Genre: Teen Fiction
Ibinaba ko ang tingin ko sa isang napakalawak na field and I sighed.
Would it be bad if I wanted to fly? I literally wanted to fly. Fly away and leave everything. Fly and forget myself. Fly and leave the pain. I closed my eyes and spread my both hands as if they are my wings. Yes, flying will set me free. Flying is my escape from the brutal reality.
-
"Hello?" Sinabi ko 'yon sa pinakanormal na paraan na alam ko.
"Thank goodness, Claire! After my 5th missed call, sinagot mo rin! Nasaan ka?" Nasa tono ng pananalita niya ang kaba. Ah, siguro alam na niya.
"May pinuntahan lang ako. Bakit?" I told her nonchalantly.
I heard a sigh before she began speaking. That confirmed na alam na niya. "Pinatawag ka raw ni Ma'am Vegas sabi ni Hans. I believe it's because of your grades. I became paranoid by the thought na baka suicidal ka!"
She's saying it right. I shut my eyes and squeezed it hard.
"Now, please..." She continued knowing that I wouldn't answer. "Pumunta ka na sa cafeteria before I die here worrying about your whereabouts. Let's talk about it here. It's going to be fine, Claire. It's just grades! Come here, honey."
It was the tone of pleading. I sighed and answered her. "I'm fine. I'm not suicidal. I was just checking out something. I'll go there." I laughed but it wasn't genuine. But I knew that it sounded genuine because I almost fooled myself with the laugh.
She sighed in relief. "Okay, thank God and you're fine. Idaan na lang natin sa kain, ha?"
"A'ight, missy. You'll treat me once I get there." I chuckled.
"Oh, no, you're cornering me again. But, I wouldn't object this time so come here on your fastest or I'll change my mind."
"Coming! Bye!" I dropped the call.
Muli kong tinitigan iyong field sa baba nitong rooftop ng 5-storey building. I don't want to hear "everything's going to be fine" type of line. It's annoying. It's the easiest thing to say for someone who will never understand. The line won't mend anything, not even my failure nor my situation. Bagsak ako sa isang major subject ko at dalawang minor again. Since last grading, nakakuha na ako ng hindi kagandang grades para sa isang highest section student. My adviser told me na kung ipagpapatuloy ko raw ang ginagawa ko, tatanggalin niya ako sa highest section at ililipat ako sa regular ones. By the thought of that, napapikit ako ng mariin. I didn't know what happened. My grades were good until I felt this burn-out. Nakaramdam ako ng matinding pagod. Sobrang tindi na napapaiyak ako nang walang rason. I get frustrated na I can't do anything, singing, dancing, drawing, acting. I feel like I don't belong anywhere and nobody likes me. People would tell me, "Maganda ka sana, kung mag-aayos ka." Does that mean na kung di ako mag-ayos, I look terrible? Napaiyak ako by the thought. Feeling ko walang nakakaappreciate sa mga ginagawa ko. Tingin ko lahat ng compliments ay pampalubag loob. I just want someone to cry on. I don't know how to get better from this anxiety.
Muling tumunog ang cellphone ko at nakita kong si Kelly ang tumawag kaya sinagot ko kaagad ito. Is she okay now? Sinugod siya sa hospital last week dahil mahina ang puso niya at nagkaheart attack siya. I hope my bestfriend's fine.
"Hello, Kelly?" I spoke cheerfully.
"Bestieeee!" She squeeled that made me laugh. Oh, goodness, I've missed her so much!
"Kamusta?" I asked excitedly.
"I'm now good! Lalabas na ako ng hospital bukas. Wait, galit dapat ako sa'yo! Hindi ka bumisita! So katampo!" She wailed na parang bata kaya tumawa ako.
"Hell week last week. Sorry." I apologized. "But, if you want, I can go there after class. Wala namang masyadong ginagawa eh."
"Game!" She said. "Kwentuhan mo ako sa mga nangyari!"
"Sige! But for now, maglalunch muna kami, ha?"
"Okie doks!" She sounded like she's not sick. "Bye, Bestie!"
"See you, bestie!"
