Genre: Romance
"Masokista ka ba o sadyang tanga?" tanong ni Alina sa akin habang nakapamewang ito. Kanina pa siya naghihisterya habang ako busy sa pinepaint ko. "My God, Ava!" I just look at her and said. "He was asking for space Ali. Cool off."
"Exactly he was breaking up with you! What's up with your brain Ava and what's up with the old you? Space? cool off? iisa lang yun. He was breaking up with you! He was to ended everything." Pinagdiinan nya sa akin ang huling salitang kanyang binitawan. Napahawak ito sa tyan nya na seven months na. She was pregnant. Tinuloy ko lang ang pagpapaint ko. I'm not worried about her nasa safe stage na siya ng kanyang pregnancy.
"You are unbelievable. Hindi mo ba naisip na baka may iba na sya?" Napaisip ako sa sinabi ni Alina. But I trust Tristan iyon ang nangingibabaw sa akin. Napailing na lang ako. "Hay, Ava Celine! Hindi ka ba nanonood ng movies, teleserye? O kaya man lang nagbabasa ng mga news sa social media sites. You have same issues."
*ring* Alina's phone rang kaya natigil ang paghihisterya ng kapatid ko. She's my half sister and my bestfriend. One year ang tanda niya sa akin and I don't want to call her Ate. Her mother was died nung ipinanganak siya and my mother came in the scene kaya naging magkapatid kami. We grew up together. She just pick up her phone at pumunta sa sa may veranda. I continue on what I am doing.
"It's Owen nasa baba na siya I need to go home. Call me if you need some tissues and beer. Dadalan kita ora mismo." Paalam nito sa akin. I smiled at her bitterly before she went out. Owen is her husband 2 years na silang kasal. Huminga ako ng malalim bago tumayo papuntang kitchen I checked the wall clock and it's 3pm in the afternoon. Geez I forgot to eat my lunch. I went to the fridge and get some veggies to make a vegetable salad.
*Ding dong* I'm not expecting any guest right now. Sino kaya yun?
"Lexi, what brought you here?" Lexi waved the plastic can of beers. She's one of my friends. After removing her sandals she enters my condo.
"How are you?" Tanong nito sa akin habang hawak ko ang salad na ginagawa ko bago siya dumating.
"I'm good. Why?" she look at me with her weird expression. "I heard what happen to the two of you." She said while opening the can of beer. I know he's talking about Tristan a while ago its Alina and now it's Lexi they are too paranoid. Lexi and Tristan were best of friends ever since bago pa man ako dumating sa buhay niya.
"We're on the rocks Lexi." Matabang na sagot ko sa kanya. "I don't know what's happening to us." I added.
"Sorry to hear that. Just give him space Ava." Lexi was always there for our relationship.
"I already did." Sabay tungga ko sa beer na inabot niya sa akin. "Just let him be, let him think Ava. Hindi maayos ng magulong isipan ang isang magulong sitwasyon" Tumango na lang ako kay Lexi. First and foremost siya ang mas nakakakilala kay Tristan.
"Thank you Lexi."
"It's nothing. Lagi akong nandito para sa inyo." Nagpatuloy lang kami sa pag-inom at pagkekwentuhan. Pasado alas syete na ng umuwi si Lexi. Ako na ang nagligpit ng mga kalat namin.
I checked my phone miski isang text o missed call man lang ay wala akong natatangap mula sa kanya. I just keep starring on my home screen. It's me and Tristan the picture was taken in Batangas last summer we are both smiling and the background was the sunset. Naiipilig ko na lang ang ulo ko. I'm hurt parang katulad ng unti unting paglubog ng araw ang unti-unti ring paglubog ng relasyon namin. Five years, limang taon pero bakit ganun? Bakit ganito? My tears started to fall.
The next day I kept myself busy I went to the mall and bars after work. I'm an free lance painter for the past years eto lang ang pinagkakaabalahan ko. Graduate ako sa kursong Accountancy pero nasa arts talaga ang puso ko. Ang layo ng numbers sa color paints and brush.
"Here may mga baby dresses dyan at mga feeding bottles sinamahan ko na din breast pump in case na magpapadede ka. Eto pa marami akong baby stuffs na binili." Sabi ko kay Alina habang nilalabas ko isa isa ang mga pinamili ko para sa upcoming baby girl niya. Natulala ito sa akin na para bang hindi makapaniwala. Kasalukuyan kaming nasa living room ng bahay nila.
"Are you on drugs my dear sister? Tell me anong tinira mo?" tumayo ito para icheck ang mga pinamili ko.
"What?" Baliw talaga tong kapatid ko.
