk veel zeer, en hij besefte dat hij voor héél even was vergeten dat hij die brandwondenzalf niet voor niets had meegenomen uit Barneveld.
Hij deed eerst zijn benen voordat hij terugliep naar de kamer, waar Leora inmiddels in haar onderbroek en gerafeld shirt de kledingkast van het meisje doorzocht, wat natuurlijk best hopeloos was. Hoe kon Leora ooit passen in de kleding van zo'n klein meisje?
Ze draaide zich half om en keek hem glimlachend aan.
'Wil jij mijn schouder insmeren?' vroeg hij toen.