I am wrong. I still have someone whom I can cry my heart out- Kelly.
-
I was known for being happy-go-lucky. Sabi ng mga kakilala ko, parang wala akong pinoproblemang problema. Nakakainggit daw ako kasi carefree ako and then they'll start telling me about their problems in life, and most of their problems ay yung related about sa lovelife nila.
Kagaya na lang ni Hans na isa sa pinakamalapit kong kaibigan.
"Maliban sa akin, 'yang si Hans ang kanina pang naghahanap sa'yo." Monica said habang nakain kami ng tortillos at burger sa cafeteria. Sinundan ko ng tingin iyong kinakawayan niya at nakita ko si Hans na pumasok ang cafeteria kasabay ng tatlong random na lalaki. Kumaway din ako kasabay ni Monica at agad niya kaming nakita.
"Buti at nandito ka na, Claire!" He exclaimed.
"Yes. Alive and breathing." I smirked.
"Akala ko, naglaslas ka na!" Hans bursted out and we laughed.
"No way!" I told him incredulously.
"And alam mo, Hans, si Claire ang taong hinding hindi namroblema ng problema! Noong tinawagan ko 'yan, parang hindi ipinatawag ni Ma'am Vegas! Nagawa pang tumawa!"
"You know me well, Mons!" At nag-apir kami ni Monica habang tumatawa si Hans. "Anyway, kung mayroong suicidal dito, Hans, ikaw 'yon."
And my hopeless romantic friend began to look frustrated.
"Spill!" Monica demanded.
"Boys don't spill their dramas." I said teasing.
"Tantanan ninyo nga ako." He sounded mad.
"Okay, chill!" Itinaas ni Monica ang dalawa niyang kamay tanda ng pagsuko.
"Ikain mo na lang 'yan." I said para mabawasan ang air pressure dulot ni Hans. Iniabot ko sa kanya ang bag ng tortillos habang sinubukan ni Monica na idivert ang topic.
"May lakad ka ba ngayon, Hans?" She asked.
"Wala, why?" Kalmado na si Hans this time.
"Good! Yayain ko kayo sa bahay, birthday ng bunso kong kapatid. Kainan lang after class."
"I'll pass, sorry." I said in an apologetic gesture.
"Ha? At bakit?" Monica looked at me, cofused.
"Dadalaw ako kay Kelly. That's a promise na kasi. Alam mo namang hindi ko siya nadalaw last week noong isinugod siya sa hospital dahil hell week natin."
"Ay. That's reasonable. Next time, ha?" She pouted.
"Sure thing!" I winked at her.
"Ikamusta mo na lang kami sa kanya." Hans said with a big smile.
-
Tinext sa akin ni tita Rita (mama ni Kelly) iyong room number ni Kelly noong naospital siya last week kaya alam ko na agad ang pupuntahan. Nagdala ako ng assorted fruits at isang bouquet ng roses para matuwa si Kelly.
Nasa hallway na ako ng third floor nang makita ko ang ate ni Kelly. I recognized her because of the tshirt na niregalo ko sa kanya noong pasko at sa usual hair bun style niya. Nakasandal siya sa upuan katabi ng isang kwarto at nakalagay ang dalawang kamay sa mukha na parang naghihilamos. Tumakbo ako papalapit.
"Ate Sarah!" I called noong papalapit na ako.
Nakita ko na napaayos siya ng pwesto at tumingin sa akin. Bigla naman akong napatalon noong nakarinig ako ng nagwawalang sigaw mula sa kwarto sa tabi niya. Napatingin ako sa room number. Ito yung room number ni Kelly. Ibinalik ko ang tingin kay ate Sarah na nakabuka ang bibig at parang nagulat. Hindi rin nakalagpas sa paningin ko ang mga namamaga niyang mata na mukhang kaiiyak lamang. Ano bang nangyayari?--
Oh my God. No, no, this can't be!
Kusang dumulas mula sa mga kamay ko lahat ng dala ko at nagsisigaw at humagulgol ako sa hallway.