"You hate shopping Ava. Napano ka? You love online stores and these were came from the mall." Paliwanag niya. Alina was right ayoko kasi sa mga masyadong mataong lugar pakiramdam ko nasusuffocate ako. "Teka nililibang mo bang sarili mo para makalimutan mo si Tristan?"
"No Alina hindi ganun. It's just..."
"It's just ganun na rin yun." Diretsong dugtong nito sa akin. Binaliwala ko na lang iyon.
Friday ng mapagpasyahan kong pumunta sa paborito naming restaurant ni Tristan. Hindi ko alam kung bakit dito ako dinala ng mga paa ko.I really love the food here and the ambiance was really nice. Maraming ilaw sa paligid at sobrang tahimik. I walk two step forward ng may marinig ako nag-uusap malapit sa paboritong pwesto namin ni Tristan sa restaurant sa tabi ng glass window.
"Tristan, Nasasaktan na si Ava she deserves to know everything." Narinig ko ang pagbuntong hininga ng babaeng kausap niya. Sumilip ako ng bahagya ngunit natatakpan siya ni Tristan. "She deserves to know every single thing that's going on between the three of us."
"Hindi ko kaya Lexi. Hindi ko kaya, hindi ko alam kung paano tatapusin ang lahat sa amin. Hindi ko kayang sabihin sa kanya na ikaw yung mahal ko Lexi. Ikaw yung mahal ko sa loob ng limang taon at hindi siya." Wala miski isang luha ang gusting pumatak mula sa mga mata ko. Natulala ako sa mga nalaman ko. Si Lexi na bestfriend niya na tinuring ko rin na kaibigan ko.
"Ava was too good and I know hindi niya kakayanin to."
"But 5 years was enough Lexi. Hindi ba pwedeng maging selfish naman tayo? Kasi nakakapagod na. Ikaw yung mahal ko pero si Ava yung kasama ko." lalong nangatog ang mga tuhod ko sa bawat mga salitang binibitiwan nila.
Hindi ko na narinig pa ang iba nilang usapan dahil humakbang na ako ng dalawang beses palayo sa kanila.
"Ava." Ganun na lang ang gulat ko ng may narinig akong tumawag sa pangalan ko at alam kong si Tristan yun. Hindi ako agad humarap hindi ko alam kung paano ko magsisimulang magtanong o ang dapat ko bang gawin eh sampalin siya o magwalk out katulad ng mga napapanood ni Alina sa telebisyon. Dahil kapag nasa realidad ka walang papasok sa utak mo.
"Did you hear us?" tanong niya sa akin. Pumihit ako paharap sa kanya kitang kita ko sa mukha nito ang sobrang pagod. Nakatingin lang ako sa kanya. Pakiramdam ko manhid ang buong katawan ko.
"I heard everything." Malumanay kong sagot sa kanya.
"Ipapaliwanag ko lahat Ava. I didn't mean this."
"You didn't mean what? You didn't mean to lie on me? To cheat on me?" matapang kong tanong sa kanya.
"I didn't cheat on you Ava. The truth was I love Lexi."
"And the lie was you love me. Para tayong True or False sa questionnaire noh, Tristan? Si Lexi yung True at ako yung False." Hindi ito nakakibo sa sinabi ko. "Limang taon Tristan limang taon ni minsan ba hindi sumagi sa isip mo na sabihin yung totoo?"
"You are too happy, Ava." Depensa niya.
"That's why you hurt me like this? Sana Tristan sinabi mo ng maaga, sana di mo na pinaabot sa ganito, sana hindi mo na pinalalim pa yung nararamdam ko kasi Tristan lubog na lubog na ko."
"I'm sorry, I'm sorry." Patuloy lang siya sa paghingi ng tawad. Gusto ko siyang sampalin pero di ko magawa dahil sobrang nanghihina ako.
"Five years ago..." paniwala ni Tristan habang diretsong nakatingin sa mga mata ko.
"sa gymnasium ng University. Sayo naibigay yung love letter na para kay Lexi walang recipient yung letter kasi tula yun. Pareho kayo ng hair style at hair color ni Lexi that time pareho pa kayo ng bag." Narinig ko ang pagbuntong hininga niya. Biglang bumalik sa alaala ko lahat ng nangyari nung araw na yun. Second year college kami at may event sa University that time. "Nagkamali ng bigay yung schoolmate ko at sayo naibigay wala na kong chance na mabawi yung letter kasi nakaalis ka na agad. Sa sobrang daming tao hindi na kita nakita. Wala na akong nagawa kung hindi ang ligawan ka dahil ang dami ng nakaalam kaklase mo, mga kaibigan ko. Even Lexi knows isa siya sa mga taong pumilit sa akin na ligawan ka cause you are good Ava. After two years nalaman ni Lexi yung totoo and he also feels the same way for me sa simula pa lang. Nasaktan ko rin siya Ava. Nasaktan ko rin si Lexi." Ang bigat sa pakiramdam for the past five years pinaniwala niya kong mahal niya ko pero hindi pala.