-
Nakarinig ako ng palitan ng sigaw pagkauwi ko ng bahay. Si nanay at si tatay ulit. Narinig ko ang mga sumbat ni nanay kay tatay. Palagi nilang pinag aawayan iyong sweldo ni tatay. Ayaw kasi ni tatay na ibigay kay nanay yung sweldo niya. Wala ring ideya si nanay kung saan dinadala ni tatay ang pera niya kaya iyon, baon kami sa utang.
Masyado na akong lutang para pakinggan iyong gulo nila. Pumanhik ako sa kwarto ko at naglock. Hindi ko na inabalang buksan ang ilaw. Naglakad ako sa patungo sa kama ko at umupo. Tulala. Ilang minuto akong tulala saka napahagulgol. Bakit ganito? Gulong-gulo na ako. Pagod na pagod. Ubos na ang lakas ko para sa kahit na ano.
"Kelly..." Iyon lang ang nasambit ko sa pagitan ng mga hikbi ko.
Diyos ko, bakit? Wala na akong maintindihan. Bakit si Kelly pa? Alam ninyo naman pong siya na lang ang matatakbuhan ko? Walang-wala na po ako ngayon. Walang-wala.
Tumunog ang cellphone ko mula sa bulsa at nakita kong may nagtext.
Si Hans.
"Claire, tama pa ba 'tong ginagawa ko? Umiiyak siya sa akin ngayon. Niloko siya ng kumag na iyon. Sinubukan kong umiwas, Claire kaso hindi ko kayang makita siyang umiiyak. Sinaktan na naman siya ng lokong 'yon at ginawang rebound. Hindi ko kaya. Nadudurog ako. Anong gagawin ko?"
Tinitigan ko ang nareceive kong text. Ubos na ang lakas ko para kay Hans pero pinili ko pa ring magtype. Mahalaga si Hans sa akin. Kailangan niya ako para maging isang kaibigan sa kanya.
"Mahal mo, di'ba? At kailangan ka niya para may sumuporta sa kanya. Tama pa ang ginagawa mo, Hans. Hangga't masaya siya, tama pa. Kahit na masaktan ka, alam ko namang hindi mo na iisipin iyon kung siya lang din ang pag-uusapan. Martir ka eh."
Isinend ko sa kanya ang message. Nagawa ko pang makareply ng ganoong kadrama at kahaba kahit pagod na ako. Paano ko ba 'yon nagawa?
Ah... Simple lang.
Ganoon din kasi ako sa kanya. Three years na akong may unrequited love kay Hans na may unrequited love din sa iba. Pareho lang kaming nagmamahal sa taong bulag sa pagmamahal sa iba.
Lalo kong naramdaman ang frustrations ko sa katawan. Nahagip ng mata ko ang isang salamin at isinalamin nito sa akin ang mahina kong sarili. Ito ako kapag walang ibang tao. Napagtanto ko lahat ng kapangitang taglay ko. Kaya siguro hindi ako magustuhan ni Hans. Kaya siguro wala akong masyadong kaibigan. Kaya siguro hindi ko alam kung saan ako babagay o kung mayroon man akong babagayan. Kaya siguro walang makaintindi sa akin. Ang sarili kong ngayon ay pinandidirihan ko. Napahagulgol ako sa nakita ko. Ayoko na.
-
Masama ang mundo para sa mga gaya ko. Kung hindi ka maganda at kasing classy nila, hindi ka kabilang sa kanila. Kung hindi ka kasing talino nila, ibig sabihin napariwara ka. Kung hindi ka nila maintindihan, sasabihin nilang baliw ka.
Mismong mga magulang ko hindi maayos ayos ang problema nila, ang matulungan pa kaya sa problema ko, maisip nila? Nabalitaan na ng marami ang nangyari kay Kelly at ang sinasabi nila... "Magiging maayos din ang lahat." Pagod na ako sa mga linyang 'yan na sinasabi nila kapag may problema ako. Pagod na ako kakatingin kay Hans na nagmamahal sa isang babaeng hindi siya kayang mahalin pabalik. Pagod na ako sa mga sigawan nina nanay at tatay dahil sa pera. Pagod na ako sa pagiging big deal ng grades. Gusto ko nang umalis dito.
Itinitig ko ang mga mata ko sa field sa ibaba. Itinaas ko ang dalawa kong kamay. Mahal ako ng gumawa sa akin at hindi niya ako hahayaang maghirap ng ganito. Lilipad ako palayo. I'll fly away from everything. Flying is my escape from reality.
Mula sa rooftop, lilipad ako at magiging masaya ako kung saan man ako dalhin ng mga pakpak ko. Isa, dalawa, tat--
"Burn-out." May humila ng braso ko. At nakita ko na lang ang sarili ko na natakbo kasama ang isang estrangherong lalaki.
-
"Bakit mo ako hinila?" Iyon ang una kong sinabi pagkabitiw niya sa braso ko. Nasa harap kami ng pinto ng chapel ng school.
"Kasi magpapakamatay ka." He shrugged, as if it was the most normal thing.
"Sana hinayaan mo na lang ako." Walang ganang sabi ko at napapikit ako nang mariin. Realizing my existence burns me out. Existing means I have to endure the pain again and I hate it
"Can't let you do that. Kung ikaw gusto mong mamatay, iyong konsensya ko gusto pang matulog nang mahimbing sa gabi." Hinila niya ako papasok ng chapel at pinaupo sa upuan.
"You won't understand." Iyon lang ang nasabi ko. Wala naman talaga siyang maiintindihan sa buhay ko kaya sana hinayaan na lang niya ako.
"Ako, siguro wala. Siya," at itinuro niya ang isang lalaki na nakapako sa krus sa aking harap. "Siguradong hindi mo pa nakukwento, naiintindihan na niya."
Oh my God.
"Bakit ako?" Sinubukan kong kausapin ang Diyos. "People and circumstances make me feel na my existence won't do good. And they kept on telling me na "everything's going to be fine." Tell me, how is it going to be fine when actually it's not?! I hate you! I hate you for putting me in this stance kahit na alam mong hindi ko na kaya! Kasalanan mo kung ba't ako nasa sitwasyong 'to!"
"Burn out." Biglang nagsalita ang lalaki. "You're tired."
Umupo siya sa tabi ko. "I may not know your story but people get tired. People get sick of the cruel world. All we can do if things are out of control is to pray and let God do it for you. He won't move until you ask Him to move. He wants to help you, you see. He doesn't want to see you to kill your life. It's fine. I won't say everything's going to be fine because it really is fine 'cause you have God. Always. Kung akala mo, walang wala ka na, nandyan pa Siya. Nagpapako pa siya sa krus para sa'yo. He has reasons. "
"I'm pressed but not crushed, persectuted not abandoned, strucked down but not destroyed.
I'm blessed beyond the curse for His promise will endure.
And His joy's gonnna be my strength." Nakangiti siyang kumakanta. Alam ko iyong kanta. Palaging kinakanta iyon ni Kelly kapag isinusugod siya sa ospital.
"Though the sorrow may last for the night, His joy comes in the morning." Napapikit ako dahil iniiwasan kong pumiyok.
"I'm trading my sorrows. I'm trading my shame. I'm laying them down for the joy of the Lord." Sabay kaming kumakanta nang tumunog iyong hawak niyang cellphone.
"Excuse me." Tumango ako sa apologetic look niya bago tumayo at doon ko napagtanto na iba ang uniform niya sa amin. Kung hindi dahil sa kanya, hindi ako nahimasmasan. Napapikit ako na nagbanggit ng isang mabilis at maikling panalangin.
"Thank you, Lord. Sobra."
"Sorry. Kailangan ko nang umalis." Lumapit ulit siya sa akin.
"It's alright. After all, ako 'yong nang-abala." Ngumiti ako.
"There you go, pretty." Humalakhak siya at nag abot sa akin ng supot ng burger. "You need this. Renewal ng strength kasi naburn out ka."
Sinubukan ko pang tumanggi pero in the end, bumigay din ako. Paalis na sana siya noong tinawag ko siya.
"Wait! Hindi mo man lang ba sasabihin ang pangalan mo."
"Kailangan ba iyon?" Humalakhak ulit siya.
"I'm Flight, your escape from reality." And he smirked.