"Minahal mo ba ko Tristan? Did you ever love me?" tanong ko sa kanya. Tanging iling lang ang sinagot niya sa akin. Daig ko pa ang nasampal ng limang beses sa mukha.
"Ang sakit sobrang sakit, ang hirap sobrang hirap kasi mahal kita. Damn you Tristan! Pinaniwala mo ko sa isang bagay na kasinungalingan lang. Damn you for making me love you." Sigaw ko sa kanya. Walang masyadong tao sa paligid at wala na kong pake kung mayroon man.
"Tristan sino yang-?" hindi na natapos ni Lexi ang tanong niya ng makita ako tila ba nakakita ito ng multo.
"Ava."
"Tinuring kitang kaibigan Lexi."
"Ava magpapaliwanag ako."
"Para ano pa? Nasaktan niyo na ako. Hindi ikagagaan ng loob ko ang mga paliwanag niyo malinaw na sakin ang lahat malinaw na sakin ang lahat ng mga pangagago niyo." Panunumbat ko kay Lexi. Oo nasaktan siya pero nasasaktan din ako.
"Nasaktan din ako Ava, hindi lang ikaw. Pare pareho tayong nasasaktan sa nangyayari. Kasi pare pareho tayong nagmahal at nagmamahal kaya sana naman Ava wag lang kami yung sisihin mo." Pagkasabi ni Lexi nun ay umalis na ito sinundan naman siya ni Tristan at ako ay nanatili lang sa kinatatayuan ko.
Dinial ko ang number ni Alina.
"Ava hatinggabi na."
"Al, I need tissues." Sinabi ko kay Alina kung nasaan ako at agad naman niya akong pinuntahan kasama rin niya si Owen.
Nang sumakay ako sa backseat ng kotse tinignan lang ako ni Alina. Hindi naman ako umiiyak o mukhang kawawa kaya nagtataka siya.
"Hon pakibaba muna kami sa pinakamalapit na convenient store." Sabi ni Alina kay Owen. Sinunod naman siya ng asawa.
"Baba Ava." Utos nito sa akin na sinunod ko naman.
"Ilang rolyo ng tissues ang kailangan mo? Ako ng magiisponsor."
"Niloko niya ko Al, Hindi niya ko minahal. Limang taon niya akong pinaniwalang mahal niya ko pero hindi." Nagsimula ng bumuhos ang mga luha ko. Niyakap naman ako ni Alina nasa harap kami ng convenient store 7 eleven to be exact. Dito pa namin napiling gumawa ng eksena.
"Shhh... Tama na Ava. Tama na yung limang taon." Kinuwento ko lahat lahat sa kanya wala akong pinalampas na kahit anong detalye. Masakit sobrang sakit.
Five months later...
"Ang lungkot masyado ng mga painting na to. Parang sobrang heartaches yung naramdaman nung pintor nito." Komento ng isang lalaki sa tabi ko na sa tantya ko ay halos kasing edad ko lang. Kasalukuyan akong nasa exhibit ng mga paintings ko pero eto ko katabi ngayon ang isang stranger na sobra kung makalait sa mga gawa ko. "At hindi rin ganun kaganda ang pagkakapinta niya siguro dahil masama ang loob niya habang ginagawa tong mga paintings kaya ganito ang resulta. Poor paintings napagbuntunan ng bitterness."
"Niloko siya ng boyfriend niya for 5 years. Pinaniwalang mahal siya pero hindi naman pala kasi ang mahal nung boyfriend niya eh yung bestfriend nito. Sobrang tanga nitong artist kasi sa loob ng limang taon ni minsan pala hindi siya minahal nung boyfriend niya. Ang tanga lang."
"Do you know the artist?" nagtatakang tanong nito sa akin. Nakabusiness attire ang lalaki.
"I'am." Simpleng tugon ko sa kanya kitang kita ko naman ang pagkagulat sa mukha niya.
"Oh sorry to criticize your work but I'm just stating the truth."
"No it's okay. Tama ka naman."
"But I'm really sorry. I'm a painter also. Nag-aral ako sa Europe for a year."
"So tingin ko magaling ka talaga? Europe yun eh."
"Sakto lang." nag-usap lang kami about sa mga paintings tinignan din niya ang mga sculptures ko.
"Wait kanina pa tayo nag-uusap and I bet hindi mo pa ko kilala Miss Ava the heartaches painter."
"It takes time to know one MisterCriticizer?" I asked him.
"Joseph. Joseph Veloso."He lends me his right hand to shake my hands."And it also takes time to get free from that five years Ava."
END